مشکلات زنان روزنامه‌نگار در سودان
روزنامه‌نگاران زن که به دلیل جنگ و درگیری‌های سودان آواره شده‌اند، اظهار داشتند: با وجود تمام تلاش‌ها، نمی‌توانند به وظایف خود در رابطه با تخلفات صورت گرفتە علیه غیرنظامیان عمل کنند.
میسا القاضی
سودان- از ١۵ آوریل تاکنون حدود پنج هزار نفر بر اثر درگیری‌هایی که در خارطوم پایتخت سودان، بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع (HDK) آغاز شد، جان خود را از دست دادەاند. در جریان این درگیریها، حدود چهار میلیون و شصد هزار نفر در داخل و خارج از کشور آواره شدە و تأثیر مخرب درگیری همچنان ادامه دارد. در این زمینە روزنامه‌نگاران زن سودانی اظهار داشتند که به دلیل وضعیت موجود مجبور به مهاجرت شده و نمی‌توانند به طور کامل وظایف خود را انجام دادە و تخلفات انجام شدە علیە غیرنظامیان را پوشش دهند.
«زنان نمی‌توانند بیرون بروند»
امانی اسماعیل یکی از خبرنگاران اظهار داشت: جنگ تأثیر زیادی بر زنان و خبرنگاران به ویژه مهاجرت و بیکاری داشته است. امانی اسماعیل با بیان اینکه از اسفندماه حقوق خود را دریافت نکردە و حتی بیشتر روزنامەنگاران دست از کار کشیده‌اند گفت: من به عنوان مسئول روابط عمومی در یکی از اقامتگاه‌های گردشگری شروع به کار کردم. اما این کار هم متوقف شد. محل استراحت غارت و ویران شد، ما در منطقه الکلاکله محاصره شدیم. ما به عنوان زن نمی‌توانیم در خیابان یا جایی بیرون برویم، فقط در خانه محبوس بودیم تا اینکه به ایالت نیل سفید نقل مکان کردیم.
«خانه ما را غارت و ویران کردند»
امانی اسماعیل با اشارە بە مشکلات بە وجود آمدە حین مهاجرت با خانوادە گفت: زمانی که به همراه خانواده خود از خارطوم مهاجرت کردند توسط نیروهای پشتینابی سریع متوقف شدند، بیش از یک بار مورد تفتیش قرار گرفتە کە حدود دو ساعت به طول انجامید، ما نتوانستیم چیزی با خود ببریم. بعد متوجه شدیم خانه ما غارت و ویران شده است، هیچ نیروی امنیتی یا پلیسی در خیابان‌ها برای محافظت از مردم وجود ندارد، جنگ آسیب‌های روانی، مادی و اجتماعی زیادی به مردم وارد می‌کند.
«دوستان ما بدون دریافت حقشان اخراج شدند»
امانی اسماعیل با بیان اینکه قبل از شروع جنگ در سودان، وضعیت خبرنگاران بد بود، اما با جنگ این وضعیت بدتر شد، گفت: روزنامه‌ها و نشریات رسانه‌ای به بن بست رسیدند. بسیاری از دوستان زن و مرد من بدون اینکه حقشان را دریافت کنند اخراج شدند. اتفاقی که افتاد بر وضعیت ما به عنوان روزنامه‌نگاران زن و مرد تأثیر گذاشت و هیچ امیدی بە توقف جنگ نیست.
«ما انتظار نداشتیم همه چیز را پشت سر بگذاریم»
سارا ابراهیم، روزنامه‌نگار از جمله کسانی است که به دلیل درگیریها مجبور به ترک خانه‌ی خود در خارطوم شدە و در حال حاضر در ایالت رود نیل زندگی می کند، وی می‌گوید: من نیز مانند بسیاری از افرادی که مهاجرت می‌کنند، در جست‌وجوی یک زندگی امن هستم. درگیری‌هایی که شش ماە است ادامە دارد باعث مهاجرت هزاران نفر از شهرها و مناطق خود شده و صدها نفر جان خود را از دست داده‌اند. ما هرگز تصور نمی‌کردیم که مجبور باشیم همه چیز را پشت سر بگذاریم و خانه‌هایمان را ترک کنیم.
«خبرنگاران زن مجبور به مهاجرت شدند»
لبنا عبدالله، دبیرکل دبیرخانه جنسیت اتحادیه خبرنگاران و سازمان خبرنگاران زن اعلام کرد: به دلیل درگیریها، ٨٠ درصد خبرنگاران زن مجبور به مهاجرت به مناطق دیگر شده‌اند، خبرنگاران در ایالت دارفور در غرب کشور بیشترین آسیب را دیده‌اند. یکی از خبرنگاران زن باردار بود و با پای پیاده مهاجرت کرد، او از دارفور به ایالت چاد رفت و در راه فرزندش را به دنیا آورد و در این راه رنج زیادی کشید.
«روزنامه‌نگارانی که خواهان توقف جنگ بودند تهدید شدند»
لبنا عبدالله به هدف قرار گرفتن خبرنگاران زن اشاره کرد و گفت: از ابتدای جنگ تاکنون تخلفاتی علیه همه مردم سودان از جمله خبرنگاران زن صورت گرفته است، این تخلفات در بی ثباتی، جابجایی و از دست دادن شغل خبرنگاران زن نمایان می‌شود، بسیاری مجبور به ترک شغل شدند، خبرنگاران نمی‌توانند تخلفات علیه غیرنظامیان در طول جنگ را پوشش دهند، همچنین برخی از روزنامه‌نگاران زن به دلیل اعلام «جنگ را متوقف کنید» تهدید شدند. دعوت به توقف جنگ برای برخی مشکلاتی ایجاد کرد و برخی دیگر متهم به طرفداری از یک طرف درگیری شدند.
«ما به وظیفه خود عمل نکردیم»
لبنا عبدالله با بیان اینکه برخی از زنان مورد تعرض قرار گرفتند، ادامه داد: به عنوان خبرنگار وظیفه ماست که این وقایع را دنبال کنیم اما به دلیل شرایط سخت نتوانستیم آنها را پیگیری کنیم، با وجود تمام تلاش‌ها نتوانستیم وظیفه خود را به درستی انجام دهیم. ما از نظر روحی برای انجام فعالیت‌هایمان در وضعیت مناسبی نیستیم، ما را به مناطق تبعید کردند. یک ناامیدی روانی وجود دارد. مردم در بلاتکلیفی زندگی می‌کنند. کی به خانه‌هایشان یا به کارشان باز می‌گردند، این جنگ کی بە پایان می‌رسد؟ این سؤالاتی است کە مردم می‌پرسند.»
