رفیف اسلیم

غزه - .

روز شنبه ۲۷ نوامبر، بنیاد زنان فلسطین در ششمین کنفرانس خود با عنوان "زنان روزنامه‌نگار صحبت می‌کنند" میزبان گروهی از روزنامه‌نگاران زن بود تا مشکلاتی را که در پوشش رسانه‌ای با آن مواجه هستند، که منجر به خشونت‌های روانی، فیزیکی، اجتماعی یا حتی اقتصادی می‌شود، مرور کرده، این موارد را روشن و بر صیانت از آنها در حین انجام کار پوشش خبری تاکید کنند.

وفا عبدالرحمن، مدیر بنیاد زنان فلسطین، با اشاره به اینکه زنان و خبرنگاران زن همچنان با جامعه و دولت مردسالار روبرو هستند، گفت: که زنان در جامعه‌ی فلسطین با انواع خشونت‌ها روبرو هستند از جمله خشونت درونی که توسط خانواده و خارج از خانواده انجام می‌شود. مثلاً اگر زنی از قتل جان سالم به در ببرد می‌پرسند که چرا صبر نکردی و اگر کشته شد می‌پرسند. چرا فرار نکرد، با اشاره به این که زنان و روزنامه‌نگاران زن همچنان به مقابله با جامعه ادامه می‌دهند و حکومت مردسالار در سرکوب حقیقت و قراردادن خبرنگاران زن در قالب‌های آماده با توجه به خلق و خوی خود سهیم هستند.

روزنامه‌نگار هند شریده تایید کرد که هنگام پوشش وقایع تظاهرات در محکومیت قتل نزار بنات به همراه خبرنگارانی که همراه او در میدان المنار بودند، مورد ضرب و شتم قرار گرفت و دستگیر شد. با اشاره به اینکه حملات به روزنامه‌نگاران زن توسط زنانی مانند آنها که در نیروهای پلیس فلسطین کار می‌کردند انجام شده است و خشونت علیه آنها سیستماتیک بوده و آنطور که مقامات بعداً توجیه کردند یک اشتباه فردی نبوده است.

هند شریده با اشاره به این که وقتی وارد پاسگاه پلیس شد و مورد ضرب و شتم و تهدید قرار گرفت، متوجه شد که نزار  چگونه دختران را کشته است، وی خاطرنشان کرد: متٲسفم  برای پلیس زنانی که نیاز اقتصادی آنها توسط تشکیلات خودگردان فلسطین مورد سوء‌استفاده قرار می‌گیرند و مجبور به ضرب و شتم بازداشتی‌ها شده و  به دلیل قانون خدمت سربازی که اساساً برای آنها ناعادلانه است و در صورت اعتراض به دستورات دچار کسر حقوق می‌شوند.

معلوم شد وقتی از زندان بیرون آمد عصبانی بود، اما با توجه به احساس تنهایی و خیانت و عصبانیت او از واکنش افکار عمومی که روزنامه‌نگاران زن مطالبه‌گر حقوق خود را یک ننگ و سوء‌ظن می‌بینند، کم‌کم این عصبانیت فروکش کرد. وی با اشاره به اینکه چه از طریق بازدید و چه از طریق انتشار مطالبی که در شبکه‌های اجتماعی نوشت، به چندین حزب مراجعه کرد، اما چیزی جز سکوت از سوی وزارت امور زنان و سندیکای روزنامه‌نگاران نیافته است.

هند شریده بر این باور است که ناکامی نهادهای زنان در پیگرد قانونی هر کسی که از زنان روزنامه‌نگار سوءاستفاده می‌کنند، موضوع را بدتر می‌کند، به‌ویژه زمانی که موضوع به دنیای مجازی منتقل شد و زنان روزنامه‌نگار مدعی حقوق خود به عنوان سکس بد توصیف کرده‌اند. او در مورد نقش دادستان عمومی در تعقیب این افراد تعجب کرد که باعث شد او به سازمان ملل شکایت کند.

هند شریده از رویکرد او و همکاران زنش در سازمان ملل متاسف است، زیرا فلسطینی‌ها برای شکایت از "اشغالگری اسرائیل" و نه از دولت، به آن طرف متوسل می‌شوند. اما به عنوان روزنامه‌نگار، بدنه‌ی داخلی برای دفاع از آنها و احیای حقوق آنها پیدا نکردند و به این نکته اشاره کردند که فرزندش وقتی وضعیت مادرش را پس از بازگشت به خانه دید از پلیس و لباس آنها متنفر شد، بنابراین تصمیم گرفت دیگر آن لباس را نپوشد. و به او ثابت شد که پلیس یک جنایتکار است.

ابو زیتون پدر روزنامه‌نگار نجلا مانع رفتن به میدان است زیرا احساس می‌کند ترس درون او یک بار توسط مقامات و بار دیگر توسط نیروهای اسرائیلی برای او چند برابر شده است. و این باعث افزایش فشار روانی بر او در حین کار بر روی پوشش می‌شود. وی با اشاره به اینکه به عنوان یک روزنامه‌نگار به دلیل عدم دخالت سندیکای روزنامه‌نگاران و ایجاد یک محافظه، به دلیل فیلمی که در جریان تظاهرات کشته شدن فعال نزار بنات تهیه کرده بود، در حمام زنان تحت تعقیب قرار گرفت. از آنها در برابر این حملات سیستماتیک محافظت کنید.

نسرین سالم نیز به نوبه‌ی خود تأیید کرد که "نظام اسرائیل خطرناک‌تر از مقامات است، زیرا روزنامه‌نگاران زن را در همه‌ی موارد دشمن و همچون سد بزرگی می‌بیند، زیرا آنها از انتقال تصویر واقعی سربازان اسرائیلی دست برنمی‌دارند. وی با اشاره به اینکه همیشه از نظر روانی احساس خطر می‌کند، از خشونت کلامی سربازان اسرائیلی در مسجد الاقصی نیز در امان نیست.

نسرین سالم ادامه می‌دهد: زنان فلسطینی که نسل‌ها را تربیت کرده‌اند، می‌توانند در برابر اسرائیل و حملات سیستماتیک آن چه از طریق ضرب و شتم با باتوم و یا بمب‌های گازی و یا با جامعه‌ای که معتقد است روزنامه‌نگاری حرفه‌ی دختران نیست، مقاومت کنند".

نسرین سالم با اشاره به اینکه پوشش خبری او از اورشلیم یک وظیفه‌ی ملی است و روش دستگیری و بازجویی‌های وحشتناکی که ساعت‌ها طول می‌کشد و مجبور به خوردن غذای فاسد و شیر منقضی شده است، مانع کارش نمی‌شود.

نسرین سالم که رنگی قهوه‌ای دارد از «نیروهای اسرائیلی» دست برنمی‌دارد و می‌گوید: "شاید این به خاطر رنگ من نیست، بلکه بدلیل دیدگاهی‌ست که سربازان نسبت به همه‌ی فلسطینی‌ها دارند زیرا آنها برده، اسیر و مرده هستند."

 همانطور که آن‌ها عمدا شما را به زبان بیگانه‌ای که نمی‌فهمید بازجویی می‌کنند تا خشونت روانی را در اجرای هدف نظام نظامی خود علیه فلسطینی‌ها افزایش دهند.

در نوار غزه،  روزنامه‌نگار مریم ابو دقه،  توضیح می‌دهد که در طی پوشش خبری جنگ گذشته، مشخص شد که خشونت روانی که با آن مواجه شده است نمی‌تواند بر آن غلبه کند زیرا هر بار انتظار نداشت که به خانه و نزد فرزندش بازگردد. بخصوص که بیشتر روز خود را در بیمارستان الشفاء سپری می‌کرد و شاهد قتل‌عام الوحده بود و با خانواده‌های شهدا که برای شناسایی اجساد فرزندانشان به بیمارستان هجوم می‌آوردند روبرو می‌شد و با اشاره به اینکه همیشە احساس تهدید و کشتار به مدت ۱۱ روز بر او غلبە می‌کرد.

امل حبیب تجربیات خود را از شمال نوار غزه نقل می‌کند که برای پوشش خبری شهادت دختر مریم التلبانبی که در جریان تجاوزات ماه مه گذشته کشته شده بود رفته بود، او گریه کرد زیرا نامش شبیه نام دخترش بود که همیشه از او می‌خواست تا در جریان پرخاشگری از او در برابر مرگ محافظت کند، وی افزود عکاس گفته که روی آوار نشسته و مقوا را جستجو می‌کند بعد از اینکه به پایان رسید متوجه شد که روی بخشی از جسد مریم که به سنگ چسبیده بود، نشسته است.

امل حبیب ادامه می‌دهد که با شنیدن این سخنان اشک ریخت و  بوی گندیده‌ای که از بقایای بدن این دختر متصاعد می‌شد را احساس کرد و خاطرنشان کرد: روزنامه‌نگاران زن در غزه وضعیت متفاوتی دارند، زیرا این وابستگی‌های روانی به عنوان یک روزنامه‌نگار در این حوزه تا به امروز نتوانسته است بر او غلبه کند. وی همچنان در تلاش است تا برای حفظ کار و جبهه‌ی داخلی خود در خانه با فرزندانش انسجام داشته باشد.

میسون کحیل که ۱۶ ساله است در عرصه‌ی روزنامه‌نگاری فعالیت دارد، تأیید می‌کند که روزنامه‌نگاران زن فلسطینی، به ویژه در نوار غزه، به حمایت روانی و همچنین تأمین مالی نیاز دارند تا بتوانند مکان‌های جایگزینی برای مؤسسات خود که در جریان تهاجم ماه مه گذشته ویران شده‌اند بازسازی کنند.

با اشاره به اهمیت حمایت روانی از روزنامه‌نگاران زن این است که آنها اولین شوک را دریافت می‌کنند و سپس آن را به مردم منتقل می‌کنند، بنابراین اسرائیلی‌ها عمدا مؤسسات آنها را تخریب کرده و آنها را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند.