اِملی سلوم

دیرالزور- سازمان‌های بشردوستانه کمک به آوارگان اردوگاه‌های دیرالزور در شمال و شرق سوریه را متوقف کرده‌اند و خودمدیریتی دموکراتیک آنجا قادر به ارائه‌ی همه‌ی خدمات نیست، در حالی که زنان در معرض خشونت مضاعف قرار دارند که یک طرف آن خشونت شرایط جابجایی، و طرف دیگر کنترل مردان بر همه چیز است.

در مکان‌هایی که از شرایط جابجایی رنج نمی‌برند، زنان با انواع خشونت‌ها مواجه می‌شوند و این رنج در جنگ و آوارگی بیشتر می‌شود. در چادرهایی که در یک منطقه‌ی کویری گسترده شده‌اند، زنان هیچ حقی ندارند، نه کار دارند و نه فرصتی برای تغییر وضعیت.

 

مدیر اجتماع زنان زنوبیا در اردوگاه ابوخشب، زهره التایه، توضیح داد که زنان در اردوگاه از اشکال مختلف خشونت‌های خانوادگی، کلامی و اجتماعی رنج می‌برند و تا حد زیادی به حاشیه رانده شده‌اند. "علیرغم تمایل سیستم کمونی به توانمندسازی زنان برای اداره‌ی اردوگاه با مشارکت مردان، حضور آنها در کمپ‌های دیرالزور یک امر رسمی است."

او افزود: "این کاری که به من سپرده شده است در حد تشریفات است، در واقع مرد است که دو کمون را کنترل می‌کند و همه‌ی کارها فقط با تایید او انجام می‌شود."

وی در مورد فقر در اردوگاه و لزوم یافتن فرصت‌های شغلی برای زنان تاکید کرد که "زنان جامعه را رهبری می‌کنند، اما از نظر آموزشی، عملی و اقتصادی به حاشیه رانده شده‌اند، بنابراین باید برای تقویت شخصیت و توانمندسازی آنها برای ابراز وجود تلاش کنند. این نظر قاطع آنهاست و بر مواضع خود پافشاری می‌کنند."

در اردوگاه تعداد زیادی از زنان مسئولیت فرزندان خود را بر عهده دارند اما هیچکس به آنها کمک نمی‌کند. "در اردوگاه ابوخشب بیش از ۳۰ زن فرزندان خود را بدون پدر، بزرگ می‌کنند و بار سنگینی در مقابل زندگی و در جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنند، بر دوش دارند و از ظلم و ستم رنج می‌برند."

وی در مورد نقش آنها در پیشرفت زنان، علیرغم همه‌ی این مشکلات، خاطر نشان کرد: "ما از طریق آگاهی‌بخشی فکری و اجتماعی سخت کار کرده‌ایم و همچنان جلسات را برای ساکنان کمپ تشدید می‌کنیم، تا شاهد توسعه‌ی تفکر زنان باشیم."

 

فاطمه علی یکی از ساکنان اردوگاه ابو خشب که در سال ۲۰۱۷ برای میزبانی از فراریان از علمیات نظامی و وحشیگری مزدوران داعش تاسیس شد، می‌گوید: "دختران در کمپ نمی‌توانند یاد بگیرند و به محض اینکه دختر به ۱۵ سالگی برسد، خانواده او را مجبور به همسرگیری می‌کنند و با توجه به آنچه خانواده‌ها در اینجا از آن رنج می‌برند، بار سنگینی بر دوش آنها قرار می‌دهد."

او افزود: "ما آواره‌ها فرصت شغلی برای حمایت از خانواده‌هایمان پیدا نمی‌کنیم. وی خاطرنشان کرد "از زمانی که از روستاهایمان آواره شده‌ایم، رنج‌های زیادی را متحمل شده‌ایم. وضعیت ما با بقیه‌ی اردوگاه‌ها متفاوت است. ما به دوره‌های آموزشی و حرفه‌ای نیاز داریم تا بتوانیم در آن زندگی خود و فرزندانمان را تامین کنیم." فراخوانی برای حمایت و افزایش آگاهی زنان و ایجاد فرصت‌های شغلی برای آنها از جمله دوره‌های خیاطی، پرستاری و سایر دوره‌ها داده شده است.

 

مریم محمد، زنی که همسرش را از دست داده و خویش از فرزندانش حمایت می‌کند و برای کسب درآمد در زمین‌های کشاورزی کار می‌کند، او می‌گوید که اردوگاه ابوخشب فاقد خدمات است. کمپ فاقد امکانات لازم مانند داروخانه و مدرسه برای آموزش کودکان است و همچنین هیچ فرصت شغلی برای زنان یا برای مردان نیز وجود ندارد.

زمستان بر رنج آوارگان می‌افزاید، از این رو خواهان تامین وسایل گرمایشی است. وی می‌گوید: "زمستان در راه است و ما در ماه‌های سرد و نوسانات هوا کسی را نداریم که به ما کمک کند، ما به مواد گرمایشی و بهداشتی و غذایی نیز نیاز داریم".

 

جوریه علی از اردوگاه الحوائج که در سال ۲۰۱۸ افتتاح شده، گفت: "ما به دلیل جنگ و ویرانی خانه‌هایمان را ترک کردیم، فرزندانمان یتیم و زنانمان بیوه شدند. اینجا از کمبود شدید امکانات اولیه زندگی رنج می‌بریم. آب و نان و بسیاری از مایحتاج دیگر به اندازه‌ی کافی در دسترس نیست."

او خواستار حمایت همه‌جانبه از زنان و کودکان با ارائه‌ی خدمات آموزشی به آنها شد و بر لزوم مداخله‌ی سازمان‌های بشردوستانه برای کمک‌رسانی به ویژه با شروع فصل زمستان تاکید کرد.