میساء قاضی

خارطوم- درگیری‌های جاری در سودان علاوه بر فروپاشی سیستم بهداشتی، خدماتی و اقتصادی، منجر به کشته شدن بیش از ٣ هزار نفر، آواره شدن میلیون‌ها نفر و پناه بردن بیش از ۶٠ هزار نفر به کشورهای همسایه شده است. همچنین دولت دیگر قادر به پرداخت مزایای کارکنان دولتی و حقوق بازنشستگان نیست.

پرداخت حقوق کارمندان دولتی از آغاز درگیری در اواسط آوریل تاکنون متوقف شده است و به دلیل مشکلات اقتصادی دولت دیگر قادر به پرداخت حقوق ساکنان مناطق درگیری و ساکنان مناطق امن نیست و این رنج شهروندان را دو برابر کرده است و بسیاری از ساکنان پایتخت به دلیل تعطیلی مؤسسات خصوصی که در آن مشغول به کار بودند، شغل خود را از دست داده‌اند.

بیش از ٣٠٠ معلم زن و مرد که در بخش آموزش دولتی کار می‌کنند، از پرداخت نشدن حقوق خود رنج می‌برند، از جمله ولاء فتح علیم، معلم دبیرستان و مدیر مدرسه‌ای که با وجود اینکه در یک منطقه‌ی امن زندگی می‌کند اما از ابتدای درگیری از عدم دریافت حقوق خود رنج می‌برد.

ولاء فتح علیم گفت: شرایط قبل از جنگ خوب بود، چون حقوقشان به موقع پرداخت می‌شد و وظایف کاری خود را به طور عادی انجام می‌دادند، اما بعد از جنگ رنج آنها شروع شد، زیرا ابتدا پرداخت حقوق‌ها متوقف شد و کمک‌های دولتی که به آنها پرداخت می‌شد، متوقف شد، «از زمان آغاز درگیری در سودان، حقوق کارکنان دولتی پرداخت نشده است و این رنج جدیدی است که به رنج قبلی ما اضافه شده است، ما هیچ درآمدی نداریم تا بتوانیم هزینه‌های سفر یا اجاره خانه را پرداخت کنیم.»

وی توضیح داد: «در ماه آوریل حقوق یک ماه پرداخت شد و در این مدت در دریافت آن با مشکل مواجه شده‌ایم، زیرا اغلب درخواست‌های بانکی جواب نمی‌دهد و اگر قرار باشد این پول را از طریق افراد دریافت کنیم، موضوع این است که دشوار است، زیرا این افراد در مکان‌های دور قرار دارند و رسیدن به آنها مستلزم زمان، تلاش و هزینه است.

شهد أزهری، پزشک و معاون فوریت‌های پزشکی به دلیل جنگ و آوارگی شغل خود را از دست داده است و در منطقه‌ای که آواره شده بود، ماه‌ها به دنبال کار گشت اما نتوانست کاری پیدا کند و توضیح داد: «به دلیل وجود یک بیمارستان در این منطقه، فرصت‌های شغلی کم است. من یک لیست انتظار با ۶٠ نفر پیدا کردم و تا کنون کسی با من تماس نگرفته است.»

وی توضیح داد که در بیمارستان دیگری کار می‌کرده است «کار اینجا مثل پایتخت نیست، حقوق‌ هم نیست، هر روز احساس می‌کنم اطلاعاتی که می‌دانم و دانشی که به دست آورده‌ام کم کم دارد کاهش می‌یابد، زیرا نمی‌توانم آن را تمرین کنم و آن را به کار ببرم و هیچ معلوماتی به آن اضافه کنم، به عنوان مثال در اورژانس هیچ دستگاه سونوگرافی وجود ندارد و هیچ دانش جدیدی وجود ندارد که بتوانم در اینجا به دست بیاورم».  

سلما احمد، پرستاری که در بیمارستان‌های خصوصی واقع در خارطوم کار می‌کرد و از همان لحظه‌ی اول در محل درگیری‌های شدید بود، گفت: «خانواده‌ام به کار من وابسته بودند. من دو شیفت کار میکردم تا بتوانم نیازهای خانواده‌ام را برآورده کنم. حقوق‌ها خوب بود و ما می‌توانستیم هر زمان که بخواهیم کار کنیم، تا زمانی که درگیری در منطقه شروع شد.»

وی گفت: «امیدوار بودم که درگیری‌های جاری یک خواب باشد، زیرا شرایط در مناطق دیگر دشوار است و فرصت‌های شغلی اندک است. من نزد خانواده‌ام در ایالت جزیره رفتم و با وجود اینکه آماده بودم اگر شغلی با حقوق خوب پیدا کنم که بتوانم نیازهای خود و خانواده‌ام را برآورده کنم، در هر ایالتی از سودان کار کنم، اما کار وجود ندارد. زیرا اکثریت کسانی که در حرفه‌ی پرستاری کار می‌کنند، به دلیل اینکه هنوز در حال تحصیل در دوره‌ی پرستاری و دانشجو هستند، حاضرند با حقوق کمی کار می‌کنند و هر مبلغی را قبول می‌کنند و با وضعیت ما فارغ‌التحصیلان دانشکده‌های پرستاری یکسان نیست.»

وی تأکید کرد: «جنگ در تمام ابعاد اقتصادی، اجتماعی و روانی ما را تحت تأثیر قرار داده است، امیدوارم جنگ به سرعت پایان یابد و ما به مناطق خود بازگردیم.»