هدیل العمر

ادلب - عملیات نظامی اخیر در مناطق مختلف روستایی و شهری ادلب، منجر به کشته شدن حداقل ٤٢ غیرنظامی از جمله بیش از ١٠ زن و ١۵ کودک شده است. همچنین بیش از ٨٠ هزار نفر مجبور به ترک خانه‌های خود و آوارگی به سمت مناطق امن‌تر شده‌اند، در حالی که با مشکلات جدی معیشتی مواجه هستند.

سمر الزیدان ٣٣ ساله که یکی از آوارگان ساکن اردوگاه‌های پناهندگان در شمال ادلب است، انتظار نداشت که درگیری‌های نظامی به شهر اریحا در جنوب ادلب نیز سرایت کند. اما پس از آغاز بارش آتش خمپاره و موشک‌های ناشی از درگیری‌های طرفین منازعه بر منطقه، او به همراه فرزندانش مجبور به ترک شهر و آوارگی به سمت اردوگاه‌های مرزی شده است.

ثمر الزیدان، یکی از صدها زن آوارهای است که در یک مرکز اسکان تحت نظارت یک سازمان بشردوستانه در شمال ادلب زندگی می‌کند. او وضعیت دشوار کنونی خود و دیگر زنان آواره را اینگونه توصیف می‌کند: اینجا برای زندگی مناسب نیست. نه غذا، نه دارو و نه بهداشتی وجود ندارد.

 گفته می‌شود این مرکز فاقد کمترین امکانات اولیه مانند وسایل خواب، آب آشامیدنی، مواد غذایی و اقلام بهداشتی است.

سمر الزیدان می‌افزاید ادامه درگیری‌های نظامی، او را در موقعیتی قرار داده که ناچار است در این شرایط سخت زندگی کند؛ زیرا این مرکز نسبت به شهر محل سکونت او که به طور مداوم مورد بمباران قرار می‌گیرد، امن‌تر است. این مسئله او را مجبور می‌کند با وجود نبود کمترین امکانات معیشتی، به خاطر حفظ جان خود و فرزندانش در این مرکز بماند.

سمر الزیدان اشاره کرد به دلیل کمبود مسکن و تقاضای بالا، نتوانسته برای خود و فرزندانش خانه‌ای اجاره کند. اتفاقات اخیر منجر به افزایش غیرمنتظره قیمت اجاره بها شده است، به گونه‌ای که قیمت‌ها بسیار بالاتر از توان مالی او هستند. همچنین تلاش‌های او برای تهیه چادر نیز با شکست مواجه شده، چراکه این نوع کمک‌ها در میان سازمان‌های امدادرسان منطقه وجود ندارد.

این زن آواره نگرانی و ترس خود را از ادامه عملیات نظامی که آن را «طولانی و بی‌هدف» می‌داند، پنهان نمی‌کند. او معتقد است ادامه این وضعیت می‌تواند شرایط آوارگان را در تمام سطوح و به ویژه از نظر گسترش بیماری‌ها و همه‌گیری‌ها در شرایط فقدان اقدامات بهداشتی و پیشگیرانه، وخیم‌تر کند.

تقی عبدالقادر، ٣۵ ساله و اهل شهر سرمین در شرق ادلب، پس از اصابت یک گلوله توپ در نزدیکی منزلشان، مجبور به ترک خانه و پناه بردن به اردوگاه‌های آوارگان شد.

تقی عبدالقادر می‌گوید «مرگ برایم بهتر از آوارگی است» تا به سختی‌ها و مشقاتی که در اردوگاه‌ها متحمل شده است، اشاره کند. او هم اکنون به همراه خواهرش در اردوگاه دیر حسان در شمال ادلب زندگی می‌کند و در فضایی کمتر از ٢۵ متر مربع با هم زندگی می‌کنند که این امر موجب شرمندگی و ناتوانی او شده است.

تقی عبدالقادر  توضیح داد که سعی دارد خانەای در اردوگاه پیدا کند تا زمان بازگشت اوضاع به حالت عادی در آن ساکن شود، اما تاکنون درخواسته‌هایش بی‌پاسخ مانده است. تنها گزینه پیش روی او مراکز اسکان اضطراری است که به گفته وی شرایط مطلوبی برای زندگی ندارند.

تقی عبدالقادر می‌گوید پاسخ‌دهی سازمان‌های بشردوستانه و بین‌المللی به آوارگان در شرایط فعلی که بحران آوارگی و ازدحام جمعیت در اردوگاه‌ها در حال وخامت و کند است،  اگر وضعیت به همین منوال و با ضعف پاسخدهی ادامه یابد، در آیندەای نزدیک شاهد اوضاع فجیعی خواهیم بود.

او می‌گوید در صورت عدم دسترسی به مسکن مناسبی که زندگی شایسته‌ای را برای او و فرزندانش فراهم کند، به خانه و شهر خود بازخواهد گشت. به ویژه اینکه پس از کشته شدن همسرش در سال گذشته در اثر بمباران، وی تنها سرپرست خانواده است. او خواستار پاسخ‌دهی بهتر سازمان‌های بشردوستانه به بحران آوارگی فعلی است.

خلود الرجو ۲۹ ساله که کارمند یکی از سازمان‌های بشردوستانه فعال در ادلب است، بر ضرورت تأمین مسکن دائمی برای زنان آواره و سرپرست خانوار، تأکید کرد.

او اشاره کرد که به دلیل نبود مسکنی که ثبات را تضمین کند، بسیاری از زنان ترجیح داده‌اند علیرغم خطر بمانند.

خلود الرجو توضیح داد که شرایط معیشتی و اقتصادی زنان آواره به دلیل کمبود حمایت‌ها نسبت به نیازهای اساسی، روزبه روز دشوارتر می‌شود. این امر تمامی سازمان‌ها، گروه‌ها و نهادهای رسمی بشردوستانه را در برابر مسئولیت واقعی یاری رساندن به این گروه‌ها که آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه محسوب می‌شوند، قرار می‌دهد.