افروز رادمنش

تهران- در روزهای رمضان جمهوری اسلامی با برگزاری مراسم‌های متنوع در سطح شهر فضا را به گونه‌ای که در گذشته نبوده تغییر داده است. مثلاً «جشنواره شهر رمضان» در پارک لاله با برگزاری مسابقات، آهنگ و موسیقی‌های متنوع و حتی آوردن خواننده‌هایی مانند ارون افشار برای اجرای کنسرت، فضا را به گونه‌ای که قبلاً نبوده تغییر داده است. در حالی که چند ماه قبل نیروهای انتظامی در همین پارک اجازه‌ی اجرای هیچ گونه موسیقی خیابانی را نمی‌داد و همچنین مانع اجرای موسیقی خیابانی در پارک‌های دیگر می‌شد.

در باغ فردوس که قبل از جنبش «ژن ژیان ئازادی» اکثر گروه‌های موسیقی آنجا کنسرت خیابانی برگزار می‌کردند همه‌ی آنان را جمع و حتی سازهایشان را توقیف می‌کردند. به گونه‌ای که آن مکان را که مکانی شادی بخش و مفرح برای مردم بود به مکانی سرد و بی‌روح مبدل کردند. اگر می‌دانستند که تجمعی هم در اطراف گروه موسیقی شکل می‌گیرد فوراً آن جمع را به هم می‌زدند. پس حالا چه شده است که خودشان در ایام رمضانی که سال‌ها قبل فضای بسته و محدودی را بر جامعه وارد می‌ساخت، کنسرت برگزار می‌کنند و سرگرمی‌های متنوعی را در اختیار عموم مردم قرار می‌دهند؟!

یکی از دلایلش این است که جمهوری اسلامی آخرین تلاش‌هایش را برای جذب مخاطب و مشروعیت بخشیدن به خود را انجام می‌دهد. آن هم با تغییر رویکردهایی که قبلاً ممنوع بودند. می‌خواهد تأییدش را از مردم بگیرد تا بتواند حداقل بخشی از جامعه را دوباره با خودش همراه کند. بعد از جنبش «ژن ژیان ئازادی»، آن محدود افرادی را نیز که در پیکره لیبرالی حکومت از آن حمایت می‌کرد از دست داد. در راهپیمای ٢٢ بهمن و انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شواری اسلامی نشان داده شد که جمهوری اسلامی هیچ مشروعیتی در نزد مردم ندارد.

دلیل دوم اینکه، حکومت با برگزاری چنین مراسماتی نشان می‌دهد که هیچ مشکلی با این‌گونه مراسم‌ها ندارد. حتی اگر به این مراسم‌ها انگ ابتذال بدهد نشان داده است که از آن مبتذل‌تر نیز برگزار می‌کند و تنها زمانی با آن مسئله دارد که خود کارگزارش نباشد و اگر چیزی به صورت خودجوش یا توسط نهادهای مردمی برگزار شود با آن مخالف است. همانند رابطه‌ای که با پوشش دارد. اگر کسی در مترو یا در سطح شهر  پوشش اختیاری داشته باشد، جریمه و بازداشت می‌شود ولی اگر همان فرد در روز انتخابات و یا در راهپیمایی‌هایش شرکت کند با آن مسئله‌ای ندارد.