رفیف اسلیم

غزه - جنگی بیش از یک‌ساله میان اسرائیل و حماس، زندگی را برای زنان فلسطینی دشوار کرده است. با این حال، آنها همچنان مقاومت می‌کنند و در شرایطی که هیچ کمکی برای بازسازی به دستشان نمی‌رسد، به خاکشان چنگ انداخته‌اند.

برای زنان غزه که خانه‌هایشان را از دست داده‌اند، بازسازی واژه‌ای گنگ و نامفهوم است. آنها در رؤیای بازگشت به خانه‌های سیمانی‌شان هستند، اما اظهارات متناقض اسرائیل و آمریکا درباره آوارگی، این رؤیا را کمرنگ می‌کند. مصر و اردن طرح‌هایی برای بازیافت آوار و تسریع بازسازی ارائه داده‌اند تا مانع اخراج فلسطینی‌ها از سرزمینشان شوند.

میسون حلس که خانه‌اش را در جنگ غزه از دست داده، می‌گوید: «بازسازی در نگاه نخست، رؤیایی دست‌نیافتنی است.» در این جنگ پانزده‌ماهه، ساختمان‌ها چنان نظام‌مند ویران شده‌اند که تنها مشتی سنگ از آنها باقی مانده است. سنگ‌هایی که حتی با مرمت هم تنها چند سال دوام می‌آورند و سپس باید تخریب شوند.

«پس از ویرانی همه‌جانبه غزه، از کشورهای عربی و جامعه بین‌الملل خبری نیست. در اوج نسل‌کشی، حتی اجازه ورود دارو و کفن به غزه را نداشتیم. شمال غزه در محاصره ماند و غذا به مردم نرسید. بسیاری از گرسنگی و بیماری جان باختند.»

میسون با تلخی می‌پرسد: «کسانی که نتوانستند یک قرص دارو به ما برسانند، چطور می‌خواهند غزه را بازسازی کنند؟» او معتقد است اگر کشورهای عربی و خارجی متحد شوند و تجهیزات و مصالح ساختمانی وارد کنند، بازسازی غزه سه سال طول می‌کشد. مدت زمانی طولانی، اما بهترین گزینه برای مردم این شهر ویران شده. میسون می‌گوید: «چادر باشد یا کانکس یا خانه سیمانی، فرقی نمی‌کند؛ فقط جنگ تمام شود.»

«خانه برای ما فقط چهار دیوار نیست؛ خانواده است، امنیت است، زندگی است.» میسون از زمزمه‌های مداوم درباره آواره کردن مردم غزه نگران است، اما می‌گوید: «نمی‌توانند ما را مجبور به ترک وطن کنند. مردم ما حاضر شدند در خانه‌هایشان بمیرند اما زمینشان را رها نکنند. این درسی است که با آن بزرگ شده‌ایم.»

او با صداقت می‌گوید به مهاجرت فکر کرده است؛ به رفتن به کشوری با خانه‌ای مناسب و امکان تحصیل. «اما وقتی فهمیدم هر کسی برود دیگر نمی‌تواند برگردد، منصرف شدم.» به گفته میسون، اظهارات ضد و نقیض درباره بازسازی و مهاجرت، آینده غزه را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است.

«پس از این جنگ، اسرائیل نوار باریک غزه را هم نصف کرد. یک کیلومتر از مرزها را جدا کرده و به اشغال خود درآورده است. همین بلا را سر کرانه باختری هم آورده‌اند.»

او با اشاره به تاریخ می‌گوید: «داستان آواره کردن ما به سال ۱۹۱۷ و قیمومیت بریتانیا برمی‌گردد. هر بار که درگیری بالا می‌گیرد، قدرت‌های بزرگ مثل آمریکا و بریتانیا دوباره حرف آواره کردن ما را پیش می‌کشند. اما تا امروز نتوانسته‌اند؛ چون ما ایستاده‌ایم و مقاومت کرده‌ایم.»

«زن فلسطینی الگوی مقاومت است.» میسون با غرور این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: «با همه سختی‌ها از فرزندانمان، از جامعه‌مان و از سرزمینمان دفاع می‌کنیم. شاید مجبور باشیم روی آوار خانه‌هایمان چادر بزنیم، شاید مجبور باشیم کیلومترها راه برویم تا به آب برسیم، اما یک وجب از این خاک را رها نمی‌کنیم.»

او می‌گوید زنان فلسطینی بیکار ننشسته‌اند. به نهادهای مسئول مراجعه می‌کنند و خسارت‌های جنگ را ثبت می‌کنند تا حقشان از آنچه اسرائیل ویران کرده، محفوظ بماند. میسون با اطمینان می‌گوید: «چادرم را کنار ویرانه‌های خانه‌ام برپا کرده‌ام و تا دوباره ساخته نشود، از اینجا نمی‌روم.»