مرکز خبر - ۳۴ سال از بمباران شیمیایی سردشت می‌گذرد. هنوز هم تبعات ناشی از ویرانی جنگ را بر زیست ساکنان تحمیل کرده است.

طی سال‌های گذشته، بازماندگان این فاجعه از حق درمان طولانی مدت و رایگان و پیگیری وضعیت بازماندگان شیمیایی محروم ماندند.

در سردشت، کماکان مین‌های خنثی نشده، جان کودکان و ساکنان را با قطع عضو و مرگ همراه کرده است. در تاریخ ۴ خرداد ۱۴۰۰، «شیرکو محمد پور» ساکن روستای بیران سردشت با انفجار مین از ناحیه‌ی پا به‌شدت مجروح شد.

نام سردشت با نام شلیک مستقیم به کولبران و آوارگی پناهجویان نیز پیوند خورده است‌. طی سال‌های گذشته، افزایش بیکاری و‌ فقدان شغل، زنان، مردان و کودکان بسیاری را به کولبری، آن ‌هم در مقام تنها راه گذران زندگی وا داشته است. در تاریخ ۵ تیر سال جاری، کولبری به‌نام «واحد محمدپور» در مرز دوله‌بی سردشت با شلیک ماموران کشته شد. کسانی که جان و سلامتی‌شان در پی مسیرهای صعب‌العبور، پرت شدن از ارتفاع و یا شلیک مستقیم ماموران، گرفته می‌شود.

طی یک سال گذشته، بسیاری از ساکنان سردشت، پناهجویان غرق شده در دریا و یا مسیر ترکیه به یونان بودند که به امید ساخت زیستی حداقلی به مهاجرت وا داشته شدند.

مرگ «مهری نبی‌زاده» در مسیر یونان و غرق شدن رسول ایران‌نژاد» کارگر ۳۵ ساله و «شیوا محمد پناهی» به‌همراه سه فرزند خود، تنها نمونه‌های اخیر ۹ ماه گذشته است.

در این میان وضعیت زنان سردشت نیز با افزایش خشونت و شدت گرفتن آمار خودکشی همراه است. شبکه‌ی بهداشت و درمان سردشت اعلام کرد که تنها در سال ۹۷، تعداد ۲۱۴ مورد اقدام به خودکشی در سردشت به ثبت رسیده که رتبه‌ی ششم استان را به خود اختصاص داده است. بر اساس این آمار، سردشت در خودکشی‌های منجر به فوت نیز رتبه‌ی اول کشوری را به نسبت جمعیت داراست. میانگین سنی افراد ۱۵ تا ۲۴ سال است که بیشترین تعداد این آمار است و در طول یک سال، زنان سه برابر مردان اقدام به خودکشی کردند.

از نظر شغلی زنان خانه‌دار در رتبه‌ی اول قرار گرفته و همچنین اقدام به خودکشی در شهر بیشتر از روستا به ثبت رسیده است. سردشت همچنین با آمار بالای زن‌کشی و قتل‌های موسوم به «ناموسی» روبه‌روست. «وفا عبدالله زاده» یکی از زنانی است که طی ماه‌های گذشته قربانی خشونت بی‌حد خانوادگی قرار گرفت.

منبع:‌ بیدارزنی