برچم جودی

کوبانی- خالکوبی فرهنگی است کە سابقەی طولانی دارد، زنان و مردمان باستانی هندو، آفریقا، ایران، مصر و روم بر بدنشان خالکوبی داشتند. با گذشت زمان این فرهنگ در سطح جهان رواج پیدا کرد و در زندگی زنان جایگاە مهمی داشت.

خلق کورد هم دارای فرهنگ خالکوبی هستند، بە همین دلیل بیشتر مادران کورد خالکوبی دارند، در طول تاریخ زنان از راەهای مختلف خالکوبی کردەاند. دو نوع خالکوبی وجود دارد، خالکوبی سیاە و خالکوبی سبز، خالکوبی سیاە برای زنان بسیار زیبا بودە و آنان را از چشم بد حفظ می‌کرد، خالکوبی سبز هم برای تزیین و زیبایی زنان است، بیش از ٣٠ نوع خالکوبی وجود دارد کە در پیشانی، چشم، لب، چانە، گردن، وسط ابروها، سینە، پاها، پنجەها و دست‌ها ایجاد می‌شود.

در شهر کوبانی نیز بیشتر زنان مسن کە بیش از ۵٠ سال سن دارند خالکوبی دارند، بیشتر خالکوبی‌های زنان کوبانی بر روی چانە، بینی، گردن و دست آنها است، اما اکنون با پیشرفت تکنولوژی و نظام سرمایەداری فرهنگ خالکوبی کاهش یافتە و در حال نابودی است.

هدلە عباس ٨٠ سالە کە اصالتا اهل باکور کوردستان ( کوردستان ترکیە) است هنگامی کە ٩ سال سن داشتە خالکوبی‌ کردە و خالکوبی‌های هدلە بر چشمان، چانە، گردن، دست و پاهایش ایجاد شدە است. با وجود اینکە اکنون پیر شدە اما وی همچنان بە شیوەای فعال و جالب برای حفظ فرهنگ خود تلاش می‌کند.

هدلە در مورد زندگی خود، خالکوبی‌ها و چگونگی ایجاد آنها برای خبرگزاری ما سخن گفت.

 

تاریخ زندگی وی غنی است

هدلە در مورد زندگی خود چنین گفت، "ما در روستا زندگی می‌کردیم، آن هنگام حجم کار ما بسیار زیاد بود، بچەهای ما کوچک بودند، دامداری می‌کردیم، از شیر دام‌ها ماست، دوغ و پنیر درست می‌کردیم، حتی در امور کشاورزی هم بە همسرانمان کمک می‌کردیم و با این حال هنگامی کە یکی از کارها دیر انجام می‌شد همسرانمان ما را دعوا می‌کردند. هنگامی کە ازدواج کردم کوچک بودم، همسرم برای رژیم بعث خدمت می‌کرد و بە همین دلیل چند سالی را در قلعەهای رژیم زندگی کردم. ١۵ سال سن داشتم کە ازدواج کردم و ٨ دختر و ۵ پسر داشتم اما یکی از دخترانم و همچنین یکی از پسرانم جانشان را از دست دادند. درستە کە اهل روستای دیکمداشم اما اصالتا از باکور کوردستان هستم، پدرم بە دلیل سربازی برای دولت ترکیە بە روژآوای کوردستان آمدە و مادرم نیز هنگام بسیج عمومی در ترکیە پدرش را از دست داد و مادر بزرگ و مادرم نیز بە روژآوا آمدند، پدر و مادرم با هم آشنا شدە و ازدواج کردند، اکنون دارایی و املاک ما در باکور کوردستان هستش."

 

"من با این خالکوبی‌ها زیباترم"

هدلە در ادامە‌ی سخنانش بە خالکوبی‌های خود اشارە کرد و گفت: "٩ سال داشتم کە بدنم را خالکوبی کردند، اول چشم‌هایم را خالکوبی کردند تا هنگامی کە چشم‌هایم را می‌بندم صورتم زیباتر باشد، از چانە تا گردنم هم خالکوبی شد، دستانم سفید بودند بە همین دلیل با خالکوبی‌های متنوع آن را آراستەتر کردند، اکنون پیر شدەام اما هنگامی کە جوان بودم همە شیدای دستانم بودند، در آخر پای چپم را خالکوبی کردند، مادرم می‌خواست پای راستم نیز خالکوبی شود اما چون بسیار درد داشت من فرار کردم. من هیچ وقت از کرم صورت و رنگ مو و ناخن استفادە نکردەام، مو و ناخنم را حنا می‌کردم، چشمانم را با سرمەی سبحانی کە خودم درست می‌کنم می‌آرایم. قبلا با ترکیب کردن شیر مادر و یخ خالکوبی می‌کردند، سپس با قلم جای طرح خالکوبی را نقاشی می‌کردند و در آخر چند سوزن را با شیر و یخ آمیختە و خالکوبی‌ها را با سوزن‌ها ایجاد می‌کردند، درد داشت و چند روزی ورم می‌کرد، پس از چند روز خالکوبی‌ها سبزآبی می‌شدند."

 

میراث خالکوبی طبیعی در حال نابودی است

هدلە عباس در آخر بە خالکوبی‌های مدرن از طریق دستگاە اشارە کرد و گفت: "من از اینکە خالکوبی کردەام پشیمان نیستم چون می‌دانم از طریق این سنت‌، فرهنگ خود را حفظ کردەام، همیشە پیراهن و لباس کوردی می‌پوشم، چشمانم را سرمە می‌کنم و اینگونە بیرون می‌روم. نسل امروزی خالکوبی طبیعی را دوست ندارند اما می‌بینیم کە با رنگ‌های مختلف بدن خود را خالکوبی می‌کنند، بە جای اینکە با خالکوبی زیباتر شوند زشت می‌شوند، برای همین من از خالکوبی‌های خود راضی‌ام و آنان را دوست دارم."