فادیا جمعه

بیروت- آن‌ها در کمتر از ده ماه برای بار دوم آوارگی در کشور خود را تجربه کردند و رنج خود را به دوش کشیدند و از این درد به درد دیگر رفتند. چیزی که آن‌ها بیشتر آرزوی آن را دارند، یک فضای امن است و برخی امیدوارند که به خانه‌های خود بازگردند. زنان جنوب لبنان برای احیای حال و آینده خود، رویاهای خود را محدود کرده‌اند و امروز استوار و ثابت قدم هستند و به این امید که روزی به خانه‌های خود بازگردند و رنج‌شان پایان یابد، زندگی در تبعید اجباری را تحمل می‌کنند.

زنان در مدارس یا آنچه امروزه به عنوان «مرکز سرپناه» شناخته می‌شود، می‌مانند و چندین خانواده در یک کلاس درس زندگی می‌کنند. آن‌ها به دلیل شرایط نامساعد اقتصادی خود نمی‌توانند خانه یا آپارتمان اجاره کنند.

صحنه‌ها در مراکز پناهگاه آوارگان در جنوب شهر صیدا بسیار دلخراش است، اما با وجود این، زنان روحیه‌ی مقاومتی خود را از دست ندادند و به خانواده‌های خود نیز روحیه داده‌اند. نهله حسن ایوب ٨۵ ساله اهل شهر حولا که آواره شده است، می‌گوید با شروع جنگ به بیروت رفتم و نه ماه در آنجا ماندم و سپس حدود دو هفته پیش من و همسرم که مریض است و با عصا راه می‌رود به شهر شقرا در ناحیه بنت جبیل بازگشتیم و فرزندانمان به منطقه‌ی عکار در شمال لبنان رفتند و ما نتوانستیم به آن‌ها ملحق شویم، زیرا خانه ما در حوله ویران شده بود.

وی در ادامه‌ی صحبت‌های خود با اشاره به اینکه سناریوی نکبت دوباره در حال تکرار شدن است، افزود: «من به شما چه بگویم؟ حولا تاریخ خاص خود را دارد. من پدرم را که در جریان کشتار سال ١٩۴٨ توسط اسرائیل کشته شد، به چشم ندیدم.»

وی با اشاره به اینکه گروه جوان شروع به حرکت کردند و به همه آواره‌ها کمک کردند، از همه خانواده‌ها خواستند تا در این مصیبت که پشت سرمی‌گذرانند از یکدیگر حمایت کنند، گفت: «ما از سال ١٩۴٨ تا امروز زندگی خود را در آوارگی و از شهری به شهر دیگر گذراندیم.»

 

نجمه الرضا، اهل شهر یارون در شهر بنت جبیل با اشاره به اینکه آن‌ها فقط می‌خواهند در صلح و به دور از جنگ زندگی کنند، گفت: یک روز پس از آغاز جنگ غزه، شهر رمیش توسط نیروهای اسرائیلی مورد بمباران توپخانه‌ای قرار گرفت که بر اثر آن یک شهروند جان خود را از دست داد. پس از اینکه مرد جوان جان خود را از دست داد، به ما گفتند که برای حفظ جان خود باید شهر را ترک کنیم، بنابراین به حوش صور رفتیم و ده ماه در آنجا ماندیم.

وی در مورد آوارگی با توجه به شرایط بد اقتصادی که مردم در لبنان تجربه می‌کنند، می‌گوید: «آیا می‌دانید با توجه به قیمت‌های بالا آوارگی به چه معناست؟ در خانواده‌ام بیماران زیادی هستند از جمله همسر ٨٨ ساله‌ام و پسر و نوه‌ام که نیازهای خاصی دارند، هستند و ما با این وجود هر ماه مبالغ گزافی به صاحب آپارتمانی که اجاره کرده بودیم می‌دادیم.»

ماجرا به همین جا ختم نشد، او و خانواده‌اش پس از دو روز متوالی شکسته شدن دیوار صوتی مجبور به فرار شدند، «تمام چیزی که ما امروز به دنبال آن هستیم این است که در صلح و آرامش زندگی کنیم.» وی افزود: «ما نیازها و وسایل خود را حمل کردیم و خانه خود را که آن‌ها بمباران کردند، ترک کردیم و به صیدا و سپس به جزین نقل مکان کردیم.»

وی در ادامه‌ی صحبت‌های خود گفت: به دلیل آوارگی گسترده‌ای که کشور شاهد آن است، قیمت‌های نیازهای اولیه افزایش یافته و مردم در شرایط سختی به سر می‌برند.

 

آیه احمد نیز که از شهر البیساریه به شهر صیدا آواره شده است، با اشاره به اینکه از مرگ نجات یافته است، گفت: بعد از بمباران شهرمان، به یکی از مدارس صیدا رفتیم که به یک پناهگاه تبدیل شده بود. من و خانواده‌ام در اتاقی می‌مانیم که با دو خانواده‌ی دیگر مشترک است و ما از یک پرده برای جداسازی زنان از مردان استفاده می‌کنیم.

وی افزود: هر روز وعده‌های غذایی به ما ارائه می‌شود و نیازهای ویژه نیز پوشش داده می‌شود، اما این واقعیت به خودی خود بسیار دشوار است. ما عادت کرده‌ایم در خانه‌هایمان آبرومندانه زندگی کنیم و شرایط زندگی امروز برای ما تحقیرآمیز است و من باید این وضعیت را تحمل کنم و نمی‌توانم کاری برای آنها انجام دهم.

آیه احمد در پایان صحبت‌های خود گفت: ما جانمان را نجات دادیم و تنها با لباس‌های تنمان آواره شهرهای دیگر لبنان شدیم. پولی نداشتیم تا خانه‌ای اجاره کنیم و آنجا پناه بگیریم. قیمت‌ها نجومی است و خانه‌های خالی فروخته شده است ما مجبوریم از حمام‌های مشترک در زمین بازی استفاده کنیم. شما می‌توانید این واقعیت را با گسترش بیماری‌ها و میکروب‌ها تصور کنید.