شبنم توکلی

تهران- نمایشگاه انفرادی شیلان قاضی و  مهنوش فولادی از ٨ تا ٢١ دی ماه ۱۴۰۲بە صورت جداگانە در خانه هنرمندان ایران برگزار شدە است.

شیلان قاضی نقاش و نویسنده در مورد نمایشگاە خود می‌گوید: «این نمایشگاه به اسم «ملکوت فروشی نیست» در مورد کهکشانی با نام آندرومدا است. از وقتی آسمان را نگریستم، آسمان بی‌نهایت را نشان راهم کرد. سپس همنوع‌های بسیاری را دیدم که زمین و دغدغه‌هایش را با نگریستن به کهکشان رها کرده‌اند. همبستگی ما کم نبود مثل کهکشان نامتناهی».

او می‌گوید: «نقاشی به عنوان تخیل برای من یک روش خودشناسی است. از طریق نقاشی به موضوعاتی چون آزادی زنان، کودکان و محیط پیرامونشان در زبانی استعاره‌ای می‌پردازم . این زبان در مجموعه‌ی کهکشان آندرومدا، در رویای سیارات در فضایی نامتناهی برایم تجسم یافته است. به عنوان یک زن در این مجموعه نقاشی، آزادی خود را جست‌وجو کرده‌ام. کهکشان آندرومدا به اندازه کافی از تهران دور است. این کهکشان در ۵.٢سال نوری از ایران فاصلە قرار دارد. نام این کهکشان در فارسی «زن بر زنجیر» است. این کهکشان بسیار زیباتر از سایر صور فلکی برایم بود، در توده‌های قرمز، خاکستری، آبی و سفید! زیبایی‌اش مبهوتم می‌کرد! این مجموعه نقاشی آزادی او را قاب می‌گیرد. در مجموعه‌ی آندرومدا از بوم گرد و دایره به عنوان دید تلسکوپی استفاده کرده‌ام. این نقاشی‌ها تکانه‌های هیجانی هستند که با تجرید رنگ‌های آن کهکشان، قرمز، خاکستری، آبی و سفید بر بوم ثبت شده است. رنگ‌ها با کاردک و ماله ساختمانی و قلم‌موهای درشت بر روی بوم کار شده‌اند.»

شیلان قاضی چهار نمایشگاه انفرادی دیگری داشت و در نمایشگاه‌های گروهی متعددی هم در ایران و هم در خارج از ایران شرکت داشته است. او سه کتاب چاپ شده با نام نقطه و خط، حرف‌های مربع و دایره و کتاب نوادر که شامل مجموعه داستان کوتاه است منتشر کرده است.

او می‌گوید: «من از شانزدە سالگی به کلاس نقاشی می‌رفتم و در همان سال نیز یادگرفتم که نقاشی‌هایم را بفروشم و خیلی به نویسندگی‌ برای کودکان علاقه دارم و فعالیتم نیز در آن زمینه است. عنوان نمایشگاه «ملکوت فروشی نیست»، چرا ملکوت؟ چون ملکوت جایست، که ایمان، امید و محبت است و ما این سه را نمی‌توانیم بخریم. چیزی که اینجا پیام دارد این است کسی که از بیابان‌ها گذشته این پیام به دلش می‌نشیند و می‌تواند ایمان، محبت و امید داشته باشد.»

«عاشقانه زیستن و با هنر زندگی را بازتعریف کردن روش زیستن من بوده است»

مهنوش فولادی از تهران و دارای مدرک کارشناسی گرافیک است و در بیش از ده نمایشگاه گروهی نقاشی در تهران و خارج از ایران شرکت داشته است.

رویا ارمکیان درباره کارهای مهنوش فولادی می‌گوید: «در طراحی‌های مهنوش فولادی کشف و شهودی را درمی‌یابیم که نوع جهان‌بینی و نگاهش به انسان است. او در معنای حقیقی ارتباط با سوژه غوطه‌ور می‌شود و آنچه دریافت می‌کند از رابطه‌ی عمیق وجودی خویش با فیگور است. طراحی‌هایش حاکی از نگرش ویژه  به دنیای درونی انسان و بیان خردورزانه‌ای‌ست که به آثارش داده است.

مهنوش فولادی می‌گوید: عاشقانه زیستن و با هنر زندگی را بازتعریف کردن روش زیستن من بوده است، خودم را همیشه در البالی خطوطی که بر صفحه سفید بوم نقش می‌بندم بازتعریف می‌کنم. همیشه فکرم این بوده که زندگی موهبتی است که در سایه‌ی هنر قابل تحمل و با کمک هنر قابل فهم‌تر است. هنر جزء جدایی ناپذیر زندگی من بوده و خواهد بود به همین دلیل زایش هر اثر جدید مانند تولد دوباره برای من است.

وی بیان کرد: نقش و طرح بر روی بوم سفید برایم نوعی مدیتیشن و تراپی است و از حس سرکوب شدگی خود دور می‌شوم و در فضایی فارغ از زمان و مکان قرار می‌گیرم. این حسی است که هربار با یک کار جدید تجربه‌اش می‌کنم، حسی تازه که گویی هربار به تازگی تجربه‌اش می‌کنم. طراحی محیطی شیوه‌ی من است و در این کار روش من منحصر به خودم است؛ با تمام وجود خود را در سوژه رها می‌کنم، به سوژه نزدیک می‌شوم و بین حرکت قلم و تمامی حجم مدل پل می‌زنم و آن را حس می‌کنم. با پایان طراحی به خودآگاهی می‌رسم و به مجموعه کار نگاه می‌کنم، بدون شک این همان چیزی است که تخیل داشتم و نه همان چیزی که تصور می‌کردم.

مهنوش فولادی در پایان سخنان خود گفت: واگویه‌های من قصه‌ی خودم است و شرایطم را به عنوان یک زن بیان کرده‌ام. فیگورهایی که کار کردم مدل زنده هستند. هنگام طراحی ارتباطی بین من و مدلم ایجاد می‌شود که همین باعث به وجود آمدن خطوط هستند. طراحی‌هایم بیشتر به صورت معلق در فضا هستند یعنی بدون مکان و زمان. دوباره‌کشی‌هایم در کارها به نشانه حرکت و تردید است اینکه هر انسانی در درون خودش هم می‌تواند زن باشد و هم مرد. از دست و پا در کارهایم زیاد استفاده کرده‌ام چون به نظر من یک زن هم باید مادر باشد، هم همسر، هم باید در خانه کار بکند و هم بیرون از خانه و مسئولیت‌های اجتماعی را نیز می‌پذیرد به همین دلیل به نظر من زنان همزمان چند دست و چند پا برای انجام کارهایشان دارند.