بهاران لهیب

افغانستان- به تاریخ اول نوامبر ۲۰۲۳ دولت پاکستان اخراج اجباری مهاجرین افغان را از این کشور آغاز نمود که به لت و کوب، تحقیر و توهین مهاجرین پرداختند در این جریان به زنان و کودکان نیز آسیب رسیده است.

ما به دیدن مهاجرین به یکی از مرزهای افغانستان و پاکستان «تورخم» رفتیم که از وضعیت مهاجرین آگاه شویم. مهاجرین را از نقاط مختلف پاکستان اخراج می‌کردند. افراد نظامی پاکستان حتی به خانه‌های مهاجرین افغان یورش برده از آنجا با زور و جبر بیرون می‌ساختند در میان مهاجرین اخراج شده حتی کسانی بودند که بیشتر از ۳۰ سال در پاکستان زندگی نموده بودند. بعد از این که روند اخراج اجباری مهاجرین آغاز شد، سازمان «جهانی غذا» با چندین سازمان‌های دیگر تحت پوشش دولت طالبان کمپ‌هایی را در نزدیک مرز «تورخم» ایجاد کردند. این کمپ‌ها به شدت از طرف طالبان کنترل می‌شد و به مهاجرین به غیر از سیاست خودشان اجازه حرف دیگر داده نمی‌شد با آن هم ما موفق شدیم با یکی از زنان به اسم نسیمه عارف که از طرف نظامیان پاکستان لت و کوب شده بود صحبت نمایم.

 نسیمه مادر چهار فرزند بود. همسرش در شهر لاهور پاکستان به دست فروشی مشغول بوده است، نسیمه و همسرش در پاکستان ازدواج کرده بودند و بیشتر از ۲۵ سال در آنجا با خانواده‌هایشان زندگی می‌کردند. زمان که روند اخراج مهاجرین افغان از پاکستان آغاز شد دیگر به همسرش اجازه دست فروشی داده نشد. وی جریان اخراج شان را چنین تعریف می‌کند: «ساعت ۸ صبح بود. همسرم می‌خواست از خانه بیرون شود تا وضعیت را بداند که می‌تواند کار کند یا نه. هنوز بیرون نشده بود که به خانه ما پلیس‌های پاکستان هجوم آورند. بعد از جروبحث کوتاه به شکستاند اموال ما پرداختند وقتی من و همسرم مانع‌شان شدیم به من و همسرم با چوب‌های دست داشته‌شان هجوم آوردند به سرم کوبیدند سرم شکست و همسرم نیز زخمی شد.»

نسیمه با درد که داشت به سخناش ادامه داد: «پلیس پاکستان برای ما اختار داد که باید پاکستان را ترک کنیم ما همان روز تا عصر روانه افغانستان شدیم. بیشتر از چهار شبانه روز است که به این کمپ رسیدیم.»

 کودک چهار ماهه نسیمه در وضعیت خوب صحی نبود، در جریان صحبت با نسیمه یکی از ملیشه‌های طالبان مداخله کرده و اجازه نداد نسیمه به حرفش ادامه بدهد. اما درد‌ها و روایت‌های مهاجرین بیشتر از آنچه که دیده می‌شد بود. آنان در کنار لت و کوب، توهین و تحقیر تمام هست و بود خود را از دست داده بودند. نگرانی همه‌شان این بود که باید در افغانستان از صفر شروع کنند و کمک‌هایی که به آنان می‌شد مثل همیشه به جیب طالبان می‌رفت.