بهاران لهیب

کابل- چند روز قبل از گرفتن حاکمیت کل افغانستان توسط طالبان، در ولایات به خصوص سمت شمال کشور جنگ بین دولت و طالبان شدت گرفته بود. جنگی که صدها خانواده را مجبور کرده بود که خانه و کاشانه‌ی شان را ترک کنند و به کابل پناه آورند. این پناهندگان چون توان مالی پرداخت کرایه خانه را نداشتند ناگزیر بودند که در پارک‌های کابل کمپ برپا نمایند.

تا زمان تصرف کابل توسط طالبان، مردم و افراد خیرخواه در کابل به این بی‌جاشدگان جنگ کمک می‌کردند. سودابه نژند و آزیتا نژند دو خواهر، کورس‌های رایگان را به کودکان همین مهاجرین در همان کمپ‌ها آغاز نمودند. بعد از این که کابل به تصرف طالبان درآمد، این گروه تمام بیجاشدگان را مجبور ساختند که به مناطق شان دوباره برگردند. بنابراین خواهران نژند به همکاری حمیرا فرهنگیار در مکانی کورس‌های زیرزمینی را برای کودکان کار و فقیر آغاز نمودند.

این کورس‌ها شامل سوادآموزی، آموختن زبان انگلیسی و علوم می‌باشد. سودابه نژند در رابطه به ایجاد این کورس‌ها چنین می‌گوید: «با آمدن طالبان وقتی مکاتب به روی دختران بسته شده و بیشترین ضرر را اطفال فقیر و کارگری دیدند که در زیر خط فقر به سرمی‌برند. مهاجرین که هنوز باقی ماندند توان برگشت به مناطق خود را ندارند و ما همچنان به تدریس ادامه می دهیم.»

سودابه خطاب به زنان آگاه کشور می‌گوید: «زنان به کار فعالیت خود ادامه بدهید. تسلیم نشوید و مبارزه کنید. من می‌خواهم که کورس خود را در نقاط مختلف کابل گسترش بدهیم تا بی سوادی را ریشه کن بسازیم.»

حمیرا فرهنگیار ریس دفتر «ولیو» همچنان مسئول جنبش زنان بینوا از کورس خواهران نژند حمایت می‌کند. وی می‌گوید: «با حاکم شدن طالبان متاسفانه تمام زنان بیکار شدند. دروازه‌های مکاتب به روی دختران بسته شد و این مسئله باعث شد که بحران اقتصادی نیز  بدان چرخه سایر مسائل در کشور افزوده شود. من جز رسالت خود می‌دانستم چیزی که در توانم دارم این زنان را حمایت کنم در دو بخش همکاری می‌کنیم که جمع‌آوری پول در بین اعضای خانواده خودم انجام می‌دهم. شاگردان کورس را قرطاسیه(لوازم التحریر) و کتاب کمک می‌کنم. برای زنان که سواد آموزی‌ هستند ما حمایت مالی و یا غذایی می‌کنیم.»

حمیرا فرهنگیار اضافه می‌کند: «تنها هدف ما این نباشد که زنان را کمک اقتصادی کنیم. ما هر صدای که بلند می‌کنیم، خدمت به مردم می‌باشد. صدای زنان را بلند می‌کنیم و به گوش جهانیان برسانیم. متاسفانه سال آینده با بحران اقتصادی مواجه خواهیم شد. این زنان اکثریت شان حمایت‌گر ندارند. بنا نیاز اساسی است که صدای این زنان شنیده شود. دروازه‌های مکاتب باید باز شود. زنان باید حمایت شوند.»

دنیا ارباب‌زاده یکی از شاگردان کورس خواهران نژند است. وی دانش‌آموز صنف هفتم مکتب می‌باشد. وی می‌گوید: «مکاتب بسته است بنا ما برای یادگیر به این کورس می‌آییم. دختران و اطفال فقیر که از درس ماندند در اینجا رایگان درس می‌خوانند. ما هم می‌آییم تا به تحصیلات خود ادامه بدهیم. طالبان مکاتب را بسته کردند، دختران بالاتر از صنف ششم را اجازه ادامه تحصیل نمی‌دهند. باید مکاتب باز شود تا ما به تحصیلی خو ادامه بدهیم.»

 

 

بهاره عبدالواحد یکی از شاگردان این کورس است. بهاره در وضعیت بد اقتصادی بسر می‌برند، وی در جاده‌های کابل قلم‌فروشی می‌کند و اینگونه خانواده خود را حمایت مالی می‌نماید. سه خواهر و دو برادر هستند پدر و مادرش از مریضی رنج می‌برند. وی می‌گوید: «شاگرد صنف هفتم مکتب هستم، طالبان مانع درس من شدند. از این که مکتب نمی‌روم بسیار متاسف هستم. خوشبختانه من توانستم که در این کورس رایگان درس را آغاز کنم. حساب، دری، انگلیسی را من در این جا می‌خوانم.»

کریمه حسینی یکی از شاگردان سواد آموزی می‌باشد. همسرش در اثر مریضی که داشت فوت نموده، او مادر سه فرزند است و در وضعیت بد اقتصادی قرار دارد. وی می‌گوید: «هدف از آمدن به این کورس یادگیری سواد است. تا بتوانم فرزندان خود را حمایت کنم.»