«آتش زنده» در تهران؛ صدای زنانی که خاموش نمی‌شود
کنسرت «آتش زنده» گروه کامکارها پس از شش سال در تهران برگزار شد؛ جایی که زنان با صدای پرصلابتشان بار دیگر نشان دادند آتش موسیقی و آواز آنان خاموش‌شدنی نیست.
آمنه ایزدی
تهران- هرچند در برهەهای مختلف در ایران صدای زن، صدایی ممنوعه است و اکنون در این برهه زمانی ۴۵ سال است که «زن‌های پنهان» ایران، همچنان پنهان از نظر باانگیزه و پرصلابت آواز سر می دهند و مطالبات دیرینه خود را در قالب شعر، موسیقی و خوانندگی فریاد می زنند؛ گاهی با شرکت در کنسرت ها و محافل در خارج از کشور، گاهی در خفاء و در مجالس خصوصی در داخل، و با گسترش و توسعه شبکه های اینترنتی فعالیت با فعالیت در فضای مجازی به طوری که چندی پیش شاهد برگزاری کنسرت مجازی هم بودیم.
در این میان گروه کامکارها پس از شش سال در هتل اسپیناس تهران کنسرت «آتش زنده» را در دو سانس برگزار کردند که زنان به عنوان همخوان ، نوازنده و گروه کر مثل همیشه در این گروه حضور پررنگی داشتند.
حضور پررنگ و جذاب «مریم ابراهیم پور» نوازنده و خواننده گروه بسیار قابل توجه بود. خانم ابراهیم پور در ابتدای کنسرت در ویدیویی که ضبط شده بود آرزوی دیرنه خود را مثل همه زنان ایرانی به روی سن رفتن زنان در فضایی آزاد و بدون محدودیت صدای آنان در آواز و خوانندگی عنوان کردند.
مریم ابراهیم پور بخاطر محدودیت حاکم بر فضای موجود در تهران می بایست با یک خواننده مرد همخوانی کنند اما آنچه مسلم بود صدای رسا و شفاف و پرصلابت او بود که بر صدای همخوان مردان چیرگی داشت که من در چند اجرای ایشان به ویژه دو اثری که از اشعار فروغ فرخزاد نشات گرفته بود فقط صدای او را در میان این همه نوا و آوا، همخوان و گروه کر می‌شنیدم که برایم جذاب و دلنشین بود.
دو شعر از فروغ از مجموعه تولد دیگری در این کنسرت اجرا شد:
مرا از این ستاره ها جدا نکن
نگاه کن که موم شبراه ما
چگونه قطره قطره آب می شود
صراحی سیاه دیدگان من
به لالایی گرم تو
لبالب از شراب خواب می شود
به روی گاهواره های شعر من نگاه کن
تو میدمی و آفتاب می شود...
کنسرت اکسترال گروه کامکارها به رهبری «ارسلان کامکار» و با حضور ارژنگ، اردشیر و اردوان کامکار و نیز مریم ابراهیم پور از خانواده کامکارها به عنوان اعضای اصلی شنبه شب ۲۲ دی ماه در دو سانس در هتل اسپیناس سعادت آباد در تهران برگزار شد.
در این کنسرت حضور زنان به عنوان گروه کر، نوازنده پیانو، سازهای کوبەای و سازهای بادی و سازهای ایرانی پررنگ بود.
«ئاگری زیندو» در زبان كوردی به معنای «آتش زنده» است آتشی که نه تنها روشنی و گرما می‌بخشد بلکه نمادی از زندگی، امید و استمرار است.
گروه کامکارها پیش از این آلبومی را به نام «آتش زنده» منتشر کرده بودند اثری که به یاد استاد علیمردان موزیسین و خواننده برجسته کورد ساخته شد.
این کنسرت ترکیبی از نوای آشنا و آثاری تازه با تنظیم اکسترال، روح و قلب مخاطبان را به سفر در میان کوهستان‌ها و دشت‌های کوردستان برد.
آتش زنده تلاشی است که چون شعلەای در قلب موسیقی می‌سوزد و خاموش نمی‌شود.