بهاران لهیب

هرات - رخدادهای طبیعی در هر کشور رخ می‌دهد. اما در کشورهای مانند افغانستان، تحت حاکمیت خاین‌ترین دولت‌ها، درد و مصیبت‌اش بیشتر است. در طول بیست سال حاکمیت امریکا و دولت دست نشانده‌اش میلیون‌ها دالر در افغانستان به نام بازسازی روستاها تحت عنوان «انکشاف دهات و یا همبستگی ملی» سرازیر شد. همان قسمی که در دیگر زمینه‌ها پول‌ها حیف میل شدند در زمینه توسعه و باز سازی هم به جیب خاینین افغان و کشورهای دخیل در افغانستان ریخته شد.

طالبان هم در خیانت و جنایت به ملت افغانستان دست بلندتر از دولت دست‌نشانده‌‌ای غنی، عبدالله و کرزی دارند. هر بار که در هر ولایت واقعات طبیعی رخ می‌دهد، مردم در درد و غم خود می‌باشند. ولی طالبان به رقص و پایکوبی می‌پردازند و پول‌های هنگفتی را به نام کمک به «مصیبت زد‌گان» به جیب می‌زنند.

سال قبل وقتی زمین لرزه در پکتیکا و خوست اتفاق افتاد، سیلاب در ولایات مختلف از جمله لوگر سرازیر شد، امسال هم سیلاب در جلریز میدان وردک مردم را به تباهی ‌کشاند و حالا زمین لرزه‌ای هرات را به ویران تبدیل کرد ما شاهد بودیم که در این بحبوحه از مقامات بلند رتبه طالبان گرفته تا ملیشه‌های شان چطور کمک‌های بشر دوستانه کشورهای مختلف، سازمان‌های ملی و بین‌الملی که شامل (پول، مواد غذایی، البسه، وسایل منازل، دارو و خیمه می‌شد) به جیب زدند. مردم در غم از دست دادن عزیزان، خانه و کاشانه‌شان هستند. اکثراً از این کمک‌ها بی‌خبر می‌مانند.

به تاریخ ۱۵ میزان ۱۴۰۲برای اولین بار در تاریخ هرات، زمین لرزه به قدرت ۶.۳ درجه ریشتر اتفاق افتاد که سه ولسوالی این ولایت را به خاک و خون کشاند. اکثریت کشته شده‌گان زنان و کودکان هستند. چون مردان خانواده‌ها به ایران برای پیدا کردن لقمه نان پناه برده‌اند در این میان آسیب بیشتر را زنان حامله دیده‌اند که نتوانستند خود را از زیر آورا بیرون کنند. مثل همیشه فقط مردمان مناطق همجوار به کمک مردم شتافته‌اند. بعد از آن روز هرات شاهد پس لرزه‌های متواتر بوده که همه مردم جرات نمی‌کنند که در داخل منازل شان بخوابند همه در صحن حویلی(حیاط) شب‌های سرد و سوزان را تا صبح به سحر می‌رسانند.

ما با شمسیه غلام از شاهدین زمین لرزه هرات دیدار داشتیم. وی وضعیت همان روز را چنین بیان می‌دارد: «ساعت ۱۱:۲۰ بود که اولین بار زلزله رخ‌ داد. بعد از آن تمام خانه من به ویرانه تبدیل شده اعضایی خانواده‌ام و وسایلم زیر‌آور شدند. حالا ما در سه خیمه(چادر) زندگی می‌کنیم.»

شمسیه ما را به نزدیک خیمه‌های خود می‌برد و اشک در چشمانش جاری می‌شود وی توان ادامه صحبت را ندارد. چهار عضو خانواده خود را از دست داده است.

هر خانواده حداقل سه تن از اعضای خود را از دست داده است همه در شوک به سر می‌برند. اشک در چشمان شان خشکیده است در کنار این که عزیزان خود را از دست داده‌‌اند با سردی زمستان روبه رو هستند. کودکان در محل بودند که فقط خود شان زنده مانند تمام اعضایی خانواده خود را از دست داده‌اند از سرتاسر محل فقط غم و درد می‌بارید.