واقعیت دردناک جنگ در سودان؛ زنانی که از ترس «ننگ» بارداری طرد می‌شوند
سازمان حمایت از کودکان سودان فاش کرد که در میانه‌ی جنگ داخلی این کشور، خانواده‌ها زنانی را که قربانی تجاوز نیروهای پشتیبانی سریع شده‌اند، از ترس «ننگ» بارداری طرد می‌کنند.
آیه ابراهیم
سودان - در میانه‌ی جنگ داخلی سودان، رنج کودکان و دختران نوجوان با تهدیدهای جدی علیه زندگی و آینده‌شان، هر روز عمیق‌تر می‌شود. در این میان، «سازمان حمایت از کودکان» در برابر خشونت، تجاوز و سربازگیری اجباری، چون سپری انسانی برای حمایت روانی و اجتماعی از قربانیان ایستاده است.
در این گزارش، ازدهار عمر، یکی از مسئولان «سازمان حمایت از کودکان»، از واقعیت تلخ زندگی کودکان در مناطق جنگی و برنامه‌های این سازمان برای بازسازی زندگی، بازیابی امنیت و کرامت ازدست‌رفته‌ی آنان می‌گوید.
زنان نوجوان در مصاف با تروما
ازدهار عمر توضیح می‌دهد که برخی زنان نوجوان پس از تجاوز، از ترس واکنش جامعه و خانواده، ناچار به فرار از خانه می‌شوند. او می‌گوید: «سازمان ما زنان زیر هجده سالی را پذیرش می‌کند که خواستار سقط جنین هستند. با این حال، تشخیص دیرهنگام بارداری گاهی این اقدام پزشکی را ناممکن می‌کند و آنان مجبور به حفظ جنین و زایمان می‌شوند.»
به گفته‌ی او، اگر مادر نوزاد را نپذیرد، سرپرستی به سازمان‌های بهزیستی واگذار می‌شود. او می‌افزاید که این زنان با ترومای دوگانه‌ی تجاوز و طرد از خانواده روبه‌رو هستند و سازمان با مداخله‌ی روانی و اجتماعی، به توان‌بخشی آنان کمک می‌کند. همچنین، پروژه‌های کارآفرینی کوچک نیز برای حمایت از این قربانیان اجرا می‌شود.
این سازمان علاوه بر پیگیری موارد سقط جنین، به قربانیان حمایت روانی و اجتماعی نیز ارائه می‌دهد. ازدهار عمر تأکید می‌کند: «سقط جنین تنها پس از تشکیل پرونده‌ی قضایی و تأیید رسمی تجاوز انجام‌پذیر است.»
کودکان دارفور، میان رنج و امید
ازدهار عمر با ابراز تأسف از وضعیت کودکان در میانه‌ی جنگ می‌گوید که بسیاری از آنان خانواده‌ی خود را از دست داده‌اند، با خشونت و بیماری دست‌وپنجه نرم می‌کنند یا عضوی از بدن خود را از دست داده‌اند. به گفته‌ی او، اغلب این کودکان اهل منطقه دارفور در غرب سودان هستند و سازمان از طریق شعبه‌های خود و مراکز امن پذیرش، به آن‌ها یاری می‌رساند.
او تشریح می‌کند که سازمان پس از پذیرش کودکان از مناطق جنگی، ابتدا به ثبت‌نام و شناسایی افراد بی‌سرپرست می‌پردازد و سپس وضعیت روانی و اجتماعی آن‌ها را ارزیابی می‌کند. وی می‌گوید: «ما حمایت‌های اولیه مانند پوشاک را فراهم می‌کنیم و کودکان واجد شرایط تحصیل را با تأمین لوازم مورد نیاز، در مدارس ثبت‌نام می‌کنیم. همچنین، فعالیت‌های تفریحی مانند بازی در مدارس سازماندهی می‌شود تا به کاهش آلام روحی آنان کمک کند. تمام این خدمات در قالب برنامه‌ی فراگیر «مَکانا» ارائه می‌شود.»
او می‌افزاید که تیم‌های مددکاری اجتماعی سازمان برای یافتن خانواده‌های این کودکان و فراهم کردن زمینه‌ی بازگشتشان به خانه تلاش می‌کنند تا دوباره تحت سرپرستی بستگان خود قرار گیرند.
طرح‌های بشردوستانه برای نجات کودکان
ازدهار عمر همچنین از زخمی شدن ۲۵ کودک بر اثر اصابت ترکش در هفته‌های اخیر و ثبت موارد کودک‌ربایی و سربازگیری اجباری نوجوانان زیر هجده سال خبر می‌دهد. او می‌گوید: «برخی خانواده‌ها می‌دانند فرزندانشان کجا هستند، اما از ترس نیروهای پشتیبانی سریع، جرئت نمی‌کنند به آن‌ها نزدیک شوند.» این فعال حقوق کودکان با اشاره به قتل کودکان در برابر چشمان خانواده‌هایشان، تأکید می‌کند که این حوادث عمق فاجعه برای غیرنظامیان در مناطق جنگی را نشان می‌دهد.
او درباره‌ی برنامه‌های آینده‌ی سازمان می‌گوید که تمرکز بر حمایت از کودک‌سربازان از طریق مراقبت‌های روانی و بازگرداندن آن‌ها به تحصیل خواهد بود و همزمان به طرح‌های دیگری همچون آموزش فنی و حرفه‌ای برای توانمندسازی کودکان بی‌سرپرست، پروژه‌های حمایتی برای خانواده‌ها و ادامه‌ی خدمات درمانی برای زنان قربانی تجاوز نیز اشاره می‌کند.
ازدهار عمر از خانواده‌ها می‌خواهد که با ایجاد رابطه‌ای مبتنی بر اعتماد و دوستی، فضایی امن برای فرزندان خود فراهم کنند تا بتوانند درباره‌ی مشکلاتشان صحبت کنند. او به موارد تکان‌دهنده‌ای از تجاوز به کودکان ۹ و ۱۰ ساله اشاره می‌کند که به دلیل ترس، ماجرا را برای خانواده بازگو نکرده‌اند و سازمان از راه‌های دیگر از این فجایع مطلع شده است.
او در پایان تأکید می‌کند که تجاوز نباید «ننگ» تلقی شود، بلکه باید این حقیقت را پذیرفت که شرایط سخت جنگی، کودکان را قربانی چنین جنایاتی کرده است. وی از خانواده‌ها می‌خواهد تا برای حفظ حقوق فرزندانشان و فراهم شدن حمایت‌های روانی لازم، هرگونه تجاوز را بی‌درنگ گزارش دهند.