هالە حاشدی

یمن- زنان آوارە در اردوگاه نجد قسیم یمن با چالش‌های عدیده‌ای روبه‌رو هستند. این زنان آواره، علاوه بر فقر، بیسوادی، حاشیه‌نشینی و کمبود مواد غذایی، به طور مداوم مورد خشونت جنسی نیز قرار می‌گیرند. آنچه وضعیت را برای این زنان بدتر می‌کند، بی‌توجهی دولت و جامعه یمن نسبت به سرنوشت آنها گزارش شده است.

زنان پناهنده تیره‌پوست در یمن طی حدود ٩ سال گذشته که این کشور درگیر جنگ است، با مشکلات و چالش‌های فراوانی مواجه شده‌اند. این زنان آواره از بی‌ثباتی و آشفتگی ناشی از جنگ طولانی یمن رنج می‌برند که به شدت دسترسی آنان را به حمایت‌های حیاتی مورد نیاز برای ادامه حیات محدود کرده است.

بر اساس آمارهای منتشر شده، تعداد زنان آواره در یمن به همراه زنان پناهنده استان تعز، بیش از ١.٢ میلیون نفر برآورد می‌شود. همچنین تعداد آوارگان زن در یمن بیش از ٢١ هزار نفر تخمین زده شده است. این زنان آواره برای دسترسی به کمک‌های بشردوستانه و حمایت‌های لازم، با موانع و مشکلات فراوانی روبرو هستند.

بسیاری از زنان پناهنده تیره‌پوست در یمن برای تأمین معاش و نیازهای اولیه خود و فرزندانشان کە از سوءتغذیه رنج می‌برند به جمع‌آوری و فروش قوطی و بطری می‌پردازند. با این حال این زنان آواره علیرغم ثبت نام نزد سازمان‌ها و افراد ارائه دهنده کمک‌های بشردوستانه، همچنان با موانعی برای دریافت این حمایت‌ها روبرو هستند. همچنین گزارش شده اردوگاه محل سکونت این زنان فاقد ابتدایی‌ترین امکاناتی همچون پتو و تشک برای آسایش آوارگان است.

این آوارگان و به ویژه زنان پناهنده تیره‌پوست یمن، نیازمند حمایت‌های فوری و گسترده‌ای از سوی سازمان‌های بشردوستانه، فمنیستی و دولت این کشور می‌باشند. کمک‌های اضطراری برای بهبود شرایط زندگی در اردوگاه‌ها، تضمین حقوق زنان و کودکان آوارە و مقابله با آزار و اذیت‌های جنسی علیه آنان، از جمله نیازهای فوری این گروه‌های آسیب‌پذیر گزارش شده است.

برخی از زنان پناهنده همچون مریم خالد، از سختی‌های زندگی در اردوگاه‌ها شکایت دارند. آنها می‌گویند فرزندانشان با شرایط طاقت‌فرسایی چون سرمای شدید زمستان و گرمای طاقت‌فرسای تابستان مواجه هستند. این زنان آواره همچنین از عدم دریافت هرگونه حمایت‌های بشردوستانه از سوی سازمان‌های مربوطه و افراد جامعه، ابراز نارضایتی و شکایت می‌کنند.

وضعیت کوثر احمد، یکی دیگر از زنان پناهنده تیره‌پوست یمن نیز همانند سایرین است. او با جمع‌آوری قوطی و بطری و فروش آنها، امرار معاش می‌کند اما این درآمد برای تأمین نیازهای خود و فرزندانش کافی نیست. کوثر احمد می‌گوید با وجود ثبت نام نزد سازمان‌ها و اشخاص ارائه‌دهنده کمک، هیچگونه حمایتی دریافت نکرده است.

او همچنین از فقدان ابتدایی‌ترین وسایلی مانند پتو و تشک برای پوشش و حفاظت خود و فرزندانش گلایه می‌کند.

 کودک ١٠ ساله‌ای به نام بشار در همین اردوگاه سکونت دارد و بدون همراهی اعضای خانواده، به تنهایی در آنجا زندگی می‌کند. او که به دلیل از دست دادن امکانات آموزشی، دچار مشکلات فراوانی شده، تنها به مادربزرگش که مشغول جمع‌آوری کنسرو است متکی است.

بشار با جمع‌آوری زباله برای گذران زندگی تلاش می‌کند، اما این درآمد اندک، پاسخگوی نیازهای اولیه او نیست.

 وضعیت اردوگاه نجد قسیم بسیار نابسامان و دشوار است. هنگامی که کودکان این اردوگاه را می‌بینید، متوجه سختی‌ها و رنجی می‌شوید که آنها در آن شرایط به سر می‌برند؛ احساس غم و اندوه عمیقی بر شما عارض می‌گردد. صدای گریه کودکان چادرها را پر کرده است. آنها کاملاً درمانده به نظر می‌رسند و با پای برهنه در خیابان‌ها دور می‌زنند. چهره‌هایشان منعکس‌کننده رنج و عذابی است که متحمل می‌شوند؛ منظره‌ای دردناک است کە نمی‌توان آن را توصیف کرد.