بهاران لهیب

بامیان - بعد از آن که زنان دیگر با حکم طالبان اجازه کار در دفاتر را پیدا نکردند و تعداد از آنان نان‌آوران خانواده‌های شان هستند، مجبور شدند به دکانداری و یا دست‌فروشی در کنار جاده‌ها رو بیاوند. همه این زنان ترس دارند که مبادا طالبان مانع این کار شان هم شوند.

با تعداد از این زنان وقتی هم صحبت شدیم، به خصوص آن عده‌ای که در کنار جاده‌ها دست‌فروشی می‌کنند در لابه‌لای سخنان شان اشاره داشتند که مجبور هستند به حوزه‌های امنیتی ساحه کار شان، پول پرداخت ‌کنند تا به آنان اجازه کار را بدهند. زنان دست‌فروش بیشتر از مردان دست‌فروش پول پرداخت می‌کنند. یکی از دلایل عمده آن زن بودن شان است و اگر هفته‌وار این پول را ندهند اجازه‌ای کار را ادامه ندارند.

ما با یکی از زنان دکاندار در شهر بامیان دیدار داشتیم. وی مادر ۶۹ ساله به اسم معصومه جعفری است، دکان بسیار کوچک ایجاد کرده،  تا با آن زندگی بخور و نمیر خانواده‌‌اش را تامین سازد. پسر معصومه مانند میلیون‌ها افغان دیگر با حاکمیت طالبان وظیفه خود را از دست داده، پسر وی در بخش نظامی دولت پیشین کار می‌کرد. حال برای کار روزمزد به شهر می‌رود که گاه گاه این کار برایش میسر می‌شود‌. بنا معصومه تصمیم گرفته برای همکاری با پسرش دکانداری نماید تا مخارج خانواده چهارده نفره شان را بر‌آورده سازد.

معصومه سرمایه برای ایجاد دکانش نداشته معمولا مواد که به دکانش می‌آورد با قرض است،  که در آخر هر ماه اگر عاید به دست آورد قرض‌هایش را پرداخت می‌کند. اما برایش بسیار مشکل است که هم قرض را بپردازد و هم نیازهای خانواده خود را بر‌آورده کند.

در افغانستان معصومه‌های زیادی وجود دارند که با داشتن مریضی و یا هزار یک مشکل دیگر برای امرار معاش عزیزان شان کار‌های شاقه را انجام می‌دهند و به دلیل حاکمیت افکار بنیادگرایی، زن‌ستیزی و جامعه مرد سالار هزار یک توهین و تحقیر را متحمل می‌شوند و زندگی را پیش می‌برند تا به امید روز که فرزندان شان زندگی بهتر از آنان داشته باشند.