Haber Merkezi- Bir fotoğraf karesi bazen çok şey anlatır. Bize geçmişten, bu dağların ortak hafızasından seslenir. Kadın ve erkek bir grup gerillanın, dağların ortasına kurulan bir sahneye pür dikkat çevrili bakışları, oradan dünyaya seslenen kadim toprakların sesine, yakılan yıkılan kendini tekrar tekrar yaratan bir coğrafyadan kendilerine seslenen yaratıcı kadınla buluşma serüveni gibi…

Geçtiğimiz günlerde yaşamını yitirdiği açıklanan Emine Erciyes’in tek kişilik  “ANA YÜREĞİ” oyunu, özgürlük savaşçılarının bedenlerinde, dillerinde hafızalarında dile geliyor. Emine Erciyes, oyunda bir anayı canlandırırken, “Aşk kutsallıktı, üretmekti, paylaşmaktı. Bencillik denen şey henüz yoktu yeryüzünde, kara değildi sevdalar gözleri de kör etmezdi aşk” diyordu.

Tarih canlı bir organizma. Kendini tekrar ederken bile bir hafızayı bir belleği diri tutmaya, kökleri hatırlatmaya gayret eden dalgalar gibi adeta. Kadın etrafında kurulan köklü tarihin, yaşamın anlamı, tanrılar çağıyla alaşağı olan kadın birikimlerinin, değerlerinin kadınla hayat bulan jin’in, jiyan’ın, azadî’inin uzun ve sancılı yolculuğu bir kadın gerillanın oyununda haykırıyor, hesap soruyor. “Kadınlar kabul etmediler. İçin için bir direniş toprağımda hep sürüp gitti” diye devam ediyor ana. Kölelik bağlarını fark edemeyenler özgürlüğe adım atamazlar, ne yitirdiğini bilemeyenler yeniden başlayamazlar yaratmaya.

“Ve benim yüce dağlarım var. Onlar ki başı gökyüzüne bile isyandadır. Güneş ilk onlarla karşılaşır, gün batarken onlara veda eder en son. Tarih boyunca hep onlar oldular onurumun koruyucusu. İzin vermediler hiçbir hain rahatça girsin topraklarıma. Bugün de özgürlüğün çiçekleri yine dağlarımda filizlenmekte” diyerek, son sözlerini söyler ana.

Kadın gerilla Emine Erciyes dağları kucaklayarak selamlar izleyicisini, özgürlük savaşçılarını. 

Emine Erciyes’in tiyatrosunu şu linkten izleyebilirsiniz:

https://www.youtube.com/watch?v=BYXlY19dpzI