سورگل شیخو

حسکه - این زن روایت‌گر داستان‌هایی دردناک است. دولت ترکیه در اکتبر ٢٠١٩ باعث آوارگی مردم سریکانی، ساکنان روستاهای ناحیه تل تمر و زورگان شد. این آوارگی باعث شد که بسیاری از داستان‌های ناگفته و جنایاتی که توسط برخی از گروه‌ها و شبه‌نظامیان انجام شده بود، آشکار و بیان شوند

عزیزه گراف ۵٠ ساله، مادر ٣ دختر است که یکی از آنها فوت کرده، یکی آواره شده و دیگری در کنار او زندگی می‌کند. همچنین ۶ پسر دارد که ٢ نفر از آنها معلول بوده، یکی فوت کرده و ٣ نفر دیگر زنده هستند.

عزیزه اهل روستای اشغالی مناخ است که در شمال منطقه تل تمر قرار دارد. مناخ به دلیل موقعیت مکانی و ارتفاعش نسبت بە نواحی درگیری از موقعیت استراتژیکی برخوردار است. در بالای کوه مناخ یک پایگاه نظامی متعلق به دولت متجاوز ترکیه وجود دارد که از آنجا تمام روستاهای مرزی در شمال منطقه و همچنین غیرنظامیان و کشاورزان را مورد حمله قرار می دهد

عزیزه گراف از سختی‌ها، امیدها و خواسته‌های خود برای ما صحبت کرد.

 

"«سفره نهارمان را جمع نکردیم»

عزیزه گراف در مورد روزی که گلوله‌های متجاوزان ترک بر سر آنها بارید، با لحنی غمگین گفت: «آن روز همه ما سر سفره غذا نشسته بودیم و در حال غذا خوردن بودیم که ناگهان صدای گلوله‌ها را از فاصله خیلی نزدیک شنیدیم. همه چیز را در همانجا رها کردیم و به سمت بیابان و مزارع کشاورزی فرار کردیم. غذایمان روی زمین ماند و ما نیمه‌شب از روستای خود فرار کردیم. نتوانستیم حتی یک چمدان یا چیز دیگری از خانه برداریم، فقط توانستیم جان خود را نجات دهیم. حالا در روستای تل حمام در شرق کوه‌های کیزوان زندگی می‌کنیم.»

 

«۴٠  سال زحمت به باد رفت»

عزیزه گراف در مورد غارت و چپاولی که دولت متجاوز ترکیه و مزدورانش در خانه‌اش انجام داده‌اند، با اظهار داشت: «ستون‌های خانه‌ام را ویران و غارت کردند، اموال و دارایی‌هایمان را به یغما بردند. علاوه بر غارت گندم، نخود و ذرت، ۴ بشکه گازوئیل، ٣ انبار پر از کاه، ٨٠ کیسه جو و ۶ گونی گندم را نیز دزدیدند. ببینید! ما کجا بودیم و حالا کجا هستیم، به جای اینکه الان در خانه خودمان باشیم، در زیر یک چادر نایلونی زندگی می‌کنیم و گرمای تابستان و سرمای زمستان را به طور کامل حس می‌کنیم. با زور اسلحه هر کاری انجام دادند و ما را از خانه‌هایمان آواره کردند. ۴٠ سال با سختی و مشقت زیاد برای ساختن خانه و کشت زمین‌هایمان تلاش کرده بودیم که در یک چشم به هم زدن همه چیز غارت و ویران شد. این چه عدالتی است؟»

 

جنایتی دیگر از داعش علیه زنان

هم اکنون دولت ترکیه و پیش از آن نیز داعش بود، زخم‌های بسیاری از مادران تا به امروز التیام نیافته و این زخم‌ها با تجاوز دولت ترکیه دوباره سر باز می‌کنند.

عزیزه گراف جنایاتی که از سوی گروه‌های تروریستی بر خانواده‌اش رفته بود را به یاد آورد و از حادثه‌ای که بر سر دخترش در زمان سیطره گروه‌های تروریستی داعش در کوه‌های کیزوان در زمستان سال ۲۰۱۴ رخ داده بود، صحبت کرد و گفت: «یک روز زمستانی دخترم دو قلو باردار بود و در روز زایمان خود بود که گروه‌های تروریستی داعش در ایستگاه‌های بازرسی اجازه ندادند که دخترم به بیمارستان‌های حسکه برود. در آن زمان از روی ناچاری او را به نزد یک قابله بردند، در آنجا زمانی که تلاش می‌کردند فرزندش را به دنیا بیاورند، خون زیادی از دخترم رفت و این باعث شد که دخترم جان خود را از دست بدهد. این نیز یکی از جنایات گروه‌های تروریستی داعش است، اگر آن ها نبود امروز دخترم سالم بود. به خاطر مرگ دختر و پسرم، به خاطر ویرانی و غارت خانه‌ام و اشغال سرزمینم بسیار غمگین هستم. اگر می توانستم انتقام تمامی این جنایات را از آن ها می گرفتم.»

 

«داعش و دولت ترکیه باید حساب پس دهند»

عزیزه گراف با بیان خواسته‌ها و آرزوهای خود، اینگونه سخنان خود را به پایان رساند: «آنچه که من اکنون می‌خواهم این است که تحقیقاتی آغاز شود و داعش و دولت ترکیه به خاطر جنایاتی که علیه ما انجام داده‌اند، مجازات شوند تا حقوق مردم حفظ شود. همچنین خواسته دیگر من این است که ما به کاشانه خود برگردیم و در کنار آن ویرانەها باقی عمر خود را سپری کنیم. روستای آرام و امن ما به ویرانه تبدیل شده و یک پایگاه نظامی دولت ترکیه در آن وجود دارد که از آنجا به تمام روستاهای شمال بخش تل تمر حمله می‌کنند. به همین دلیل به خاطر تمام آنچه که اتفاق افتاده، ما خواهان بازگشت به روستای خود هستیم و دولت ترکیه باید از روستای ما خارج شود.»