در این راستا خبرگزاری ما (نوژنها) با دو تن از فعالان زن در راهپیمایی؛ ریشمین نستوه، یکی از برگزارکنندگان و عارفه فاطمی، فعال زنان از هدف خویش در راهپیمایی و برخوردهای طالبان گفت‌وگویی انجام داد.

 

بهاران لهیب

کابل – ریشمین نستوه، به اهداف راهپیمایی اشاره کرده و می‌گوید که در راستای احقاق حقوق خویش خواستار تجمعی اعتراضی شدیم که متاسفانه موفق به انجام آن نشدیم. وی در ادامه‌ می‌گوید:‌ "حرکت ما حرکتی اعتراضی در راستای محکوم کردن مرگ کودکانی که در کابل از گرسنگی جان باختند، بود. همچنین از طریق این اعتراض ما خواستیم صدایمان را بلند کنیم که نتوانستیم. بیشتر از دو ماه است که زنان در ولایت‌های مختلف در راهپیمایی و اعتراض هستند، اما در مقابل با تهدید و شکنجه‌هایی همچون شلاق، قنداق اسلحه و شلیک هوایی روبرو می‌شویم، اما ما تسلیم نمی‌شویم و دوباره تجمع می‌کنیم. هر بار خطر مرگ را پذیرفته و بیرون می‌رویم،‌ اما متاسفانه دنیا هیچ عکس‌العملی ندارد و انگار که ما را نمی‌بینند و هیچ اقدام کارا و مطلوبی درباره‌ی افغانستان و وضعیت کنونی انجام نمی‌دهند. فکر کردیم که شاید دنیا کر است که صدای ما را نمی‌شنود یا اینکه ما لالیم و نمی‌توانیم بدرستی خواسته‌هایمان را به دنیا برسانیم. ما با این اعتراضات خودجوش می‌خواستیم بدون هیچ اغتشاشی صدایمان را به گوش دنیا برسانیم."

 

 

"ما به خودمان افتخار می‌کنیم"

ریشمین همچنان افزود:‌ "در همان لحظه‌ی شروع تجمعات طالبان با نیروهای بی‌شماری اطراف ما را محاصره کردند، انگار برای مقابله با یک نیروی جنگی آمده بودند. میدان سرک مملو از نیروهای طالبان بود، چنانچه هیچ چیز دیگری مشاهده نمی‌شد. آنچنان ما را محاصره کرده که ما را زیر دست و پایشان له کرده بودند و ما را در گوشه‌ی دیوار تحت فشار قرار داده و نتوانستیم هیچ کدام از شعارهایمان را بازگو کنیم. به ما و تمام زنان پاکدامنی که آنجا بودند فحش و ناسزا می‌دادند. آنجا به علاوه‌ی سربازان طالبان فرمانده‌هان نیز حضور داشتند و باعث ترس و دلهره‌ی دوستان ما شده بودند."

وی می‌گوید طالبان حتی دین و عقیده‌ی آنها را زیر سوال برده و آنها بی‌دین و خدانشناس معرفی کرده‌اند. و می‌گوید:‌ "صحنه‌ی بسیار دردناکی بود، برای اینکه نتوانیم بیرون از محوطه را ببینیم به صورت سه حلقه اطراف ما را گرفته بودند. همچنان به علاوه‌ی سختی و دشواریی‌هایی که کشیدیم باعث شد که ما بوجود خودمان افتخار کنیم. ما ترس را از چشمان طالبان در مقابل زنان به خوبی می‌دیدیم. متوجه شدیم که بیرون آمدن مکرر زنان افغانستان در شهرهای مختلف و به دلایلی متعددی که هر روز ما را بدبخت‌تر می‌کنند، باعث ترس و وحشت طالبان شده است. بیرون رفتن زنان بازخورد خوبی داشته و تمان دنیا متوجه شهامت زنان افغانستان شدند و این را از ترسی که در چشمان طالبان بود، می‌خواندیم. آنها حتی از ۱۵ زن غیرنظامی آنقدر ترسیده بودند که به چنین وضعیتی افتاده بودند. زنان برای مطالبات دموکراتیک خود آنجا بودند نه اینکه برای جنگ به طالبان رفته بودند. در سرزمینی زندگی می‌کنیم که فقر بر آن سایه انداخته و انسانیت رخت مرگ پوشیده و تعداد گدایان بیشتر از تعداد مردمان عادی شده است و اینها مواردی نیستند که قابل قبول باشند."

 

"جهانیان در برابر واقعیات دردناک افغانستان کرو کور و لال‌اند"

ریشمین نستوه در پایان سخنانش جوامع بین‌المللی را مورد مواخذه قرار داد و گفت:‌ "ما آنجا تجمع کرده بودیم تا بدانیم که آیا دنیا صدای ما را می‌شنوند؟ با وجود تظاهراتی که تا بحال انجام شده چرا تا به حال هیچ‌گونه عکس‌العملی از جامعه‌ی بین‌المللی مشاهده نمی‌شود؟ چرا در مقابل شکنجه‌ و ظلمی که طالبان به ما زنان وارد می‌سازد، هیچ گونه اقداماتی انجام نمی‌شود؟

طالبان نه تنها اسلحه‌های سبک حتی اسلحه‌های سنگین هم به میدان تجمع آورده بودند. هر بار همراه فحش و ناسزاهایی که به ما می‌گفتند، با قنداق تفنگ هم یکی از ما را مورد هدف قرار می‌دادند که متاسفانه نتوانستیم از این صحنه‌ها ویدیو داشته باشیم. من در تظاهرات زیادی شرکت کرده بودم، اما صحنه‌ایی که روز شنبه در تظاهرات دیدم، زبانم توانایی وصف تلخی آن را ندارد."

 

"خشونت و سرکوب‌های طالبان در راهپیمایی قابل وصف نبود"

عارفه فاطمی،‌ فعال زنان در مورد تظاهرات روز شنبه می‌گوید: "ما می‌خواستیم در مقابل مرگ ۸ کودک که در غرب کابل از گرسنگی و فقر تلف شده بودند، راهپیمایی کنیم، اما متاسفانه طالبان این اجازه را به ما ندادند تا حرکتی مدنی انجام داده و پیام خود را به گوش جهانیان برسانیم. ما با قطعه‌ی بدری از طالبان روبرو شدیم.

ما گروهی از زنان خواستیم که در یک جا تجمع کرده، اما طالبان ساحه را محدود کرده و اجازه‌ ندادند کسی از خارج محوطه به ما بپیوندد و ساحه را به طور کامل نظامی کرده بودند و شلیک هوایی می‌کردند و حتی چند تن از دوستان ما را لت و کوب کردند. اجازه نمی‌دادند که حتی به خانه تلفن بزنیم یا اینکه گزارش تهیه کرده و تصویربرداری کنیم. برای ۳ ساعت در یک محاصره‌ی متوحش بودیم. ما را به بازداشت تهدید می‌کردند و می‌گفتند شما را خواهیم برد تا بدانیم که رئیس شما چه کسانی بوده و جاسوس کجا هستید. امروز سخت‌ترین و متوحش‌ترین روز برای ما بود که نمی‌توانم با کلمات آن را بیان و وصف کنم و متاسفانه طالبان برای ما چنین محیطی را فراهم کردند."