داستان فیلم خانه دختر در فضای ایران دهه نود رخ می‌دهد. مضمون فیلم نقطه قوت آن است و پرداختن به دو مسئله مهم زنان، یکی تجاوز خانگی و دوم مد شدن آزمایش «دوشیزگی و تست بکارت» در جامعه، از نقاط قوت فیلم می‌باشد.

خانه دختر در ژانر فیلم‌های اجتماعی سبک فمینیستی از مضامین قابل توجه برخوردار است.

بزرگترین ضعف فیلم، ابهامات کلافه کننده آن است. بسیاری از منتقدان فیلم را گنگ و نامفهوم خواندند چرا که دقیقا معلوم نیست چه اتفاقی برای سمیرا افتاده که دست به خودکشی می‌زند. به دنبال این انتقاد به ابهامات و گنگ بودن فیلم، دو دلیل مطرح می‌شود، اولین دلیل سانسور بیش از حد است و دومین دلیل خواست کارگردان برای پایان باز فیلم که بیشتر به فیلم‌نامه برمی‌گردد و این شبیه پایان باز برخی از فیلم‌ها است اما به نظر می‌رسد کاستن از اطلاعات مورد نیاز مخاطب، بیش از حد بوده است.

مخاطب پس از پایان فیلم هنوز نمی‌داند سمیرا خودکشی کرد، در واقعه‌ای «ناموسی» به قتل رسید یا حتی تصادف کرد. دلیل رفتار پدر سمیرا از دیگر ابهامات فیلم است.

سانسور یک فیلم به معنی گم شدن قطعاتی از پازل است. در واقع این فیلم دچار سانسور شَدید شده و بسیاری آن را به علت نزدیک شدن فیلمنامه به خطوط قرمز جامعه، همچنین ناامن جلوه دادن فضای خانواده می‌دانند.

اگرچه «خانه دختر» همچون بسیاری از فیلم‌های سینمایی مورد سانسور قرار گرفته است اما باید خاطر نشان کرد که سانسور، واقعیت زندگی را تغيير نمی‌دهد و به جای آن باید با آگاه‌سازی مردم، برای جلوگیری از تکرار وقایع فجیع جامعه یا به حداقل رساندن مشکلات و معضلات اجتماعی، راه چاره‌ای یافت.