اعلامیه کژار به مناسبت ۲۵ نوامبر: جنگ جهانی سوم و نقش زنان در مقاومت
کژار به مناسبت ۲۵ نوامبر اعلامیه‌ای منتشر کردە و تاکید می‌کند: زنان بزرگ‌ترین قربانیان جنگ جهانی سوم و پیشگامان مقاومت علیه سیاست‌های جنسیت‌گرایانه و سرکوب‌گرانه رژیم جمهوری اسلامی هستند.
مرکز خبر- در آستانه ۲۵ نوامبر، جامعه آزاد شرق کوردستان (کژار) با انتشار اعلامیه‌ای به گسترش روزافزون جنگ جهانی سوم اشاره کرده و تأکید می‌کند که بزرگ‌ترین قربانی تاثیرات و تخریبات آتش جنگی که دامن منطقه و جهان را فراگرفته است، زنان هستند.
کژار، جنگ جاری را جنگ خلق‌ها و زنان نمی‌داند و در این باره اظهار می‌کند: «در یک سال گذشته، وضعیت زنان در جنگ‌های منفعت‌طلبانه‌ی دولت-ملت‌های خاورمیانه از جمله ایران، روز به روز حادتر شده و مسائل و مشکلات‌شان نیز عمیق‌تر گردیده است.»
این اعلامیه همچنین به تلاش‌های حاکمیت ایران برای دوری گزیدن از جنگ مستقیم جهت حفظ موقعیت خود اشاره کرده و می‌افزاید: «این درحالی است که در داخل کشور، در برابر جامعه و بالاخص زنان پیشاهنگ در زندان‌ها، اعلان جنگ نموده است.»
کژار با بیان این‌که جمهوری اسلامی در بن‌بستی سیاسی قرار گرفته است و در منجلاب سیاست‌های جنسیت‌گرایانه و ملی‌گرایانه‌اش دست و پا می‌زند، تصریح می‌کند: «آنچه که وضعیت جامعه را بهبود می‌بخشد، نه گسترش جنگ در فرامرزها و سرکوب داخلی است، بلکه به رسمیت‌شناختن اراده، هویت و مطالبات جامعه است.»
جامعه زنان آزاد شرق کوردستان، صدور احکام اعدام برای زنان پیشاهنگی مانند پخشان عزیزی و وریشه مرادی را به معنای انتقام‌گیری از انقلاب «ژن ژیان آزادی» و سرکوب اراده‌ی آزادیخواهانه‌ی جامعه می‌داند.
کژار در ادامه می‌گوید که زندان به سنگر مقاومت و مبارزه تبدیل شده است و به مقاومت ۱۷ ساله زینب جلالیان و ایستادگی وریشه مرادی و پخشان عزیزی در زندان اوین اشاره می‌کند و می‌افزاید: «نامه‌ها و عملکرد هر کدام از این زنان مبارز، دربرگیرنده‌ی فلسفه‌ی ژن ژیان آزادی است که بیش از ۵۰ سال است سراسر کوردستان و جهان را فرا گرفته است. رهبر این فکر و فلسفه، عبدالله اوجالان، بیش از ۲۶ سال است که در انزوای شدید در جزیره‌ی امرالی زندانی است. این زنان ادامه‌دهندگان راه شیرین علم هولی هستند، همان زن مبارزی که با تکیه بر فلسفه‌ی آپویی در راه رسیدن به آزادی جان داد.»
این اعلامیه تصریح می‌کند که «هرکدام از پخشان عزیزی و وریشه مرادی به صدای میلیون‌ها زنی تبدیل شده‌اند که در اوج ستم‌دیدگی، آرزوی رسیدن به آزادی را در سر می‌پرورانند. مقاومت آنان برای آزادی جامعه است، از همین‌رو لازم است که تمام آزادیخواهان به صدای آنان تبدیل شوند.»
کژار با اشاره به لرزش پایه‌های حاکمیت ایران توسط زنان، می‌گوید: «نمونه‌ی اخیر عملکرد آهو دریایی و اعتراضش در برابر سیاست‌های زن‌ستیز این حاکمیت است. هرچند نهادهای وابسته به دولت بهانه‌هایی برای عدم سلامت او آوردند، اما در حقیقت آهو، ذهنیت پوسیده‌ی این حاکمیت را به همگان نشان داد.»
جامعه‌ی زنان آزاد شرق کوردستان در اعلامیه خود ضمن محکومیت تمامی سیاست‌های زن‌ستیزانه حاکمیت ایران، خطاب به آزادیخواهان، فعالین سیاسی-اجتماعی و مدنی، تشکل‌ها و گروه‌های مختلف و تمام آزادیخواهان، نکاتی را بیان داشته است.
نخست آن‌که «انقلاب ژن ژیان آزادی ادامه دارد و زنان پیشاهنگ این بار زندان را به سنگر مبارزه مبدل کرده‌اند. صدای رادیکال زنان مبارز و رادیکال زندان که پیام انقلاب ژن ژیان آزادی را به گوش جهانیان رساندند، باید شنیده شود.»
کژار با بیان این‌که صدور حکم اعدام، یکی از غیرانسانی‌ترین سیاست‌های حاکمیت ایران است و گسترش اعدام‌ها پس از انقلاب ژن ژیان آزادی به معنای انتقام از پیشاهنگان این انقلاب بوده است، می‌خواهد «برای پایان بخشیدن به این سیاست غیرانسانی، باید همصدا عمل نماییم.»
اعلامیه ۲۵ نوامبر می‌افزاید: «حاکمیت سعی دارد با سیاست سازش در خارج از مرزها و سرکوب در داخل، به بقای خود بیفزاید. نگذاریم که با تداوم چنین سیاستی، معضلات و مشکلات واقعی جامعه به حاشیه رانده شوند.»
کژار معتقد است که سیاست‌های جنسیت‌گرایانه جمهوری اسلامی به شکلی هدفمند و سیستماتیک صورت گرفته و در برابر آن، به فعالیت‌های سیستماتیک و سازمان‌یافته نیاز داریم.
با توجه به این‌که حملات رژیم به جامعه، تمام تفاوتمندی‌های ملی-مذهبی را در برگرفته است، جامعه زنان آزاد شرق کوردستان ایجاد و اتحاد پلتفرم‌ها و گروه‌های دموکراتیک و انقلابی خلق‌ها و زنان را امری ضروری می‌داند.
کژار با بیان این‌که روز مبارزه با خشونت علیه زنان تنها به ۲۵ نوامبر ختم و خلاصه نمی‌شود و تا زمانی که این حاکمیت به سیاست‌های خود ادامه دهد، هر روز ۲۵ نوامبر است، می‌گوید: «در برابر رژیمی که اراده و هویت زنان را به رسمیت نمی‌شناسد، لازم است به حمایت و دفاع از یکدیگر بپردازیم و همانطور که رفیق‌مان وریشه مرادی در نامه‌اش به آن اشاره نمود، به جای لعنت به تاریکی، شمعی بیافروزیم.»