این درد که ما در سینه داریم هیچ کس نمی‌تواند درک کند، نه دولت و نه آمریکا. ما طالبان را نمی‌بخشیم و خواهان قدرت دوباره‌‌ی آنها هم نیستیم.

 

پروانه کبریت

کابل - جنگ که بیش از چهل سال از مردم افغانستان قربانی گرفت، در کنار دیگر گروه‌­های مسلح گروه طالبان مستقیما ۲۵سال، سهیم بوده است.

گروه طالبان، با امضای توافق‌­نامه­ که به تاریخ ۱۰اسفند (۱۳۹۸) میان این گروه و آمریکا بنابر بعضی شرایط به امضا رسید، بالاخره حاضر به پایان جنگ و صلح با دولت افغانستان شدند.

مذاکرات بین الافغانی برای صلح افغانستان به تاریخ ۲۲ شهریور ۱۳۹۹(۱۲سپتامبر۲۰۲۰) میان هیئت گروه طالبان و هیئت دولت جمهوری افغانستان در دوحه آغاز شد. اما، این مذاکرات در خود، عاری از جنجال­‌ها نبود. گاه گروه طالبان و گاه دولت جمهوری افغانستان پا از مذاکرات می­‌کشید، و این باعث شد تا مذاکرات بیش از یک سال طول بکشد و هنوز هم نتیجه‌اش نا‌مشخص باقی مانده است.

در جنگ­‌های افغانستان هیچ­‌گاه زنان نقش نداشته‌‌اند، اما بیشتر از هر فرد دیگر قربانی زیاد داده‌‌اند.

صلح که قرار است پس از پایان جنگ بیاید، نیز از زنان سخن نمی‌­زند. اما، زنان کشور سخنان زیاد برای صلح دارند. زنان افغانستان در رابطه با صلح، خروج نیرو­های آمریکایی و مشارکت طالبان در دولت افغانستان دیدگاه‌­های متفاوت دارند، که اینجا باهم می‌­خوانیم...

آویژه اورژلان، خبرنگار و مدیر یکی از کافه‌­های شهر کابل چنین می­‌گوید، برای ما بودن و نبودن آمریکا در این کشور مهم نیست، چون زمانی که حضور داشتند چه کردند؟ بنا، در هر دو حالت اوضاع همان خواهد بود. ولی فکر نکنم آمریکا به این زودی بخواهد افغانستان را ترک کند، و این هم طبق معمول یکی از برنامه‌‌­های سیاسی‌‌شان است.

او ادامه داد، صلح که سالهاست در موردش حرف می‌­زنیم، اصلا آمدنی نیست. چون اگر قرار به این شد که دولت بین گروه طالبان و حکومت فعلی تقسیم شود، و ماهیت گروه طالبان هم هویداست که هرگز صلح نمی­‌خواهد.

خانم اورژلان در ادامه گفت: "با آمدن طالبان خواهی نخواهی جایگاه زنان در خطر می­‌افتد، بخصوص زنان که مستقل بوده و کار می­‌کنند. احیانا، اگر طالبان اینبار مثل قبل (حکومت طالبان)  زنان را خانه‌­نشین نکند اما، شرایط را طوری فراهم می‌­سازد که زنان را مجبور به خانه‌‌‌نشینی ­کنند. بنا، من منحیث یک زن فعال در جامعه با آمدن طالبان جایگاه اجتماعی­‌ام را در خطر می‌­بینم".

حمیرا رسولی، آموزگار و فعال اجتماعی می­‌گوید، آمریکا امروز یا فردا، حتما باید افغانستان را ترک کند. من بر این باورم که تمام این گروه‌­ها را آمریکا و دیگر کشور­های متحدش برای تأمین سیاست‌­های‌شان حمایت می‌­کنند. پس هرچه زودتر دست اینها از کشور ما کوتاه شود، ما به آرامش و صلح دایمی نزدیکتر می‌­شویم.

این آموزگار در رابطه با صلح که سر زبان­‌هاست اصلا خوشبین نیست و می‌­گوید،"صلح هدیه‌‌ی دادنی نیست، باید خود آنرا حاصل کنیم."

او در ادامه می‌­افزاید، کاملا طبیعی است که با آمدن طالبان ما خانه‌‌نشین می‌­شویم، جامعه که نصف پیکر آنرا زنان تشکیل بدهد، با سلب آزادی و حقوق این نصف پیکر، آن جامعه چطور می­‌تواند پیشرفت کرده و روی آرامش را ببیند؟

نازنین دختر جوان که مصروف کتاب‌‌فروشی در شهر کابل است در مورد خروج نیرو­های آمریکایی و صلح که وابسته به آمدن طالبان است، چنین نظر دارد.

نازنین می­‌گوید: "گرچه من کمتر از سیاست فعلی آگاهی دارم و اکثرا با فامیلم در مهاجرت بوده‌‌ا­م، تازه به افغانستان آمدم تا در کشور خودم تحصیل کنم، اما، اوضاع حاکم به شدت متأثرم کرده است.

این زن جوان افزود: "من با خروج نیروهای آمریکایی کاملا موافقم، چون هر کشور باید مستقل باشد. تا چه زمان باید تحت کنترل و حمایت بیگانه و در سیطره‌­ای خارجی‌­ها باشد؟ نیروهای آمریکایی باید خارج شوند، ما خودمان  کشور خود را می‌­سازیم ولو هرقدر طول بکشد، ولی آخرش می‌­سازیم."

وی در ادامه می­‌گوید، "من هم مثل هر شهروندی در این کشور که می‌­خواهد سرزمینش آرام باشد، تشنه‌­ی صلح هستم. اگر طالبان از راه نظامی پیش رفته، ما هم با نیرو­های دولتی خود مسلح شده خواهیم جنگید، در غیر آنصورت معتقدم ما با اندیشه­‌ی سالم و قلم می‌­توانیم گروه‌­های تروریستی را شکست بدهیم."

فهیمه امان فارغ‌التحصیل رشته‌‌ی طبابت، که فعلا مصروف دور ستیاژ در یکی از شفا‌خانه‌­های خصوصی ولایت ننگرهار بوده، چنین دیدگاهی دارد.

"آمریکا تا امروز برای افغانستان هیچ کاری نکرده، اگر کاری هم انجام داده برای خودش بوده است. هیچ کشور ابر‌قدرتی چون آمریکا بجز منافع خود برای منافع دیگر کاری نمی‌­کند. در رابطه با آمدن طالبان که اکثر زنان هراس دارند، من فکر می­‌کنم طالبان مثل قبل جرات نخواهد داشت بالای زنان قیودات وضع کند."

همچنین افزود، "اگر ما جوانان از حکومت خود حمایت کنیم بر این باورم که از عهده‌‌ی همه‌‌ی مشکلات برخواهیم آمد."

بی­‌بی شیرین زنی که ۵۳ سال عمر دارد و به خانه‌­داری مشغول است، نظر کاملا منفی در برابر آمدن طالبان دارد.

وی می­‌گوید، "حکومت طالبان و اعمالش را مثل دیروز به یاد دارم و اصلیت این گروه مثل روز روشن و آشکار است. اینها همان وحشی­‌هایی هستند که ما را خانه‌­نشین کرده و در مقابل چشمان ما، جگرگوشه­‌ها‌یمان را کشتند."

او با چشمان اشک‌‌آلود ادامه داد، "این درد که ما در سینه داریم هیچ کس نمی‌‌تواند درک کند، نه دولت و نه آمریکا. ما طالبان را نمی­‌بخشیم و خواهان قدرت دوباره‌ی آنها هم نیستیم."