MIHRÎBAN SELAM KAKAYÎ

Helepçe - Halepçe'ye yapılan kimyasal saldırının üzerinden 34 yıl geçti. Bu 34 yıl boyunca kimyasal yağmurların yaşattığı trajediler her yıl 16 Mart ile birlikte kendini yeniliyor. Bu trajedileri yaşayan biri de Emire Fetah Kikwas. Dört kız çocuğu annesi Emire Fetah Kikwas, saldırı sırasında en küçük kızının ise 21 günlük olduğunu söyledi.

“Herkes bodrumlara sığındı”

16 Mart sabahı Halepçe'ye yapılan kimyasal saldırının adeta bugün yaşanmış gibi hatırladığını kaydeden Emire Fetah Kikwas, “Resim saldırdığında herkes bodrumlara sığındı, bazı anneler bodrumlardan çıkarak çocuklarına yemek hazırlamak zorunda kaldı. Çok fazla uçak vardı ve sürekli Halepçe semalarında dolaşıyordu. Biri bodrumdan çıktığında hemen bombalamaya başlıyordu” diyerek yaşananları anlattı.

“Traktör ceset doluydu”

Uçakların durmadan uçtuğunu ve amaçlarının tek sağ insan bırakmamak olduğunu kaydeden Emire Fetah Kikwas, sözlerine şöyle devam etti: “O zaman nereye gideceğimizi bilmiyorduk. İnsanlar bana İran sınırındaki Hewar köyüne de gitmemiz gerektiğini söylediler. Biz de Serken köyüne doğru yola çıktık. Önümüzde cesetleri taşıyan bir traktörü vardı. Nereye gittiklerini sorduğumda, kimyasal silahlar nedeniyle bu cesetleri toplu mezara gömeceklerini belirttiler.”

"Yolda doğum yapan bir kadına yardım ettim”

Emire Fateh Kikwas,  21 günlük bebeğiyle İran sınırına doğru yola çıktıklarını hatırlatarak, "Yolda benim 21 günlük bebeğim kucağımdaydı. İranlı muhafızlar yolu kapattı ve ‘bu bebek senin neyin’ dedi? Çocuğum sürekli kusuyordu iğne yapılması gerektiğini söyledim ancak bana ‘ölürse ölsün’ dediler. Yolumuza devam ederek Daretu ve Şêxana’ya gittik daha sonra zorlukla sınırdaki Orduga’ya yerleştik. Yolda bir kadın gördüm, doğum yapıyordu, yardım ettim, kimse yardım etmedi, bebeğin göbeğini kesip 21 günlük bebeğimin kıyafetlerini giydirdim" dedi.

“İnsanlar çaresizlik içinde ağlıyordu”

Emire Feteh Kikwas, kimyasal saldırıda kullanılan gazların etkisinin uzun yıllar sürdüğüne dikkat çekerek, “Gaz bir bütünen bizlere zarar veriyordu. İnsan beynini etkilediği için insanlar çocuklarını atıyordu kucağından yada çaresizlik içinde ağlamaya başlıyordu. Biz geri döndüğümüzde 1991'e kadar Halepçe çöküşün eşiğindeydi. İsyan sırasında yerimizden edildik, bu yüzden Halepçe'ye her zaman hizmet edilmeli” ifadelerinde bulundu.