سولین امیدها، آرزوها، عشق و آینده‌اش را با نقاشی بیان می‌کند
سولین عثمان نقاشی می‌کشد، درد مهاجرت را در نقاشی‌های خود به تصویر می‌کشد، توجه ویژه‌ای به زنان و کودکان دارد، زیرا تأثیر زیادی بر او گذاشته‌اند. سولین می‌گوید: "بگذارید خانواده و اطرافیان امیدهای شغلی فرزندانشان را تقویت کنند، به عشق و رویاهای آنها توجه داشته باشند. اگر امید زنده باشد، قطعاً محقق خواهد شد."
روژدا سیدخان
قامیشلو - در شمال و شرق سوریه بسیاری از زنان جوان خود را در زمینه‌ی نقاشی پیشرفت داده و آن را به عنوان فرصتی مهم برای ارائه‌ی حرفه‌ی خود بدست آورده‌اند. هنرمندان در هر نقاشی پیامی را به جامعه منتقل می‌کنند و رویاهایی را که در انتظار تحقق هستند، منعکس می‌کنند. سولین عثمان، ۲۳ ساله، در قامیشلو، شمال و شرق سوریه زندگی می‌کند. سولین با تقویت حرفه‌ی نقاشی در مدت ۹ سال توانست پیشرفت زیادی کند. به اهداف زیادی برسد و به کار خود ادامه بدهد. در ارتباط با این موضوع سولین عثمان در مورد تجربه‌ی زندگی و کار نقاشی خود صحبت کرد و آن را با ما به بحث گذاشت.
او ۶ سال است که در هنر نقاشی تحصیل می‌کند
سولین داستان زندگی خود را به صورت مختصر چنین بیان کرد: "از ۱۴ سالگی به نقاشی علاقه داشتم و از کودکی فقط تصاویر معمولی می‌کشیدم. با گذشت زمان حرفه‌ی من قویتر شد و تصاویر زیباتری خلق کردم. من شروع به کشیدن تصاویر کردم، در پایان تحصیلاتم آرزویم این بود که در دانشکده‌ی هنرهای زیبا در دانشگاه دمشق تحصیل کنم اما این آرزو محقق نشد. بعداً در دانشگاه حسکه هنر خواندم اما مطابق آرزوهايم نبود. پس از مدتی در دانشگاه روژآوا در دانشکده‌ی هنر ثبت‌نام کردم و آنجا تخصص خود را در زمینه‌ی طراحی کسب کردم و تخصص من در بخش طراحی بسیار زیاد بود. دانشگاه روژآوا برای تقویت فرصت تولید و حرفه‌ی نقاشی من یک فرصت بسیار مهم بود."
من با پشتکار و عشق به این سطح رسیدم
سولین به سختی‌ها و دشواری‌هایی که با آنها روبرو شده اشاره کرد و ادامه داد: "من در یک جامعه‌ی بسته زندگی می‌کنم، به طراحی به عنوان یک کار معمولی روزانه و تفریحی می‌نگرند اما آنها نمی‌دانند این واقعیت‌ها‌یی‌ست که بر روی کره‌ی زمین وجود دارد و از این طریق نامه‌ای را ارائه می‌دهند. افراد اطرافم همیشه مرا ترغیب می‌کردند که به خواندنم توجه داشته باشم و دست از نقاشی بردارم. در میان این آشفتگی فقط مادرم از من حمایت کرد، برای همین همیشه بخشی از کارم را به او اختصاص داده‌ام و تصاویر مادران و رنج آنها را به تصویر می‌کشم. با اصرار، عشق و حمایت مادرم به این سطح رسیدم. من اغلب در یافتن ابزارهای لازم با مشکل روبرو می‌شوم. پیشرفت‌های چشمگیری در نمونه‌ی کارهای من وجود دارد و من به تقویت این کار ادامه خواهم داد."
امید و عشق سازندگان آینده هستند
سولین به محتوای نقاشی‌هایی که می‌کشد توجه کرد و چنین به سخنانش پایان داد: "مهاجرت مردم از سرزمین‌شان تأثیر زیادی بر من گذاشته است، به همین دلیل بیشتر نقاشی‌های من درد مهاجرت انسان‌ها، به ویژه مهاجرت زنان است. من که با نقاشی‌هایم در بسیاری از نمایشگاه‌ها شرکت کرده بودم، توانستم نگاه به محیط را تغییر دهم و احساسات جامعه را تحت تأثیر قرار دهم. در پایان می‌خواهم بگویم که خانواده‌ها و اطرافیان امیدهای شغلی فرزندانشان را تقویت کنند، به عشق و رویاهای آنها توجه داشته باشند. اگر امیدی به حمایت باشد قطعاً موفق خواهند شد."