«از تمام جهانیان خواستار‌مان این است تا گروه‌های تروریستی طالب رو به رسمیت نشناسند»
زرغونە احمدی از فعالان حقوق زن افغانستان در خصوص سال گذشتە و اعمال محدودیت‌‌های گروە طالبان علیە زنان می‌گوید: با وجود سرکوب زنان و معترضان و بازداشت آنان اعتراضات گستردەتر شدە و خانوداەها و دیگر سازمان‌های جهانی نیز از زنان افغانستان حمایت کردند.
مرکز خبر- بعد از گذشت یک سال از تسلط طالبان بر افغانستان و تشدید محددیت‌‌‌ها علیە زنان کە با اعتراضاتی در داخل و خارج از افغانستان مواجە شدە است، زرغونە احمدی از فعالان حقوق زن در همین زمینە و پیرامون رویدادهای سال گذشتە در افغانستان و وضعیت زنان سخن می‌گوید.
«ما معترضین با هر بار اعتراض صدای دادخواهی خود را بە گوش جهانیان رسانیدیم»
زرغونە در ابتدای سخنان خود می‌گوید: با گذشت سال ٢٠٢٢ سالی پر از فراز و نشیب و اعمال محدودیت‌‌های طالبان علیە زنان افغانستان از جملە بستە شدن مکاتب، بستە شدن دانشگاەها، منع کار زنان در مؤسسات غیر دولتی و مؤسسات خارجی و منع سفر زنان بە خارج از کشور باعث از این شد تمام فعالین حقوق بشر و حقوق زن در سرتاسر افغانستان و خارج از کشور، دست بە دست هم دهند و اعتراضات گستردەای داشتە باشند.
بە گفتەی وی «این اعتراضات بیشتر زمینەی اعتراضات خیابانی دربرداشت، کە معترضین با هر بار اعتراض صدای دادخواهی خود را بە گوش جهانیان رسانیدە، باعث از این شد تا تمام جهان صدای زنان و دختران را بشنوند و با هر بار تلاش دولت امارت اسلامی سعی بر این کرد کە زنان و دختران معترض را سرکوب و مورد اهانت قرار دهد و بیشتر دختران معترض را بازداشت کند، کسانی کە سال‌ها بە خاطر دادخواهی فعالین حقوق زن بودند روزها و ماە‌‌ها آنها را در بند سلول‌های انفرادی و سلول‌های سرد و نمناک مورد آزار و اذیت و شکنجە خود قرار دهند، ولی باز هم معترضین و دختران افغان و خانوادەهای آنها و همچنین تمام مدافعین حقوق بشر دست از تلاش بر نداشتند و بیشتر باعث حمایت خانواده‌ها قرار گرفتیم.»
وی در ادامە می‌گوید: این حمایت‌ها باعث شد تا اعتراضات به شکل آنلاین و یا به صورت اعتراضات هشتگ‌ها در صفحات توییتر، اینستاگرام و یا صفحای مجازی صورت بگیرد و بیشتر اعتراضات از ولایت‌های کابل، مزار بلخ و ولایت هرات حتی مورد حمایت خانواده‌ها قرار گرفت که باعث از این شد تا تمام خانواده‌ها به صورت شبانه در بام خانه‌های خود با شعار «تحصیل حق ماست، همه یا هیچ کس»، از حقوق دختران و زنان افغان حمایت خود اعلان بکنند.
«زنان و دختران در خارج از افغانستان نیز مورد اهانت قرار می‌گیرند»
زرغونە احمدی با اشارە بە اذیت و آزار زنان و دختران در داخل افغانستان می‌گوید: علی‌رغم آزار و اذیت زنان و دختران باز هم در خارج از افغانستان هم مورد امنیت خاصی قرار ندارند و بیشتر خانواده‌ها، زنان و کودکان و مدافعین حقوق بشر و بیشتر کسانی که بخاطر نجات جان خود از افغانستان به کشور پاکستان یا در شهرها و ایالت‌های اسلام‌آباد به سر می‌بردند و ویزەی آنها ختم شده بود همچنان از سوی گروه‌های تروریستی، از سوی پلیس پاکستان مورد اهانت و آزار و اذیت قرار می‌گرفتند. مورد لت و کوب و شکنجه قرار می‌گرفتند و حتی بیشتر خانواده‌ها، زنان و کودکان ما در بند اسارت در ولایت‌های پنجاب، سن و کراچی و اسلام آباد قرار دارد. با وجودی که ویزە‌های آنها به صورت قانونی وارد کشور پاکستان شده‌اند چه به صورت غیرقانونی مورد گرفتاری پلیس قرار گرفتند و در زندان‌ها به سر می‌برند که با سعی و تلاش و اعتراضاتی که داشتیم باعث از این شد تا کمیسیاری عالی پناهندگی نیز از ما حمایت بکند و در کنار ما بایستد. تمام مدافعان حقوق بشر با وجود داد‌خواهی‌های که داشتیم تلاش ما بر این شد تا بیشتر خانواده‌ها را از بند رها شوند و به صورت آزادانه و اختیاری به کشور خود برگردند و یا به صورت اختیاری در داخل پاکستان باقی بمانند بدون پرداخت هیچ نوع جریمە.
بە گفتەی این مدافع حقوق زنان؛ بر اساس سعی و تلاش مدافعین حقوق بشر، کمیساریای عالی پناهندگی بیشتر این خانواده‌ها، زنان و کودکان تشکیل می‌دادند از حبس رها شده و به صورت اختیاری به کشور خود برگشتند.
همچنین تاکید کرد: سعی و تلاش بیشتر ما مدافعان حقوق بشر این است که باقی‌مانده خانواده‌ها، زنان و کودکان که در حبس و اسارت دولت پاکستان به سر می‌برند و چه به صورت غیرقانونی و یا به صورت قانونی که مورد آزار و اذیت قرار گرفتن بدون پرداخت هیچ نوع جریمه از بند رها بشند و به کشور خود بربردند و یا به صورت اختیاری در پاکستان زندگی و حقوق انسانی خود بهره مند بشند.
وی در ادامە می‌گوید: ما از تمام کشورهای جهان خواستار از این هستیم تا عطف و توجه خود را به زنان و دختران افغان قرار بده و زنان افغان را مورد حمایت خود قرار بدهد تا بتوانند از اعمال محدودیت‌ها کاسته شود. چنانچه با حکومت زن ستیزانەای کە دولت طالبان دست پیش گرفته و زنان و دختران افغان را مورد گروگان خود قرار گرفته تا بتواند به اهداف خود برسد تا چک سازمان ملل را به دست بیاورد و از کمک‌های بشری که بخاطر مردم فقیر و مستضعف افغانستان اختصاص یافته شده و یا پول‌های منجمد شده که در بانک جهانی است آنها را بتواند به دست بیاورد.
وی در پایان سخنانش از جماعیەی جهانی درخواست می‌کند «گروه‌های تروریستی طالب را به رسمیت نشناسند و باعث از این شوند که اینها را به منزوی بکشند و تحت فشارهای جامعه جهانی بیشتر قرار بدهند تا بتوانند اعمال محدودیت‌ها بالای زنان و دختران افغان برداشته شود و دوباره دروازه‌های مکاتب روی زنان و دختران افغان باز شود و زنان بتوانند به صورت آزادانه به آموزش و پرورش خو ادامه دهند، همچنان بتوانند به راحتی زمینەی کار برای آنها فراهم شود و بتوانند دوباره در مؤسسات کار بکنند. چنانچه بیشتر زنان در قسمت کمک‌های بشردوستانه سازمان‌های غیردولتی کار می‌کردند ولی با فرمانی که صادر شد بیشتر خانواده‌ها که حتی نان آوری آنها زنان تشکیل می‌داد باعث شد تا خانواده‌ها بیکار باشند و در فقر و تنگدستی به سر ببرند. بە امیدی از اینکه ما بتوانیم یک صلح پایدار در افغانستان داشته باشیم و اعمال محدودیت‌ها کاسته بشە و دوبارە دروازه‌های مکاتب برای زنان و دختران افغان باز بشه، امید صلح سرتاسری در افغانستان.»