شیرین محمد

قامشلو- مشاور روانشناسی و مدیر کمیته‌ی کودکان شلیر تأیید کرد که خانواده نقش بسزایی در دور نگه داشتن کودکان از واقعیتی که در پرتو جنگ در آن زندگی می‌کنند، دارد. 

جنگ‌هایی که مناطق شمال و شرق و کل جغرافیای سوریه پشت سر گذاشت، تمامی اقشار جامعه را تحت تاثیر قرار داد و کودکان بیشترین آسیب را از آن‌ها گرفتند که به شدت بر روان و سلامتی آن‌ها تأثیر داشتە است. برخی از آن‌ها جان خود را از دست دادند، برخی دیگر قطع عضو شدند و برخی از آن‌ها مورد تجاوز قرار گرفتند که مهمترین آن‌ها «قتل، خشونت، تجاوز جنسی، آدم‌ربایی و محرومیت از تحصیل» بود.

 

وضعیت کودکان در شمال و شرق سوریه و تلاش‌های انجام شده برای حفاظت از آن‌ها

کودکان شمال و شرق سوریه با وجود ثبات نسبی که این منطقه بیش از سایر مناطق سوریه از آن برخوردار است از پیامدهای ویرانگر جنگ در امان نمانده‌اند. با تأسیس اداره‌ی خودمدیریتی در منطقه، فرصت بزرگی برای فعالیت جامعه‌ی مدنی ایجاد شد و همچنین کودکان توانستند به زبان مادری خود بیاموزند و تلاش‌های زیادی برای محافظت از کودکان در برابر استثمار و اعمالی که حقوق آن‌ها را نقض می‌کند، انجام شد. علاوه بر آن قوانینی به نفع کودک تصویب شد و خانه‌های نگهداری از کودکان زیادی به ویژه برای کودکان بی سرپرست ایجاد شد و فشارها و شرایطی که والدین در نتیجه‌ی تهدیدات و بی ثباتی در منطقه متحمل می‌شوند و کودکان و زندگی روزمره‌ی آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

در ٣٠ ژوئن، شورای عمومی اداره‌ی خودمدیریتی شمال و شرق سوریه قانون شمارە ٧ سال ٢٠٢٢حمایت از کودکان را تصویب کرد که شامل ٨۵ ماده است، چگونگی حمایت از کودکان و شوراهای مربوط به مراقبت از آن‌ها را توضیح می‌دهد و شرایط کار کودکان از نظر سنی و جلوگیری از تکدی‌گری و بسیاری از جنبه‌های مرتبط با آن را مطابق بر قانون کلیه‌ی کنوانسیون‌ها و منشورهای بین‌المللی مربوط به کودکان را تصویب کرد و اداره‌ی خودمدیریتی از رعایت این قوانین اطمینان حاصل کرد.

همچنین شورای قانونگذاری در منطقه‌ی جزیره قانون خانواده را صادر کرد که در آن وضعیت حضانت، فرزندان تحت سرپرستی، مراقبت از خانواده و امتیازات مراقبت مورد بحث قرار گرفت.

 

«خانواده نقش مهمی در حمایت از کودکان دارد»

صباح فاضل، مدیر حوزه‌ی اجتماعی کنگره ستار و کمیته‌ی کودکان شلیر، در مورد اینکە مؤسسات مرتبط با کودکان چه کار می‌کنند به خبرگزاری ما توضیح داد که «جنگ و تأثیرات آن بین گروه‌های جامعه فرقی نمی‌گذارد، زیرا پیامدهای آن بر کودکان و بزرگسالان به طور یکسان تأثیر می‌گذارد و حتی رنج کودکان را افزایش می‌دهد زیرا کودک در دوران جنگ آن اطمینانی را که قبل از جنگ در آن زندگی می‌کرد، احساس نمی‌کند و اشتیاق خود را برای زندگی از دست می‌دهد. ما به عنوان کمیته‌ی کودکان شلیر مسئولیت کمک به کودکان را برای غلبه برتمامی فشارهای روانی بر عهده داریم.»

وی افزود: کودکان با ما به خوبی کنار می‌آیند و همچنین سعی می‌کنند از زیر بار سنگینی که بر دوش آن‌ها انباشته شده است خلاص شوند تا در صلح، امنیت و آرامش زندگی کنند و با گذشت زمان توانسته‌ایم کودکان را از جو و شرایطی که منطقه در آن زندگی می‌کند، با کار و رویداد و فعالیت‌های تفریحی که انجام می‌دهیم دور کنیم. علاوه بر این به طور مداوم در مورد چندین موضوع از جمله خطرات اسلحه، نزدیک نشدن به آن و جنگ سخنرانی می‌کنیم، همچنین با کودکان در مورد استعدادها و اهمیت آن‌ها در رشد شخصیت صحبت می‌کنیم.

وی خاطرنشان کرد که شبکه‌های اجتماعی و برنامه‌هایی وجود دارند که از طریق فیلم‌ها یا کارتون‌ها روی کودک تأثیر می‌گذارند و بازی‌های ویدیویی که قتل را ترغیب کرده و یادگیری و شناخت انواع سلاح را ترویج می‌کند، بنابراین والدین باید به خطرات این برنامه‌ها برای کودکان پی برده و با پرورش مهارت و پرورش علاقه به مطالعه، فرزندان خود را از آن‌ها دور کنند.

نوروز اسماعیل مشاور روانشناسی نیز گفت: کودکان متوجه شرایطی که می‌گذرانند نیستند و این بر روح و روان و شخصیت آن‌ها تأثیر می‌گذارد، شرایط جنگ باعث ایجاد احساس ترس، اضطراب و افسردگی در کودکان می‌شود و در برخی موارد کودک دچار شب ادراری و ضربه‌ی شدید، تأخیر در رشد جسمانی می‌شود، که معمولاً این احساسات و مشکلات با کودک همراه است، زیرا والدین در درمان کودک دخالتی نداشته‌اند و درمان آنان نیاز به زمان طولانی دارد.

وی با تأکید بر این‌که نهادهای منطقه نقش مؤثری در دور نگه داشتن کودکان از فضای جنگ دارند، افزود: اگر کودک به موقع درمان نشود، این امر به شدت بر او تاثیر می‌گذارد. سپس کودک تصمیم می‌گیرد بدون اختلاط با دنیای بیرون تنها بماند و ترس او بیشتر می‌شود.

نوروز اسماعیل در مورد این که خانواده برای کمک به کودک برای غلبه بر اثرات جنگ، بدون این‌که بر او تأثیر بگذارد، چه کاری باید انجام دهند، گفت: «خانواده باید در این شرایط علاقه‌ی خود را به فرزندان افزایش داده و آن‌ها را مهار کنند و با توسل به بحث و گفت‌وگو با کودکان و نظرخواهی از آن‌ها اعتماد به نفس کودکان را تقویت کنند.»