بهاران لهیب

کابل -  تعدادی از زنان افغان در داخل و خارج افغانستان به دلیل سهیم شدن زنان در جامعه و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی، کارزاری را  از ۲۴ شهریورماە به راه انداختند. خبرگزاری زنان با تعدادی از فعالین کارزار گفت‌وگو کرد.

نسیمه رسا، فعال مدنی و یکی از اعضای فعال این کارزار در کابل به خبرگزاری زنان در مورد اقدامات‌شان گفت: «بعد از سقوط افغانستان به دست طالبان اوضاع در کل تغییر کرد که بیشتر زنان آزادی، آزادی بیان، حق انتخاب و وظایف‌شان را از دست دادند. اخیرا ما زنان افغانستان در ولایات مختلف و خارج از کشور کارزاری را راه‌اندازی نموده‌ایم. در این کارزار شعارهایی را در دست گرفتیم تا قدرت زنان را بیان داریم. شعارهای ما عبارتند از: (زنان می‌توانند سخنران شوند!، زنان می‌توانند رهبر شوند!، زنان می‌توانند مهندس و داکتر شوند!، زنان می‌توانند خبرنگار شوند!، زنان توانایی هر کاری را دارند!، بدون زنان، جامعه نمی‌تواند به سوی پیشرفت گام بردارد!)»

نسیمە رسا خوشبین است هر روز که می‌گذرد تعداد بیشتر زنان از داخل افغانستان و خارج کشور به کارزارشان بپیوندند. وی بیان می‌دارد که هدف کارزار بلند کردن صدای زنان و جنگیدن بخاطر حقوق اساسی‌شان می‌باشد. او تاکید می‌کند: «ما تلاش می‌کنیم و صد درصد پیروز خواهیم شد.»

 

 

ریحانه تلاش، فعالین مدنی در رابطه با کارزار زنان چنین گفت: «کارزار ما نوشتاریست، در سرتاسر دنیا زنان و مردان شعارهایی را نوشتند، از آن تصویر گرفتند و به نشر رساندند. هدف کارزار ما بلند کردن صدای‌مان و رساندن آن به گوش جهانیان می‌باشد.»

ریحانە از خشونت طالبان علیه زنان در افغانستان شاکی است، وی می‌گوید: «طالبان بعد از آن که کابینه‌ی خود را اعلام کرد گفت که هیچ مرد و یا زنی حق ندارد که به جاده‌ها بیرون شوند. واضح گفت که هر کسی به جاده‌ها بیرون شود پرخاشگر است و با آن برخورد قانونی صورت می‌گیرد... طالبان با اعلام کردن حکومت‌ آشکارا  بیان کرد که ما برای زنان در کابینه جای نداریم و آنان را نمی‌پذیریم. در ابتدا وعده‌های دادند که متاسفانه به وعده‌ها عمل نکردند و به زنان هیچ حق و حقوقی ندادند. جدا کردن کلاس‌ها و پرده گرفتن، اجازه ندادن زنان به وظایف‌شان اینان همه توهین بزرگ و نادیده گرفتن زنان است.»

وی افزود: «یکی از سخنگویان طالبان می‌گوید:«کسی که گفته زنان نیم پیکر جامعه هستند، اشتباهی تعریف کرده است.» این جفا در حق زنان است که نیم پیکر جامعه را قبول ندارند، نادیده گرفتن زنان، توهین و ستم بر مبارزات ۲۰ ساله  آنان  می‌‌‌باشد. در کارزار ما خوشبختانه از سرتا سر دنیا زنان با ما همراه هستند و حمایت کردند.»

در پایان این فعال مدنی چنین گفت:«شعار دیگر ما، «من بیکارم نان ندارم» این شعار گویای درد و حقیقت یک ملت است که همه‌ی کارمندان وظایف‌شان را از دست دادند. اگر دولت طالبان به همین شیوه پیش بروند شاهد یک فاجعه‌ی بزرگ خواهیم بود. چون از یک طرف فقر و از طرف دیگر نادیده گرفتن حق سایر اقوام و زنان، فاجعه‌بار است. با این که بارها گفته‌اند ما حکومت همه‌شمول را ایجاد می‌کنیم، ولی متاسفانه حکومت همه‌شمول نه که حکومت طالب‌شمول را ایجاد کردند و تا زمانی که به حق و حقوق خود نرسیم به هر شکل که باشد به مبارزات خود ادامه می‌دهیم.»