بهاران لهیب

کابل-

 

زرین کرم‌‌خیل مدیر لیسه الفتح کابل است. (مدیران مدارس در افغانستان در راس مدرسه می‌باشند. به نام آمر مدرسه نیز یاد می‌شوند. وظیفه‌ی آنان اداره‌ی مدرسه و کنترل نصاب تدریسی می‌باشد. بخش تدریسی، زمینه‌سازی تعلیم و تربیه به دانش‌آموزان توسط معلمان و بخش اداری، تدارکات و مالی را در بر‌می‌گیرد.) لیسه الفتح یکی از مدارس بزرگ دختران در کابل می‌باشد. مدیر این لیسه در مورد وضعیت این مدرسه بعد از قدرت‌گیری طالبان چنین گفت:«مدرسه‌ی ما از کلاس اول الی ششم شروع شده و طالبان گفتند که مدارس کلاس هفتم تا دوازدهم را هفته نو آغاز خواهد شد.» اما تا هنوز در این مورد خبری نیست. طالبان می‌گویند که با عالمان دین در مشوره هستند که مدارس دخترانه بالاتر از صنف ششم را با در نظر داشت کدام معیارها و شرایط آغاز کنند که در مغایرت با ارزش‌های دینی واقع نگردد.

مدیر این لیسه‌ی دخترانه از این که حقوق‌شان ماه‌هاست پرداخت نشده شاکی است. او می‌گوید: «در حاکمیت اشرف غنی حقوق ما پرداخته نشد. به ما گفته شد سیستم برای پرداخت حقوق‌تان ایجاد می‌شود. با تغییر رژیم وضعیت دگرگون گردید.» طالبان وعده کرده‌اند که حقوق آنان را خواهند پرداخت که تاکنون به این وعده عمل نشده است.

زرین کرم‌خیل خیلی نگران آینده‌ی نامعلوم دانش‌آموزان دختر است. او می‌گوید: «مدرسه ما دخترانه است و از کلاس اول تا سوم دختران و پسران در کنار هم درس می‌خوانند. بعد از کلاس سوم از هم جدا می‌شوند.»

 

وحیده صادقی دانش‌آموز کلاس‌ یازده است. وی نگرانی خود را در مورد ادامه‌ی تحصیلش چنین بیان داشت: «از زمانی که طالبان به قدرت رسیدند من نمی‌توانم مدرسه بروم. چون آنان اعلام کردند که برای بالاتر از کلاس ششم فعلا کدام برنامه‌ای نداریم. نباید مدرسه بروید. وقتی طالبان وارد کابل شدند. همه چیز دگرگون شد. من اصلا انتظار نداشتم که بیایند. آرزوها و اهداف ما همه‌اش دگرگون شد. فعلا تصویر واضحی از آینده‌ی خود نداریم که سرنوشت ما چه خواهد شد.»

در پایان وحیده صادقی با امیدواری افزود: «من با این وضعیت قناعت نمی‌کنم و شخصا هیچگاه دست از مبارزه نمی‌کشم. طالبان هر کار می‌کنند بکنند. من به زنان افغان و خودم اعتماد دارم که هیچگاه تسلیم نمی‌شویم.»

 

مروه محمدی زن جوان دیگریست که در کلاس دهم مدرسه مولانا در کابل درس می‌خواند: او می‌گوید: «می‌خواستم دروس خود را ادامه بدهم و در آینده یک داکتر موفق شوم. تا برای خانواده و مردمم خدمت نمایم. ولی متاسفانه با قدرت گرفتن طالبان مدارس ما بسته شد. تنها من نیستم، تعداد زیادی از دختران افغانستان هستند که به آرزوی خود رسیده نمی‌توانند. چون ما را مجبور می‌سازند که از آرزوهای خود بگذریم. زنان و دختران افغان در افغانستان حق دارند. این کشور ماست و ما در تغییر افغانستان نقش داریم. حقوق زن و مرد باید مساوی باشد.

تا زمانی که مدارس پسران آغاز نشده بود، من امیداورم بودم، فکر می کردم که مدارس ما یکجا آغازخواهد شد، اما متاسفانه در۲۷ شهریور مدارس پسرانه آغاز شد. با اعلام آغاز مدارس پسران، از یک طرف ما دختران با آینده نامعلوم روبرو شدیم و از طرف دیگر با آرزوهای پایمال شده ما رو به رو هستیم.»

 مروه از طالبان دل خوشی ندارد، بسته نگهداشتن مکاتب به روی دختران تنها ستمی طالبان نیست که مروه را آزار می‌دهد، موتور پدر وی چهار سال قبل مورد حمله طالبان قرار گرفت، که در آن حادثه مروه پدرش را از دست داد. او با بغض می‌گوید:«پدرم نه نظامی و نه در پست بلند دولتی کار می‌کرد، وی باغبان در وزارت ترانسپورت بود و ماهانه در بدل (۵۰۰۰) افغانی حقوق کار می‌کرد. با آن مقدار حقوق زندگی بخور نمیر خود را پیش می‌بردیم. طالبان قاتل هستند. پدرم را از من گرفتند. من از دیدن آنان نفرت دارم. حتا یک لحظه نمی‌خواهم در کشور ما باشند. تنها من نیستم تعداد زیاد دختران و پسران را یتیم ساختند.»

وی افزود: «من از تمام جهانیان و زنان افغان خواهش دارم تا کنار هم ایستاده شوند. باید صدای خود را بلند نمایند، تا به خاطر حق و آرزوهای خود بجنگیم. طالبان از ما ترس دارند تا ما از حقوق خود دفاع کنیم.»