مهربان سلام کاکه‌یی

هلبجه- دیروز ۱۶ مارس ۳۴ سال از بمباران شیمیایی شهر هلبجه در حالی گذشت که داغ خانواده‌ی این قربانیان هنوز کم نشده و بعضی از این خانواده‌ها هنوز هم منتظر بازگشت عزیزانشان هستند و بعضی دیگر نیز امیدوارند که از تاثیرات درد و رنج مواد شیمیایی راحت شده و دیگر درد نکشند.

۳ دختر شرکت کننده در مراسم که تعدادی از خانواده‌شان را در بمباران شیمیایی از دست داده و ۲ برادرشان نیز بر اثر مواد شیمیایی مریض هستند، عکس خانواده و نایلونی از دارو در دستشان بود، در مورد خانواده‌شان صحبت می‌کنند.

روشنا محمدصالح که یکی از قربانیان بمباران شیمیایی است در مورد مشکلات خود اینگونه گفت: «من صاحب ۴ شهید و زخمی بمباران شیمیایی هلبجه هستم، مادرم، پدرم و ۲ برادرم شهید شده‌اند و خودم هم زخمی شیمیایی هستم. در هفته‌ی گذشته حکومت به ما وعده داد که برای درمان ما را به کشور ایران اعزام کند ولی به وعده‌هایشان عمل نکردند، بالعکس درد و آزار ما را دو چندان کردند.

 

«چندین بار برای برادرمان درخواست کمک کردیم»

روشنا محمدصالح در مورد اینکه دوتا از برادران زخمی‌اش برای درمان پزشکی به اروپا رفته، می‌گوید که در حال حاضر وضعیت سلامتی‌شان نامساعد است و به علت مشکلات مالی نتوانسته‌اند که به دیدار برادرشان بروند. از حکومت هم درخواست کمک کرده‌اند، با وجود وعده‌هایی که به آنها داده‌اند اما هیچ کاری برایشان انجام نداده‌اند. وی در ادامه گفت: «من زخمی دست حکومتم، چندین بار به ما وعده دادند که ما را برای درمان به ایران می‌فرستند، همین هفته‌ی گذشته قرار بود که با کمک مالی حکومت ما را به ایران بفرستند، شش نفر را سوار یک ماشین کرده بودند در حالی که من نفس‌تنگی دارم.»

روشنا محمدصالح در ادامه‌ی صحبت‌هایش گفت که نتوانسته این وضع را تحمل کند و از ماشین پیاده شده است و طی یک تماس تلفنی دلیل اینکار را از او پرسیده‌اند. وی همچنین افزود: «وقتی هم در ایران به پزشک مراجعه کردیم، قرار بوده شخصی را بفرستند که هزینه‌ی بیمارستان و پزشک را پرداخت کند ولی کسی از ما استقبال نکرده و در بیمارستان گرفتار و بیچاره مانده بودیم.»

افراد زیادی مثل روشنا وجود دارند، اما روشنا محمدصالح امیدوار است که به زخمی‌های شیمیایی کمک کنند تا از درد تنگی نفس نمیرند.