HADEEL AL-OMAR

İdlib- Bir uzvun tümü ya da belli bir kısmının cerrahi müdahale ile çıkarıldığı durum amputasyon olarak tanımlanıyor. Savaş, kaza ya da doğuştan olabilen bu durumu yaşayan bireylere ise ampute bireyler adı veriliyor. Türk devleti ve Heyet Tahrir Al-Şam (HTŞ) işgali altındaki Suriye’nin kuzey kenti İdlib’te kamplarda çadırlarda yaşayan ampute bireylerin yaşam koşulları gün geçtikçe zorlaşıyor.

Hijyen koşullarından uzak, sağlığa erişimin olmadığı, güvensiz ortam olan İdlib kamplarında ampute kadın yurttaşlar yaşadıkları zorlukları paylaştı.

 ‘Bir gece de her şeyimi kaybettim’

Türkiye ve Kuzey Kürdistan merkezli 6 Şubat 2023 tarihinde gerçekleşen depremde göçük altında kalan ve bir bacağını kaybeden 29 yaşındaki Fawzia Al-Dairy, evini kaybettikten sonra iki çocuğu ve eşi ile kampa yerleşmiş. Hala bacağını kaybetmenin şaşkınlığını yaşadığını söyleyen Fawzia Al-Dairy, “Bir gece de her şeyimizi kaybettik. Evimizi, bacağımı ve eşim işini kaybetti. Sanki o günden sonra zaman durdu. Hayatımız zorlaştı. Burada yaşamak benim için çok zor. İhtiyaçlarımı karşılayabileceğim imkanlar yok” diye belirtiyor.

 ‘Toplum içinde ayrımcılığa uğruyoruz’

Atma Kampı’nda yaşayan 46 yaşındaki Bara Osman, yaşadığı Maarat Misrin’de savaş nedeni ile yerinden edilenlerden. 2011’den sonra Suriye’nin her yerine yayılan savaş sırasında bastığı mayınla bacağı kopan Bara Osman, protez sahibi olmak için yaptığı tüm girişimlerden sonuç alamadığını kaydediyor. Bacağı olmadan kendi ihtiyaçlarını dahi zor yerine getirdiğini belirten Bara Osman, toplum içinde de ayrımcılığa maruz kaldığını ve kimilerinin acıyarak kendisine baktığını ifade ediyor.

‘Protezler ücretsiz olmalı’

Yine 6 Şubat depreminde enkazın altında kalan 20 yaşındaki Sarah Al-Bakrawi de sağ elini kaybetti. Sol eli ile yazı yazmakta zorlandığı için okulunu bırakmak zorunda kalmış Sarah. Uzun zaman depresyon yaşadığını söyleyen Sarah Al-Bakrawi, tüm zorluklara rağmen hayata tutunmak istediğini vurgulayan Sarah Al-Bakrawi, kampta ampute yurttaşlar için özel bir sağlık hizmeti verilmediğini, psikolojik desteğin sunulmadığını dile getirerek protezlerin ücretsiz olması gerektiğini anlatıyor.