کشتار دیر یاسین در ۹ آوریل ۱۹۴۸ اتفاق افتاد، که طی آن ۱۲۰ تروریست (۸۰ نفر از ایرگون و ۴۰ نفر از لحی) به روستای فلسطینی دیر یاسین (در پنج کیلومتری غرب اورشلیم) حمله کردند، بر اساس منابع‌های مختلف طی این حمله  ۲۰۰-۳۰۰ روستایی کشته شدند.

 

مرکز خبر

دیر یاسین روستایی در بلندی‌های مشرف به بیت‌المقدس واقع شده است. حدوداً به سال ۱۵۱۷ در زمان حکومت عثمانی‌ها به وجود آمده، جمعیت این دهکده در سال ۱۹۴۵، حدود ۶۱۰ نفر بود که بیشتر اهالی آن کشاورز، دامدار، یا به حرفه‌ی سنگ‌بری مشغول بودند و سنگ آهک را استخراج کرده و به مناطق مختلف می‌فرستادند. بیشتر خانه‌های اعراب مقیم آن از برش‌های سنگین از سنگ‌های آهک ساخته شده بود که دارای سردرها و ورودی‌های زیبایی بودند. اهالی روستا از سال ۱۹۴۲ با همسایگان یهودی خود (ساکنین دهکده‌ی گیوات شائول) پیمان عدم تعرض امضا کردند. این دهکده بیرون از مواضعی قرار داشت که از طرف سازمان ملل برای دولت آینده‌ی اسرائیل در نظر گرفته شده بود

کشتار دیریاسین تاثیر زیادی در مهاجرت فلسطینیان به دیگر مناطق فلسطین یا کشورهای عرب همسایه داشت، زیرا این کشتار موجب ایجاد موجی از رعب و وحشت در میان شهروندان فلسطینی شد. مهاجرت دسته جمعی فلسطینی‌ها در سال ۱۹۴۸، که در طی آن بیش از ۷۰۰۰۰۰ یا حدود نیمی از جمعیت عرب فلسطین از خانه‌های خود رانده شدند، صورت گرفت.

 

واقعەی دیریاسین

در ساعات نخستین بامداد روز ۹ آوریل ۱۹۴۸ نیروهای لحی و سازمان نظامی ملی در سرزمین اسرائیل به دهکده‌ی دیر یاسین حمله بردند. حدوداً در ۴:۴۵ بامداد پس از ردوبدل پیغام‌های نامفهوم درگیری بین جنگجویان عرب و یهودی سرگرفت. اهالی روستا غافل از بُعد درگیری فرار نکردند. تک تیراندازهای عرب سرعت جنگجوهای لحی را کم کرده بودند. بنا به اظهارات، افراد مسلح روستا در خانه‌ها پناه برده بودند، افراد لحی با پرتاب نارنجک به در و پنجره، خانه به خانه را اشغال کردند، که در بسیاری از موارد به فروریختن سقف بر سر جنگجوها و غیرنظامیان تمام شد.

 ''یاری تزابان'' که چهار دوره عضو مجلس اسرائیل بوده‌است می‌گوید که پس از قتل‌عام همراه با چندین واحد نظامی جوان، به روستا ارسال شده بود تا جسدها را دفن کند. وی می‌گوید که جسد هیچ مرد مسلحی را ندیده‌ است و روایتی که دهه‌هاست از سوی اسرائیلی‌ها تبلیغ می‌شود یعنی تبادل آتش میان مردان روستا و شبه نظامیان اسرائیلی را رد می‌کند''.

 چند ساعت بعد، اهالی یهودی روستای گیوات شائول به کمک روستاییان آمدند و با دشنام‌گویی جلوی کشتار را گرفتند. بنا به گزارش میر پائل، افسر هگانا، افراد ''لحی و ایرگون'' دست به دزدی و غارت پولها، طلاها، شکر، رادیو، و غیره زدند. پس از آتش‌بس اهالی روستا را در مدرسه حبس کردند و بعد توسط چهار کامیون به اورشلیم منتقل کردند. گزارش‌هایی از چندین مورد تجاوز جنسی به زنان و دختران به ثبت رسید. بنا به گزارش‌ها، تعدادی از مردان روستا در اورشلیم به قتل رسیدند. ۷ سالمند و یک مادر و فرزند هم بعداً به دیر یاسین برده شدند و به قتل رسیدند.

این حمله توسط رهبران هگانا، خاخام‌های اعظم اسرائیل، آژانس یهود، و یهودیان سرشناسی همچون آلبرت انیشتین و هانا آرنت، و … محکوم و مورد سرزنش واقع گردید.

 

عمق جنایت از زبان شاهدان عینی

شاهدان عینی این جنایت گفته‌اند که صهیونیست‌ها اجساد جان‌باختگان را مثله و تکه تکه کرده، شکم زنان حامله را پاره و بسیاری را نیز زنده زنده در آتش سوزانده و به بسیاری از زنان و دختران فلسطینی تجاوز کرده سپس آن‌ها را سر بریدند.

کسانی که از این جنایت جان سالم به در برده‌اند می گویند حمله به دیریاسین راس ساعت سه بامداد آغاز شد اما صهیونیست‌های مهاجم از دفاع ساکنان روستا غافلگیر شدند و چهار نفر از آنان به هلاکت رسیده و دست کم ۳۲ نفر دیگر زخمی شدند.

پس از مقاومت ساکنان روستا، گروهک‌های تروریست یهودی از فرماندهی "هاگانا" در قدس درخواست نیروهای کمکی و پشتیبانی کردند و مجددا با سلاح‌های سنگین به روستا حمله کرده و زن و مرد و کودک را به خاک و خون کشیدند.

''پاتریک میرسیون" نویسنده‌ی فرانسوی در مورد جزئیات این جنایت گفته است: ''مهاجمان قبلا وارد چنین نبردهایی نشده بودند، بنابراین پرتاب بمب به داخل بازارهای شلوغ و پرجمعیت برای آنان راحت‌تر از حمله به روستایی بود که ساکنان آن به دفاع از خود می‌پرداختند، به همین خاطر آن‌ها موفق به پیشروی در این نبرد نشدند''.

 طبق روایت‌های شاهدان عینی این جنایت، مهاجمان یهودی ده‌ها نفر از ساکنان روستای دیریاسین را کنار دیوارها نگه داشته و آنها را به گلوله بستند و حتی به این نیز بسنده نکرده و شماری از ساکنان روستا را زنده به پشت خودرو بسته و در خیابان‌ها و محله‌های قدس می‌گرداندند و شعارهای نژادپرستانه سرمی‌دادند.

گروهک‌های تروریست یهودی به نهادهای بین‌المللی از جمله صلیب سرخ اجازه ورود به روستای دیر یاسین را ندادند تا جنایت آنان برملا نشود. طی این یورش‌ها ۲۰۰-۳۰۰ روستایی کشته شدند و حتی در برخی منابع رسانه‌ایی از کشته شدن تعداد بیشتری خبر داده می‌شود.