مرکز خبر- علیرغم اینکه بخش بزرگی از جامعه ایران زیر فشار گرانی، تورم و دشواری تأمین حداقل هزینه‌های زندگی دست‌وپا می‌زنند و همزمان با فعال شدن مکانیسم ماشه از سوی سه کشور اروپایی و افزایش سرسام‌آور نیازهای اولیه، رضا سیدکرمی، رییس دانشگاه علوم پزشکی تهران اعلام کرد که به‌دلیل هزینه‌های سنگین زندگی در تهران، بسیاری از پرستاران تمایلی به استخدام در بیمارستان‌های دولتی ندارند و ترجیح می‌دهند یا به شهرهای دیگر مهاجرت کنند، یا حتی شغل‌هایی خارج از حوزه درمان برگزینند.

رضا سیدکرمی با اشاره به اینکه سهمیه گروه پرستاری برای این آزمون استخدامی پیش رو وزارت بهداشت، بیش از ۱۲ هزار نفر اعلام شده است، گفت: آمارهای رسمی وزارت بهداشت و سازمان نظام پرستاری نشان می‌دهد که حدود ۱۰۰ هزار پرستار دیگر مورد نیاز است تا حداقل‌های استاندارد در بیمارستان‌ها تأمین شود. به گفته کارشناسان، نسبت تخت بیمارستانی به پرستار و جمعیت به پرستار با استانداردهای بین‌المللی فاصله دارد و حتی با رعایت هر یک از این استانداردها، نیاز به جذب چند ده هزار نیروی پرستاری باقی می‌ماند.

همچنین افتتاح و بهره‌برداری از بیمارستان‌های جدید، نیاز به نیروی پرستاری را افزایش می‌دهد و هر ساله حدود ۴ تا ۵ هزار پرستار به دلیل بازنشستگی یا ترک شغل از بالین خارج می‌شوند.

از سوی دیگر، احمد نجاتیان، رییس کل سازمان نظام پرستاری هشدار داده است که کمبود نیرو در برخی مراکز درمانی به‌حدی رسیده که حتی بخش‌های آی‌سی‌یو تعطیل شده‌اند یا از فارغ‌التحصیلانی که آموزش‌های تخصصی ندیده‌اند استفاده می‌شود؛ اتفاقی که می‌تواند مستقیماً جان بیماران را به خطر بیندازد.

احمد نجاتیان با اشاره به تفاوت چشمگیر درآمد پرستاران در ایران و کشورهای اروپایی گفت: «یک پرستار در آلمان ماهانه تا ۴ هزار یورو حقوق می‌گیرد، اما در ایران پرستاران برای تأمین حداقل هزینه زندگی مجبورند ۸۰ ساعت اضافه‌کاری اجباری انجام دهند.»

بنابر گزارش‌های سازمان نظام پرستاری، ۷۰ درصد جامعه پرستاری ایران را زنان تشکیل می‌دهند که با وجود مسئولیت‌های گسترده، این شبکه را مدیریت می‌کنند. احمد نجاتیان هشدار داد که اگر سهم ۷۰ درصدی جامعه پرستاری دچار اختلال شود، وضعیت مراقبت از بیماران بحرانی خواهد شد.

در شرایطی که بخش بزرگی از جامعه نیز با تورم، گرانی مسکن و کاهش قدرت خرید روبه‌رو است، پرستاران که ستون نظام سلامت هستند نه‌تنها از امنیت شغلی و درآمد کافی برخوردار نیستند، بلکه برای بقا در کلانشهری چون تهران ناچار به انتخاب‌های دشوار می‌شوند.