تحصیل در کانکس سهم دانش‌آموزان روستای توکلان
الناز صمدپور یکی از دختران ساکن روستای توکلان با اشارە بە محرومیت روستا از امکانات آموزشی می‌گوید: باید در سوز سرما و گرما دوران تحصیل را در اتاقک‌های کانکس سپری کنیم، متأسفانه هیچ مسئولی به مشکلات ما روستاییان توجه نمی‌کند.
آگرین حسینی
دیواندره- اگر سری به مدارس و فضاهای آموزشی برخی از روستاهای کوردستان بزنید، محرومیت دانش‌آموزان که هیچ توقعی ندارند و با کمترین امکانات در کانکس تحصیل می‌کنند را می‌توان بە وضوح دید، از جملە این روستاها، روستای توکلان دیواندرە از توابع استان سنە است کە خبری از مجهز بودن کلاس‌های درسی به سیستم هوشمند آموزشی، ارائه خدمات مشاوره‌ای تحصیلی و روانشناسی به دانش‌آموزان نیست.
روستای توکلان یکی از روستاهای دیواندرە (حدود ٨۰ کیلومتر فاصلە با شهردیواندرە )حدود ۷۰ خانوار و ۳۰۰ نفر است، مردمان سختکوش این روستا با مشکلات عدیده‌ای دست‌و پنجه نرم می‌کنند جادە ارتباطی با شهر بسیار نامناسب است و هنوز که هنوز است از لوله‌کشی آب محرومند و مجبورند برای استفاده از آب برای شستشو و موارد دیگر، از آب چشمه استفاده کنند. مشکل بزرگ دیگر با وجود پیگیری‌های زیاد اهالی روستا و وعده‌ها درباره ساخت مدرسه اما هنوز دانش‌آموزان ابتدایی در کانکس نامناسب و کوچک درس می‌خوانند.
گرچه اجرای طرح عمرانی هادی روستایی با هدف رفع مشکلات مردم روستا در برخی از روستاها اجرا شده اما به گفتەی اهالی محل، هنوز این طرح در روستای «توکلان» اجرا نشده است. علی‌رغم بازیدهای مختلف و وعده و عیدهای فراوان، تاکنون اقدامی عملی برای حل مشکلات این روستاییان انجام نشده و به همین دلیل جمعیت روستا کاهش یافته و اکثر اهالی به شهرهای دیواندره و سقز مهاجرت کرده‌اند. در این رابطه یا یکی از دختران روستا گفت‌وگویی داشتیم.
«هیچ مسئولی پاسخگوی مشکلات مردم روستا نیست»
الناز صمدپور یکی از دختران ساکن این روستا کە تا ۶ ابتدایی درس خواندە و مجبور بە ترک تحصیل شده از مشکلات روستای «توکلان» می‌گوید: باید در سوز سرما و گرما دوران تحصیل را در اتاقک‌های کانکس سپری کنند متأسفانه هیچ مسئولی به مشکلات ما روستاییان توجه نمی‌کند و کلی وعده وعید دروغ سر می‌دهند و بعد از آن پشت سر خود را هم نگاه نمی‌کنند. تنها چیزی که در این حکومت مهم نیست وضعیت تحصیل و آگاهی مردم است، فرزندان مسئولان در بهترین مدارس درس می‌خوانند ما بهترین نمی‌خواهیم بلکە یک مدرسه برای روستا بسازند.
وی در ادامە می‌گوید: مشکلاتی که بە صورت مستقیم یا غیرمستقیم معلمان و دانش‌آموزان این مدارس را که عموماً هر روز از شهر راهی روستا میشوند، تحت تأثیر قرار می‌دهد، چون جاده ارتباطی ما با شهر بسیار نامناسب و دور است و به سختی معلمی حاضر می‌شود به این روستا بیاید. تدریس همزمان برای چند پایه تحصیلی، عدم برخورداری مدارس کانکسی از امکانات مناسب بهداشتی و گرمایشی و سرمایشی، تعداد زیاد پایه‌های تحصیلی در یک کلاس از عمدە مشکلات این مدرسە است.
«عدم سیستم سرمایشی و تهویه در مدرسە»
ئالا.م، کلاس سوم است، می‌گوید: «صندلی‌ها کوچک و کهنه است. کیف‌هایمان از روی صندلی می‌افتد. بعد عید هوای کلاس خیلی گرم می‌شود. کولر و پنکه سقفی نداریم. وقتی پنجره‌های کلاس را هم باز می‌کنیم، پشەها مزاحمت ایجاد می‌کنند. شیفت عصر که هستیم در هوای گرم حوصله درس خواندن نداریم. در هوای گرم تابستان، به دلیل نبود سیستم سرمایشی و تهویه، شبیه به زودپز می‌شود و در زمستان همین زودپز تبدیل به یخچال می‌شود.»
کودکان در روستا بە علت عدم مدرسە در کانکس تنها تا پایان دوره ابتدایی می‌توانند در کانکس درس بخوانند و بعد از آن بیشتر کودکان از جملە دختران از تحصیل محروم میشوند چون باید به روستاهای همجوار بروند و خانوادەها نیز ترجیح می‌دهند دخترانشان ترک تحصیل کردە و بە روستاهای اطراف نروند.