Amed- Türkiye’de faili meçhul cinayete kurban giden ya da kaybedilen kayıp yakını ailelerin adalet arayışı devam ediyor. Acılarını önce bekleyiş ardından da direnişle harmanlayan yüzlerce aile aradan geçen zamana rağmen bir kemik bulma umutlarını koruyor. Bu umudunu 27 yıldır diri tutan kayıp yakını ailelerden biri de Nezire Baran.  1994 yılında hayvanlarına bakmak için çıktığı evine bir daha dönemeyen eşi Ömer Önen’den yıllardır haber alamayan Nezire Baran eşini yıllarca beklediğini söyledi. 

Bir gece ansızın kayboldular… 

Amed’in Çınar ilçesine bağı Aktepe(Ebdurehmanê Axtepî) köyünde yaşayan Ömer Önen 1994 yılının Şubat ayında kaybolan hayvanlarına bakmak için komşusu Nuri Dayan’la birlikte köyden çıktıktan sonra kendisinden bir daha haber alınamıyor. Komşusu Nuri Dayan’la kaybolan Ömer Önen yapılan bütün arama çalışmalarına rağmen bulunamıyor.  Aileler son olarak Nuri Dayan ve Ömer Önen için karakola giderek kayıp başvurusunda bulunuyor. Dilekçe verilen karakolda komutanlar ailelere Ömer Önen ve Nuri Dayan’ın dağa çıktılarını söyleyerek olayın üzerinde durmuyor. 

“Gitmediğimiz yer kalmadı” 

Yapılan bütün arama çalışmalara rağmen ne Ömer Önen ne de Nuri Dayan’dan geriye hiçbir iz bulunamaz. Üç yıl evli kaldığı eşinin kaybolmasının ardından dört yıl çocukları ile birlikte kapıda bekleyerek yaşadıklarını söyleyen Nezire Baran eşinin ardından bir buçuk yaşında ki oğlunun da yaşamını yitirdiğini ifade etti. Nezire Baran, olaydan sonra gitmedikleri yer çalmadıkları kapı kalmadığını belirterek, “Gittikleri gecenin sabahında eşimi ve Nuri’yi aramaya çıktılar. Onları günlerce aradık ama bulamadık. Onları bulamayınca da en son olarak karakola gidip dilekçe verdik. O zamanlar onu çok aradık. Gitmediğimiz yol bakmadığımız yer kalmadı” dedi. 

“Ölüm bile insana teselli veriyor ama biz ona ne olduğunu bilmiyoruz” 

Eşi Ömer Önen’den sonra askerlerin her gece evlerine “ Eşin nerede?” sorularıyla baskın yaptığını söyleyen Nezire Baran, eşinden sonra köyde kendilerine bir gün bile huzur bırakılmadığını dile getirdi. Oğlunun acısıyla kaynanasının olaydan iki yıl sonra yaşamını yitirdiğini anlatan Nezire Baran iki kızıyla 27 yıldır tek isteklerinin eşine ait bir mezar taşı olduğunu belirti. Nezire Baran, “ Çocuklarımla birlikte tek tesellim ona ait bir mezarın olmasıydı. Ölüm bile insana bir teselli veriyor ama biz ne olduğunu bile bilmiyoruz. Her gece kapıya vuracak diye bekliyorduk. O dönemde gözaltı vardı tutuklama vardı. Biz bir umut onu yıllarca bekledik. Dört yıl boyunca bu umutla gelir diye kapılara baktım” diye konuştu. 

“Terzilik yaparak çocuklarımı büyüttüm” 

Çocukları ile tek başına kaldıktan sonra köyden şehir merkezine göç etmek zorunda kalan Nezire Baran, bu süreç içinde annesinden öğrendiği terzilik işini yaparak geçimini sağladı. Açtığı terzi dükkânı ile yıllardır kendi ayakları üzerinde duran Nezire Baran şunları söyledi: 

“Köyde her gece gördüğümüz baskınlardan sonra köyden göç edip Diyarbakır Merkeze taşındık. Buraya geldiğimde hiçbir geçim kaynağım bir şeyim yoktu. Ben de annemden öğrendiğim terzilik mesleğine başladım. Ve kendime burada dükkân açtım. Eşimden sonra 20 yıldır da bu uğraşla geçimimi sağladım çocuklarımı böyle büyüttüm. Yıllardır da bu dükkân geçim kapım oldu. Şimdi de bu işi yapıyorum. Kendi emeğimle kendi paramı kazanıyorum.”