یلدا احمد: زنان افغان فریب ادعای «افغانستان امن است» را نمی‌خورند
شرل بنارد با ادعای «امن بودن افغانستان برای دختران»، خشم فعالان زن افغان را برانگیخت. یلدا احمد این سخنان را «تحقیرآمیز و بی‌اعتنا به واقعیت» خواند.
بهاران لهیب
افغانستان- چندی پیش شرل بنارد، همسر زلمی خلیل‌زاد نماینده پیشین امریکا در امور صلح افغانستان، در مقاله‌ای نوشته بود: «افغانستان برای همه امن است. حتی دختران می‌توانند تا صنف دوازدهم درس بخوانند.» این اظهارات با واکنش تند و گسترده زنان مبارز و آگاه افغانستان مواجه شد.
زلمی خلیل‌زاد، افغان‌الاصل و تبعه ایالات متحده امریکا است که در زمان سلطنت ظاهر شاه، زمانی که تنها در صنف نهم مکتب بود، همراه با اشرف غنی و چند تن دیگر برای ادامه تحصیل به امریکا رفت. شماری از روشنفکران و مردم آگاه همان زمان هشدار داده بودند که این افراد، تربیت‌شده سازمان استخبارات امریکا (سیا) هستند و در آینده برای افغانستان دردسر خواهند آفرید. این هشدارها پس از گذشت سال‌ها، به واقعیت تبدیل شد؛ چرا که آنان بازگشتند و کشور را در بحرانی بی‌سابقه فرو بردند.
خلیل‌زاد در نشست‌های به‌اصطلاح صلح با طالبان، نقش کلیدی ایفا کرد و توافق‌نامه امنیتی میان امریکا و دولت افغانستان نیز با هدایت او توسط اشرف غنی امضا شد. در این توافق‌نامه ذکر شده بود که تمام جنایاتی که توسط نیروهای امریکایی در خاک افغانستان صورت می‌گیرد، باید در ایالات متحده بررسی شود، نه در افغانستان. خلیل‌زاد سپس توافق‌نامه دوحه با طالبان را نیز امضا کرد؛ توافق‌نامه‌ای که به گفته برخی از شاهدان، در آن ذکر شده بود که قدرت به طالبان سپرده می‌شود، افراد باسواد به کشورهای غربی و امریکا انتقال داده می‌شوند و هرکسی که صدای مخالفت بلند کند، بدون درنگ یا کشته، یا زندانی و شکنجه خواهد شد. نتیجه این سیاست‌ها اکنون قابل مشاهده است: میلیون‌ها افغان به اسارت گرفته شده‌اند و زنان، بزرگ‌ترین قربانیان این وضعیت‌اند.
پیام یلدا احمد، روانشناس و فعال حقوق زن: «گفته‌های اخیر شرل بنارد در رابطه به وضعیت زنان افغانستان سر و صداهایی را به راه انداخته است و باعث خشم و انزجار زنان دنیا، به‌خصوص زنان خود افغانستان که بیشتر از سه سال زیر چکمه‌های طالبان خورد و خمیر می‌شوند، گردیده است.»
یلدا ادامه می‌دهد: «زنانی که اکثریت شان نان‌آوران خانواده‌های شان بودند. شغل ندارند، اجازه رفتن به مؤسسات را ندارند و در فقر و تنگ‌دستی به سر می‌برند. دروازه‌های مکاتب و دانشگاه‌ها به روی شان بسته شده و هر روز با یک فرمان جدید از طرف طالبان مواجه هستند. و فرمان اخیر که طالبان صادر کردند، صدا و حضورشان تحریم شد، متأسفانه.»
وی از مبارزه و آگاهی زنان افغانستان می‌گوید: «ولی زنان افغانستان آگاه هستند. همان قسمی که در گذشته فریب اراجیف و یاوه‌گویی‌های مشت از زنان سرکاری و خودفروخته شده‌ای که ادعا می‌کردند طالبان تغییر کرده‌اند، طالبان پیشرفته شده‌اند و باور به حقوق زن پیدا کرده‌اند، نخوردند. امروز هم اراجیف این خانم را، فریبش را نمی‌خورند و زنان افغانستان با آگاهی و درایت به این نقطه پی‌برده‌اند که یگانه راه نجات‌‌شان از لوث هر نوع بنیادگرایی، جهالت و زن‌ستیزی، فقط و فقط پیکار و مبارزه بی‌امان خودشان است. و به همین منظور است که آنان زندان رفتند، شکنجه شدند و حتی کشته شدن و مردن را به جان خریدند و در راه خود استوار و ثابت‌قدم باقی ماندند.
به امید آزادی زنان افغانستان و سراسر دنیا از لوث بنیادگرایی!»