سورگل شیخو

حسکە- خلود علی اهل روستای قاسمیە در مورد تهاجمات ترکیە می‌گوید: دولت ترکیه جنایات زیادی را علیه منطقه‌ی شمال و شرق سوریه مرتکب شده و باید همه‌ی کشورها در برابر آنها موضع‌گیری کردە و کسانی را که با آنان همکاری می‌کنند مجازات کنند. یکی از آن جنایات کوچ اجباری مردم است، صدها هزار نفر از شهرهای سری‌کانی، عفرین و گری سپی مجبور به مهاجرت شده و اکنون در گرمای تابستان در چادر زندگی می‌کنند. آنها آرزوی بازگشت و دیدن روستای خود را دارند اما نمی‌توانند برگردند زیرا می‌دانند سرنوشت آنها چه خواهد شد.

خلود علی، اهل روستای قاسمیه در شمال تل تمر، به همراه همسر و دو فرزندش در یک چادر ۶ متری در روستای تل رومان، در جنوب تل تمر در کانتون حسکه زندگی می‌کنند. این چادر محل حمام، آشپزخانە، پذیرایی و اتاق خواب آنها محسوب می‌شود، وی در کنار چادر نیز یک فروشگاە مواد غذایی باز کردە است.

 

«به خاطر اشغال سرزمینمان بە این وضع دچار شدەایم»

وی از زندگی قبل و بعد مهاجرتشان می‌گوید: هنگامی که در سال ٢٠١٩ حملات به منطقه آغاز شد، ما در خانه بودیم. دیدیم که مردم چگونه مهاجرت می‌کنند اما تصمیم گرفتیم روستایمان را ترک نکنیم. بعد از اینکه شرایط سخت‌تر شد، مجبور شدیم برای زنده ماندن مهاجرت کنیم. ما هنوز برای بازگشت بە سرزمین خود امیدواریم، اما وقتی می‌گوییم برمی‌گردیم اوضاع بدتر می‌شود. من برای دیدن روستای خود به ام الکیف می‌روم تا روستای خود را از دور ببینم. خانه‌ها ویران شده و مغازه‌های ما آسیب دیده است. بە خاطر حملات نیروهای اشغالگر ترکیە ما بە این وضع دچار شدەایم، با وجود تابستان بسیار گرم و پسر شیرخوارم، وضع بدتر شدە است.

 

«خانه را در یک سال ساختیم، یک روز در آن ماندیم، روز بعد مهاجرت کردیم»

خلود با اشارە بە اینکە دیگر نمی‌تواند بە ام‌الکیف برگردد می‌گوید: آنجا تحت حملات آتش اشغالگران قرار دارد و شرایط بدتر از همیشه است. وقتی به خانه‌مان نگاه می‌کنم، تمام زندگی قبلی‌مان را مثل فیلم از تجسم می‌کنم، یک سال برای خانه‌سازی کار کردیم و سنگ‌ روی سنگ گذاشتیم. روز اول آنجا ماندیم و روز بعد مجبور بە ترکش شدیم.

خلود علی برای تأمین نیازهای زندگی و مخارج خانوادە فروشگاهی را باز کردە و میوە و سبزی می‌فروشد، تاکید می‌کند کە مهاجرت و کوچ سخت است اما برای ادامەی زندگی و بازگشت بە روستا باید مقاومت کنند: «روستای ما توسط دولت ترکیه اشغال شده است، ما از آنها می‌خواهیم که به روستای خود برگردیم، ما با حضور مهاجمان ترک نمی‌توانیم برگردیم. آنها در راه بازگشت به روستا مین‌گذاری کرده‌اند. خواستەی مشروع ما بازگشت به روستا و ادامه‌ی زندگی پیش از اشغال روستا است. ما مالک این سرزمین هستیم. پدربزرگ و مادربزرگ ما اینجا زندگی می‌کردند و ما نیز خواهان بازگشت بە آن هستیم.»