یک مهاجر عفرین، خانه ویران شده خود را به باغچه‌ای زیبا تبدیل کرده است
یک مهاجر اهل عفرین در منطقه شهبا، با هر گیاهی که می‌کارد، امید بازگشت به وطن خود عفرین را در دل خود زنده نگه داشته و خانه ویران‌شده‌اش را با گل‌ها و شکوفه‌ها به باغچه‌ای کوچک مبدل ساخته است.
روباین بکر
شهبا - بحران سوریه موجب رنج فراوانی برای مردم شده، که در میان آنها، آوارگی مشکل بزرگی است. مردم عفرین نیز سهم بزرگی از این رنج را تحمل کرده‌اند. با این حال، با پافشاری و استقامت، آنها امید به بازگشت را کاشته‌اند تا منطقه شهبا را به مکانی برای طبیعت، کشاورزی و باغچه‌های کوچک خانگی تبدیل کنند.
امینه محمد احمد، مهاجر ۶۳ ساله از روستای دمیلو واقع در ناحیه موباتا در منطقه تحت اشغال عفرین در شمال شرق سوریه، اکنون در منطقه شهبا ساکن است. او به همراه دیگر زنان این منطقه، پیوند عمیقی با طبیعت و کشاورزی دارد. امینه می‌گوید: «پس از آوارگی اجباری از شهر ما و اشغال آن توسط نیروهای ترکیه،دور از سیاست‌ها و تحت کنترل اشغالگران ترک به دنبال مکانی امن در منطقه شهبا رفتیم. منطقه شهبا، که آسیب‌های زیادی از جنگ‌ها و درگیری‌ها دیده بود، با زیرساخت‌های شکننده‌ای مواجه است.»
امینه محمد احمد افزود: «در ابتدا، سازگاری با طبیعت این منطقه برای ما دشوار بود و زندگی در این سرزمین چالش‌برانگیز به نظر می‌رسید، زیرا محیط آن با منطقه ما که به خاطر طبیعت سرسبز و زیبایش شهرت داشت، متفاوت بود. هر خانه‌ای در عفرین با گل‌ها و درختان متنوعی آراسته بود و این تفاوت، رنج ما را در این جدید دوچندان می‌کرد. اما پس از مدتی، به دلیل علاقه‌مندی ما به کشاورزی و تعامل با زمین، تصمیم گرفتیم در خانه‌هایمان گل بکاریم و باغچه‌هایی بسازیم.»
امینه محمد احمد در ادامه توضیح داد: «وضعیت معیشتی در منطقه شهبا بسیار دشوار است. ما مردم عفرین به خاطر مقاومت و استقامتمان در برابر سیاست‌های نسل‌کشی و نابودی که با آن روبرو هستیم، شناخته شده‌ایم و این موضوع را به همگان ثابت کرده‌ایم. بزرگترین نشانه این مقاومت، تبدیل اردوگاه‌های آوارگان به باغچه‌های گل است.»
امینه محمد احمد و دیگر آوارگان عفرینی، در منطقه شهبا حدود ۵۰ نوع درخت و گل رنگارنگ و متنوع کاشته‌اند، از جمله درختان زیتون که آنها را به یاد درختان شهر خود و نعمت‌های آن می‌اندازد. با کاشت این گل‌ها، امینه امید به بازگشت به عفرین را در دل خود پرورش می‌دهد.
امینه احمد با اشک‌هایی بر چهره، خاطرات خانه‌اش در عفرین را مرور کرد و گفت: «تجربه‌های تلخی که طی سال‌های اشغال توسط ترکیه و مزدو انش در عفرین کشیدیم، در یک لحظه همه چیز را به نابودی کشاند. آنها خانه‌های ما را غصب و خالی از سکنه کردند و ما را به آوارگی واداشتند تا حتی طبیعت منطقه ما را تغییر دهند. به یاد آوردن این وقایع هر روز ما را بیشتر آزار می‌دهد. هر روزی که دور از خانه سپری می‌شود، چون یک سال برای ما طولانی است. عفرین همواره خانه ما خواهد بود، و ترکیه نمی‌تواند برای همیشه در سرزمین ما باقی بماند.» او با قاطعیت افزود که آنها هرگز از مقاومت در شهبا دست برنخواهند داشت و هر آزمونی را برای بازگشت به خانه‌های خود و خروج اشغالگران تحمل خواهند کرد.