کرماشان- مهیلا حسامی، نقاشی از روژهلات کوردستان که از طریق اثرهایش زوایای پنهان زندگی زنان، لحظەهای نامرئی‌شده و احساسات ژرف آنان را روایت می‌کند.

این زن هنرمند علی‌رغم اینکه در تکنیک‌های اکریلیک، سیاەقلم و ترکیب مواد روی مقوا دارای مهارت است، در پیج شخصی‌اش در شبکەهای اجتماعی هنوز خود را هنرجو می‌نامد که این نشان از سختگیری وی نسبت به خود دارد و اینکه جایگاه والایی برای مقام هنرمند قائل است. وی آثاری متعدد در سبک‌های مختلف از جمله مدرنیسم و امپرسیونیسم خلق نموده است. این سبک‌ها که مربوط به مکاتب و جنبش‌های هنری قرن بیستم هستند، به این هنرمند اجازه می‌دهند که به خلق تصویر لحظاتی از زندگی زنان دست زند که تابوهای سنتی و همچنین رسانەها و هنر رسانەمحور و کالاشده، این لحظات را نامرئی کرده و کمتر بدان‌ پرداختە می‌شود.

مهیلا حسامی که خود زندگی مشترک را تجربه می‌کند، در تابلوهای خود همچنین به زوایایی از زندگی زنان متٲهل و مادران و تجربەی مادری می‌پردازد. در این آثار که تعداد زیادی از آنها در ژانر پرتره و سلف پرترە خلق شدەاند، بدن زنان را در حالت‌هایی به تصویر می‌کشد کە با تصاویر همیشه زیبا و همیشه ایدەآلی که رسانەها از زنان نشان می‌دهند و جامعەی مردسالار و بازارمحور از زنان توقع دارد، به طور کلی متفاوت است و حتی علیه این ذهنیت به مبارزه می‌پردازد. این ذهنیت زن‌ستیز هموارە از زنان توقع دارد که زیبا و دلفریب و از نظر جسمی و جنسی ایدەآل مردان باشند و همین امر به انقیاد زنان و تحمیل رنجی مدام بر آنان دامن می‌زند. بازار و رسانە و تحمیل ذهنیت مذکور همواره موجب مصرف بیشتر لوازم آرایشی، انواع جراحی‌های زیبایی و مصرف‌گرایی مفرط در زمینەهای دیگری همچون لباس و پوشاک می‌شود که ناشی از احساس نیاز به همیشه زیبا بودن و خود را در رقابت با دیگر زنان دیدن است. این ذهنیت که از سوی فمینیسم به شدت نکوهش می‌شود همواره آسیبی برای آگاهی جمعی زنان بوده است.

مهیلا حسامی با به تصویر کشیدن لحظاتی از بدن زنان که همواره پنهان و نامرئی می‌شوند، می‌کوشد که نشان دهد زنان نیز باید بدن خود را دوست داشتە باشند، حتی در حالت‌هایی که چندان ایدەآل جامعه و دیگری نیست. زنان باید به خود اجازه دهند همچون همەی انسان‌ها و مطابق طبیعت بشری گاهی غمگین، افسرده و بی‌حال باشند و در نهایت حق مالکیت بر بدن خود داشتە باشند.