گلاره گیلانی

کرماشان - پنجم آوریل ۱۹۷۱ در نشریه فرانسوی "نوول ابسرواتور" بیانیه‌ای به قلم "سیمون دوبوار" اندیشمند فمینیست فرانسوی منتشر شد که تحت نام بیانیه 3۴3 در اذهان ماندگار شد. متن این بیانیه اینگونه آغاز شد: «سالانه یک میلیون زن در کشور فرانسه سقط جنین می‌کنند. محکومینی که در خفا خود را در شرایط خطرناکی قرار می‌دهند، حال آنکه این عمل در چارچوب علم پزشکی، عملی بسیار ساده به شمار می‌آید. این زنان در سکوت فرو می‌روند. با این حال من اعلام می‌کنم یکی از این زنان هستم. من جنین خود را سقط کرده‌ام. ما خواستار آزادی سقط جنین هستیم، به همان نحوی که خواستار دسترسی آزاد به کنترل موالید هستیم.» اکنون بیش از نیم قرن از انتشار این بیانیه می‌گذرد و هنوز اینجا، در ایران، زنان از این حق ابتدایی خود منع می‌شوند و به جرم ارتکاب آن تحت پیگرد قضایی قرار می‌گیرند.

رئیس بسیج جامعەی پزشکی کرماشان از تمامی دستگاه‌های حاکمیتی در سطح استان خواسته است که برای مقابله با سقط جنین پای کار بیایند. اگرچه گفتمان حاکمیت در ایران بر هیچ‌کدام از وجوه خود به اندازەی زن‌ستیزی مستمر و مداوم پافشاری ننموده است، اما طی چند سال اخیر، بەویژه پس از جنبش انقلابی پرشور و سراسری «ژن ژیان آزادی» ابعاد تازه‌ای بر ستیز پایان‌ناپذیر خود با زنان افزوده است. زنانی که در نظام اقتصادی جمهوری اسلامی جایی ندارند، در ساختار سیاسی آن جایی ندارند و در نظام قضایی آن حقی ندارند، اینک از ابتدایی‌ترین و طبیعی‌ترین حق هر انسانی که همانا حق مالکیت بر بدن خود باشد محروم می‌شوند، تا بار دیگر نشان دهند زن در گفتمان جمهوری اسلامی چیزی جز دستگاه زاد و ولد نباید باشد.

سیلیویا پانکهورست، فمینیست انگلیسی گفته بود: «ما باید نصف جامعه، یعنی زنان را رها کنیم تا آنها به رهایی نصف دیگر کمک کنند.» این روالی است که جمهوری اسلامی با نقض حق مالکیت بر بدن خود توسط زنان، عکس آن را در پیش گرفته است. نظام حاکم سعی دارد با استثمار هرچه بیشتر نصف جامعه، استبداد خود را بر تمام جامعه حاکم نماید.

سیاست‌های جمعیتی جمهوری اسلامی که در طول سال‌های گذشته از تریبون‌های مختلف و از اشخاص مختلف بەویژه رهبری ایران اعلام شد با شکست‌های عمیقی روبرو گشته است و اینک رئیس بسیج جامعه پزشکی کرماشان با فراخواندن تمامی دستگاه‌ها به این حوزه سعی در اعمال این سیاست‌ها با قهر و اجبار دارد تا بار دیگر نشان دهد تحت حاکمیت آنها قدرت همواره بر بدن زنان جاری می‌شود. زنانی که در انتخاب نوع پوشش، طلاق، حضانت فرزند، دیه، ارث، شهادت در دادگاه، خروج از کشور و ده‌ها مورد دیگر از هیچ حق و حقوقی برخوردار نبوده‌اند حالا دیگر حتی بر جسم انداموار خود نیز حق و اختیاری ندارند.

این در حالی است که مطابق گزارش سازمان ملل متحد در این رابطه، سقط جنین ناایمن اصلی‌ترین عامل مرگ و میر مادران در سراسر جهان است و بدیهی است در ایران با وجود چنین قوانین زن‌ستیزانه‌ای، مادرانی که توان اقتصادی یا غیراقتصادی برای فرزندآوری ندارند و مجبور به استفاده از مجاری غیرقانونی برای سقط جنین خود می‌شوند با مخاطرات بسیاری روبرو می‌شوند. بالطبع موجودیت چنین قانونی تهدید بزرگی برای بهداشت جنسی و باروری در زنان است.