بهاران لهیب

کابل – امروز سه‌شنبه، ۴ آبان ۱۴۰۰، «حرکت خودجوش زنان مبارز افغانستان» دست به راهپیمایی زدند. هدف از این راهپیمایی خاموشی جامعه‌‌ی جهانی، سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری در قبال سرنوشت کنونی افغانستان می‌باشد.

محل اعتراض‌شان در برابر دروازه‌ی دفتر «هیئت معاونت ملل متحد در افغانستان» (یوناما) در کابل بود ولی بنابر ممانعت طالبان اجازه‌ی گردهمایی در آنجا نیافته و مجبور به ترک ساحه شدند. طالبان از شروع راهپیمایی به هیچ خبرنگار به‌ویژه مردان اجازه‌ی گرفتن فلم و عکس نمی‌دادند. سپس، آنان به راهپیمایی در خیابان وزیر اکبر خان پرداختند. اما ۲۰ دقیقه از راهپیمایی این زنان نگذشته بود که «قطعه‌ی بدری ۳۱۳» طالبان جهت سرکوب از راه رسید.

طالبان در تبلیغات‌شان به خشن بودن این واحد نظامی خویش مفتخر‌اند و حتا می‌گویند که هر کدام جنگجوی این واحد حاضر به حمله‌ی انتحار است. اگرچه، شمار زنان معترض که به بیش از ۲۵ تن نمی‌رسیدند، ولی برای سرکوب‌شان بیشتر از ۴۰ طالب مسلح آمدند. نخستین اقدام این واحد سرکوب‌کننده‌ی طالبان این بود که یکی از موتر پایین شده تفنگ را به‌سوی معترضان زن نشانه گرفته با تهدید همه را وادار ساخت که تلفن‌های همراه و دوربین‌های فلمبرداری خویش را ببندند و بعد همه را محاصره کردند.

زنان معترض می‌گفتند که تمام مردم ما از فقرو گرسنگی می‌میرند ولی طالبان خاموش‌اند و فقط هنگام اعتراض و راهپیمایی مردم فعال شده و به سرکوب آن می‌پردازند.