سورگل شیخو

زرگان – زنان روستاهای خط مقدم در منطقه زرگان کانتون جزیره، با ایمانی عمیق به پیروزی نهایی مقاومت، این بار پیام خود به اشغالگران را نه با کلمات، که با بازسازی خانه‌های ویران‌شده‌شان ارسال کردند.

 

پیمان برای دفاع از خاک

منطقه زرگان و روستاهای آن از اکتبر ۲۰۱۹ زیر آتش بی‌امان حملات ترکیه قرار دارند، اما آنچه این منطقه را پابرجا نگه داشته، نه سلاح، که ایمان مادران به پیروزی و اراده‌ی جوانانی است که پاسداری از این خاک را بر دوش می‌کشند. در این میان، روستاهای «دادا ابدال» و «ام حرمله» بیشترین آسیب را دیده‌اند و حملات اشغالگرانه جان بسیاری از ساکنانشان، از جمله کودکان، زنان و مردان را گرفته است. با این همه، مردمی که با سرزمینشان پیمانی ناگسستنی بسته‌اند، بر عهد خود برای ماندن و دفاع استوارند.

 

بازگشت پس از سال‌ها آوارگی

زنان روستاهای «دادا ابدال» و «ام حرمله» از مقاومت خود در برابر جنگ و پیامی که برای اشغالگران دارند، می‌گویند. یکی از این زنان، حربا برقوص از اهالی روستای «دادا ابدال» است. او پس از سال‌ها آوارگی، به روستایش بازگشته تا خانه‌اش را که در حملات هوایی و زمینی به‌شدت ویران شده، از نو بسازد.

 

«دیر یا زود به خانه‌ام بازمی‌گردم و آن را می‌سازم»

حربا می‌گوید: «ساختن دوباره‌ی خانه پول و توان زیادی می‌خواهد و دست من خالی است. بعد از آنکه از خانه و کاشانه‌مان رانده شدیم، من و دخترانم در زمین‌های مردم کارگری کردیم. از سپیده‌دم تا سیاهی شب جان می‌کندیم تا هم از خاکمان دور نیفتیم و هم امید به بازگشت را در دلمان زنده نگه داریم. فرار از زیر آن توپ‌باران یک کابوس بود. اما با خودم عهد کرده‌ام که دیر یا زود به خانه‌ام برمی‌گردم. دیگر از این دربه‌دری خسته شده‌ام. در مدارس پناه گرفتیم، با نیش مار و عقرب سر کردیم و حتی پول آب آشامیدنی همچون باری بر دوشمان سنگینی می‌کرد.»

 

«به‌زودی آوارگان روستا برای بازسازی خانه‌هایشان بازخواهند گشت»

او حین چیدن سنگ‌های شکسته روی هم ادامه می‌دهد: «همین بلوک‌ها و سنگ‌های خردشده را دوباره با گل و سیمان روی هم می‌چینم و خانه‌ام را برپا می‌کنم. آنهایی که خانه‌هایشان سالم مانده، دارند برمی‌گردند. بقیه هم که خانه‌هایشان آسیب جدی دیده، دنبال راهی برای بازسازی می‌گردند. آرزویم این است که به‌زودی همه آوارگان روستا دور هم جمع شویم و با هم خانه‌هایمان را بسازیم. اگر مرگی در کار باشد، بگذار در آغوش خاکم و در خانه‌ی خودم باشد. این‌طور وجدانم راحت است.»

 

زخمی از توپ‌باران و مصمم برای ساختن

غزاله محمد، از اهالی روستای «ام حرمله»، سرنوشت مشابهی دارد. خانه‌اش نیمه‌شب هدف قرار گرفت و او فرزندانش را از زیر آوار بیرون کشید. غزاله آن شب هولناک را این‌گونه به یاد می‌آورد: «کمی قبل از سال نو بود، حدود ساعت دو و نیم شب، همه خواب بودیم که صدای توپخانه بلند شد. اتاق خواب ما مستقیم هدف قرار گرفت. من زخمی شدم و دختر یک‌ونیم ساله‌ام را از زیر آوار بیرون کشیدم. خانه‌ای را که عمری برایش زحمت کشیده بودیم، در یک لحظه با خاک یکسان کردند. این دومین بار است که خانه‌مان را می‌زنند و ما از نو می‌سازیم. قسم خورده‌ایم که هرچقدر ویران کنند، باز هم بسازیم. ما بر ماندن در این خاک اصرار داریم.»

 

دولت اشغالگر ترکیه باید تاوان جنایاتش را بپردازد

غزاله محمد تأکید می‌کند که شرف و کرامتشان از هر چیزی مهم‌تر است: «خانه و زندگی را می‌شود دوباره ساخت، اما شرف اگر از کف برود، دیگر بازنمی‌گردد. برای همین است که می‌گوییم دولت اشغالگر ترکیه باید از خاک ما بیرون برود تا این سرزمین دوباره رنگ آرامش را ببیند. این اشغالگری، ریشه‌ی تمام ناآرامی‌هاست. عامل اصلی کشتار مردم بی‌گناه، آوارگی هزاران خانواده، یتیم شدن بچه‌ها و ویرانی خانه‌ها، همین اشغالگری است. دولت ترکیه باید تاوان جنایت‌هایی که در حق مردم و خاک سوریه کرده است را بپردازد و مجازات شود. اینجا خاک آن‌ها نیست، باید بروند. در سرزمین ما چه می‌کنند؟»