بهاران لهیب

کابل - در کشورهای مانند افغانستان مسئله تعرض جنسی از جملە روش‌هایی است کە بە عنوان سلاح علیە آنان بە کار گرفتە می‌شود که اکثرا برای خاموش ساختن مردم دولت‌ها، به خصوص از سال‌های ۱۳۷۰ تا امروز گروهک‌های جهادی و طالبان از این حربه استفاده کرده، به زنان تعرض جنسی نموده تا آنان و اطرافیانش را مجبور به سکوت نمایند.

در جریان که تنظیم‌های هشت ثوری یا جهادی‌ها در سال ۱۳۷۰ قدرت را به دست گرفتند از  دختر  هفت ساله تا مادر هفتاد ساله را مورد تجاوز قرار دادند، در سال ۱۳۷۱ در افشار سیلو کابل «شورای نظار» به رهبری احمد شاه مسعود و «حرکت اسلامی» به رهبری عبدالرب رسول سیاف در کنار قتل عام، چور و چپاول منازل مردم برزنان تجاوز گروهی نمودند. ناهید ۱۴ ساله برای رهایی از چنگ نیروهای «شورای نظار» خود از منزل شش مکروریان در کابل به پائین پرت نموده و به زندگیش پایان داد،(مردم جسد بی‌جان ناهید را بردوش گرفته برای سه روز در کابل دست به راهپیمایی زدند تا این که از طرف افراد جهادی‌ها با شلیک گلوله دادخواهای مردم را سرکوب نمودند و تعدادی زخمی و کشته به جا ماند.) به گزارش‌های که از طرف نشریه «جمعیت انقلابی زنان افغانستان»(راوا) «پیام زن»، امنستی انترنشنل، دیدبان حقوق بشر، پروژ عدالت برای افغانستان و سایر نهاد‌های خرد و کوچک دیگر نشان می‌دهد که به هزارها زن در جریان پنج سال حاکمیت جهادی‌ها مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند. بنابه گزارش‌های نشر شده در پنج سال حاکمیت دور اول طالبان به زنان در مناطق شمال کابل تعرض صورت گرفته است.   

در بیست سال حضور امریکا با تکیه بر نیروهای جهادی، طالبی و تکنوکرات‌ها باز هم زنان افغان در امان نبودند که برعلاوه قتل، کشتار و خشونت‌های خانوادگی، زنان، کودکان و دختران نوجوان با تجاوز و آزار و اذیت جنسی مواجه بودند. هیچگاه عاملان این جنایت مورد پیگرد قرار نگرفتند.

باز هم در طول سه سال حاکمیت طالبان بار‌ها زنانی که در زندان بودند، بدون افشایی هویت‌شان در گزارش‌های متعدد گفته‌اند که مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته‌اند و بعضی‌شان بعد رهایی دست به خودکشی زده‌اند. در این تازگی‌ها گاردین با رسانه رخشانه پرده از جنایات طالبان در مقابل زنانی که به اتهام بی‌حجابی به زندان کشیده شدند برداشته است، آنانی که آزاد هم شدند بعد چند روز دست به خودکشی زدند و تعداد هم جسد‌شان در مناطق مختلف به دست آمده که آثار شکنجه و تجاوز جنسی در بدن‌شان دیده می‌شد.

که طالبان از جریان تجاوز بروی زن معترضی فلمبرداری نمودند و به عنوان خاموش ساختن، دوباره به آن زن فرستادند که به قول گاردین و رخشانه چهره قربانی به وضوح شناسایی می‌شود، در کنار تجاوز بار بار مورد لت و کوب قرار می‌گیرد. اما این زن شجاع ویدیویی دست داشته را به گاردین و رخشانه می‌فرستد با این کار نقاب اسلامگرایانه را از چهره طالبان برداشته و جنایت شان را  برملا می‌سازد.

به همین دلیل ما با دو تن از زنان معترض و فعال حقوق زن ملاقات نمودیم. بنا برای حفظ هویت‌شان از اختصار نام‌های  آنان استفاده می‌کنیم.

شیما.و در مورد گزارش‌های نشر شده از جریان قتل، تجاوز جنسی، شکنجه زنان در زندان‌های طالبان شوکه شده است. خود وی هم سه ساعت را در زندان طالبان سپری نموده بود. چون سندی از وی به دست نیاوردند، با ضمانت پول هنگفتی از قید‌شان رهایی پیدا کرده است. شیما.و برای ما گفت: «زمستان سال قبل من در جریان راهپیمایی دستگیر شدم از محل دستگیری تا حوزه مربوطه بار بار مرا دشنام‌های رکیک می‌دادند و هر بار می‌پرسیدن که از کی پول اخذ می‌کنم که علیه شان به راهپیمایی دست می‌زنم. من خاموش بودم حرف نمی‌گفتم. وقتی وارد حوزه امنیتی شدم بعد از بازرسی بدنی تلفن مرا گرفتند و در یک اطاق تاریک رهنمایی نمودند، از در حوزه تا آن اطاق مرا بار بار با سلاح دست داشته شان زدند. بعد گذشت یک ساعت مرد که خود را آمر حوزه معرفی کرد به دفتر کارش مرا خواست، به بازرسی گوشی همرایم پرداختند سند به دست نیاوردند. من هم هر بار که آمر حوزه طالبان پرسید در راهپیمایی شرکت نموده بودم جوابم منفی بود، من به دیدن مادرم می‌رفتم مرا دستگیر کردند. بعد با همسر و پدرم به تماس شدند و پولی هنگفتی از آنان در خواست کردند تا مرا رها نمایند.»

نامبرده بعد کشیدن آهی ادامه داد: «من در این چند شب خواب از چشمانم گم شده، هر بار فکر می‌کنم من فقط سه ساعت را نزد آنان سپری کردم که چه برخوردهای بد و تحقیر آمیز را دیدم و تلاش می‌کردند که یک قسمت از بدن مرا در جریان انتقالم لمس کنند.»

 نادیە.ف یکی دیگر از فعالین حقوق زن در افغانستان می‌باشد در رابطه به گزارش نشر شده از تعرضات طالبان برزنان در زندان‌های‌شان گفت: «ما زنان از طالبان با ایدئولوژی زن ستیزانه‌شان که زنان را تنها افرادی می‌دانند که به همسر و امور منزل شان رسیدگی کند، انتظار بیشتر نداریم. مگر بار اول افراد بنیادگرایان و اسلامیت‌ها بوده که بر زنان این ستم و جنایت را روا داشتند. در ایران قبل اعدام دختران باکره را مورد تجاوز قرار می‌دهند، داعشی‌ها زنان ایزدی را به برده‌های جنسی شان مبدل نمودند، در جریان جدایی هند و پاکستان به هزارها زن قربانی همین جنایت بودند و تاریخ کشورهای متعدد است که زنان شان با همچون جنایت مواجه بودند.»

او در پایان می‌گوید: «به نظر من یگانه راه رهایی زنان جهان و افغانستان متحد شدن‌شان علیه جنایتکاران و افشایی چهره آنان می‌باشد و از زنان افغانستان هم می‌خواهم راه حل خودکشی نیست بلکه مبارزه علیه اینان است و بس.»