بهاران لهیب

 

كابل - به تاریخ ۳ اردیبهشت ۱۴۰۱، وزارت امر بالمعروف و نهی ‌المنکر طالبان مقرره‌ای را در مورد پوشش زنان اعلام کرد که در واکنش اعتراضاتی در سطح شبکه‌های اجتماعی و راهپیمایی‌های خیابانی و کارزارهای گوناگون برضد این مقرره حجاب اجباری توسط زنان و مردان آگاه افغانستان به راه انداخته شد.

در مقرره متذکره آمده است که زنان باید تمام قسمت‌های بدن خود را بپوشانند ولی لباس نباید آنقدر تنگ باشد که اندام شان معلوم شود، بنابر این بهترین حجاب چادری (برقه) است.

به همین منظور، «خبرگزاری زن» با یکی از زنان که در راهپیمایی و کارزار منع حجاب اجباری شرکت نموده مصاحبه‌‌ای را انجام داده است.

سلسله احمدی، فارغ رشته‌ی حقوق و کنشگر حقوق زنان، بدین باور بوده که باوجود حاکمیت دوباره‌ی طالبان، قادر به ادامه‌ی کار و فعالیت‌های خود خواهد بود، ولی چنین نشد. به گفته‌ی وی طالبان سرکوب زنان عدالتجو را برخلاف شریعت اسلام شروع کردند.

سلسله احمدی ابراز می‌دارد: «در فرمانی که وزارت امر بالمعروف طالبان داد، چادری را فرهنگ برتر دانسته و در صورت عدم تطبیق آن برای زنان و مردان وابسته به آن زن مجازات تعیین نموده است. این وضع محدویت بر زنان کاری نادرست است. ما زنان افغان مسلمان هستیم و مزایایی حجاب را می‌دانیم. این که طالبان چادری را بهترین حجاب و جزء فرهنگ دانسته‌اند، کاملا مخالف‌اش هستم. چادری هیچ‌گاه جزء فرهنگ ما نبوده و نیست. ما زنان قبل از دولت طالبان در مورد حجاب می‌دانستیم و مراعات می‌کردیم، اما فرمان طالبان را تطبیق نمی‌کنیم.»

 

«ما چادر و حجاب طالبان برای زنان را نمی‌پذیریم»

سلسه احمدی برای باورش برضد حجاب ایستادگی نموده و بیان می‌دارد: «بلی در کمپاین‌هایی که نه به حجاب بود، سهم ایمانی و وجدانی خود را ادا نموده‌ام. چادری را به‌عنوان حجاب هرگز نمی‌پذیرم و نمی‌پذیریم. خواست ما زنان که اساس‌ترین حقوق ما می‌باشند، عبارت‌اند از حق تحصیل و تعلیم، حق کار، حق آزادی بیان، حق مشارکت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی. ما زنان دیگر مادر بی‌سواد در چهار دیواری خانه نمی‌خواهیم. ما نمی‌خواهیم زنان ما سرکوب شوند. به خشونت باید نه گفت. زنان افغانستان با موجودیت باورهای ناپسند در طول تاریخ در انزوا قرار گرفته‌اند و با وجود چالش‌هایی که سر راه ما زنان قرار دارند، اگر تاریخ را ورق بزنیم، نمی‌توان از زنان علم‌پرور و قلم‌به‌دست افغان‌زمین چشم‌پوشی نماییم.

زنان افغان الگوی قوت و قدرت هستند. در نظام اسلامی، زنان هیچ‌گاه از نظام دور نبوده‌اند. هدف ما شکستن تمام فرهنگ‌های ضد زن و زن‌ستیزانه است.»

وی اظهار می‌دارد که یگانه راه‌حلی را که انتخاب کرده است بلند کردن صدا و مبارزه می‌باشد، چه بسا که به قیمت جان‌اش تمام شود. نامبرده در قسمتی از سخنانش می‌گوید: «خواستن حق جرم نیست. زن افغان باید حق انتخاب داشته باشد، زن هم مانند مرد انسان است و دارای حقوق می‌باشد. از زنانی که صدای مرا می‌شنوند، می‌خواهم زنان افغانستان را تنها نگذارند. حامی زنان افغانستان باشید. ما زنان خواهان عدالت، برابری، حفظ ارزش‌های ملی و حفظ دستاوردهای دو دهه‌ی اخیر زنان افغانستان هستیم. نه به این ظلم آشکار علیه زنان افغانستان! بی تردید روزهای سرد ما خواهند گذشت.»

 

«زن افغان اسارت را نمی‌پذیرد»

سلسله احمدی با اشاره به زنان بلی‌گوی جنایتکاران می‌گوید: «این ادعاهایی که از طرف چند زنی که در هر تربیونی شنیده می‌شود نیز بر همه هویداست. به‌هیچ‌وجه، اجازه نمی‌دهیم که از نتیجه‌ی مبارزات زنان قهرمان ما، اشخاصی نمایندگی کنند که ما را حمایت نکرده و در کنار ما نبودند. کسانی را فراموش نمی‌کنیم که در سخت‌ترین شرایط در کنار زنان و وطن ما بوده‌اند. لطفا بلندگوی حق باشید، سکوت زنان در نشست‌های مختلف خیانت بزرگ است. امروز مردم ما در فقر و گرسنگی به سر می‌برند. جهان هم تماشاگر است، اما نظام فعلی جز پوشش زنان، حذف زنان،‌ وضع محدودیت بر‌ زنان و منزوی ساختن زنان فکر دیگری ندارد.»

سلسه احمدی گفته‌هایش را چنین پایان می‌دهد:‌ «خواسته‌های زنان برای ابتدایی‌ترین حقوق‌شان کاری نادرست نیست. اعمال محدودیت بر زنان هم راه حل نیست. محرومیت زنان از کار، تعلیم و تحصیل، تنگ ساختن دایره‌ی زندگی بر زنان یک عمل زن‌ستیزانه است. درد زن افغان را وسیله‌ی تمسخر و سرگرمی خود نسازید، از درد زن افغان وسیله‌ی در‌آمد برای خود نسازید‌. ما زنان افغانستان را دیگر به‌خاطر منافع‌تان به نمایش نگذارید. درد مرا یک زن افغان که فعلا در پهلویم قرار دارد می‌داند، نه این جلسات‌ نمایشی شما! باید به صدای زن افغان رسید.

زن افغان اسارت را نمی‌پذیرد و با سلاح دانش و آگاهی از خود دفاع می‌کنیم.»