İBTİSAM AXFİR

Bingazi- Libya’da hâlâ birçok kişi için emeklilik; sessizliğe, yalnızlığa ve toplumsal geri çekilmeye geçiş anlamına geliyor. Ancak radyo sunucusu Azize Abdulmuhsin, bu algıyı reddediyor. On yıldan fazla bir süredir emekli olmasına rağmen, kendisini hâlâ üretken, canlı ve topluma katkı sunan bir birey olarak görüyor. Onun için emeklilik bir son değil; başka araçlarla, aynı tutkuyla devam eden bir başlangıç.

‘Rafa kaldırıldığımı hissettim’

70 yaşındaki Azize Abdulmuhsin, özellikle kadınlar için emekliliğin sadece bir işten ayrılma süreci değil, aynı zamanda sosyal hayattan kopma anlamına da geldiğini vurguluyor. Yıllarca üniversitede idari görevde çalışan Azize Abdulmuhsin, hizmet vermekten mutluluk duyduğunu söylüyor. Ancak emeklilikle birlikte günlük rutin, sosyal etkileşim ve üretkenlik hissi bir anda yok olmuş.

Libya’da yaşanan siyasal istikrarsızlığı hatırlatan Azize Abdulmuhsin, “Hayatım tamamen değişti. O dönemde ülke büyük çalkantılar yaşıyordu. Resmi olarak emekli olmadan bile işe düzenli gitmeyi bırakmıştık” diye belirtiyor.

Emeklilik işlemlerinin altı ay sürmesi de süreci daha zor hale getirmiş. Bu dönemi, “Hayatımın en güzel zamanı değildi. Kendimi bir kenara atılmış gibi hissettim” sözleriyle anlatıyor.

Üniversiteden radyoya

Zorunlu nedenlerle idari görevinden ayrılan Azize Abdulmuhsin, medya alanına yönelmiş. Karyunus Gazetesi’nde “Yazar ve Kitap” adlı bir köşe yazmış, genç okuyucularla bağ kurduğu, “Okurlar Yazıyor” sayfasını hazırlamış. Ancak üniversiteyle bağının kopuşu sancılı olmuş. Azize Abdulmuhsin, o süreci şu sözlerle anlatıyor:

“Emeklilik haberini aldığımda, aslında en çok yaşlandığımı hissetmek acıttı. Kadınlar hep genç kalacaklarını zanneder. Sabahları şık giyinip dışarı çıkmayı sürdürmek isteriz. Ama bir gün bir haberle her şey değişiyor. Etkinlik olduğunda arıyorlardı ama hiçbir karşılık vermeden. ‘Azize para istemez, o bizim üniversitenin kızı’ derlerdi. Ama ödeme gereken bir durum olursa başka birini bulurlardı. Ben de bir noktada ‘Ücretsiz çalışmayacağım’ dedim. Bir daha da aramadılar.”

‘Radyo beni yalnız bırakmadı’

1975’te radyoya adım atan Azize Abdulmuhsin, bu alanın ona yalnızca meslek değil, bir aidiyet duygusu kazandırdığını söylüyor. “Radyo bana güven verdi. Orada hem çalışıyor hem ailemle ilgilenebiliyordum. Ne üniversitede ne radyoda, hiçbir zaman hasta numarası yapmadım. İşimi hep sevgiyle yaptım. Sesim çıktıkça, aklım yerindeyken emeklilik yok. Konuşamasam bile program yazabilirim, içerik hazırlayabilirim. Sahne arkasında da olsam katkı verebilirim” diyen Azize Abdulmuhsin, emekliliğin iyi planlandığında yeni bir hayatın kapısını aralayabileceğini kaydetti. 

Emekli kadınlara öneriler

Emekli kadınlara seslenen Azize Abdulmuhsin, kadınların çalışmaya devam etmesi gerektiğini kaydederek, konuşmasını şöyle sonlandırdı: “Sabah erken kalkmak, sorumluluk sahibi olmak insana denge verir. O ip kopunca insan boşluğa düşüyor. Kadın vermeye devam eder. Erkekse hep bekler. Emeklilik ancak yerine bir anlam konmazsa acıtır. Emekli kadınlar; günlük tutsunlar, kitap okusunlar, duygularını yazarak paylaşsınlar. Böylece yalnızlık hissi azalır. Sağlıklıysa neden çalışmasın? Eğitim merkezlerinde, küçük üretim tesislerinde görev alabilirler. Ama burada bir kadına emekli oldu mu ‘Evinde otur’ deniyor.”