پلاتفورم زنان دموکراتیک و آزادیخواه، جهت محکوم کردن جنایت خونین مدرسه‌ی سیدالشهداء دشت برچی در کابل بیانیه‌ایی منتشر کرد.

 

"آنچه امروز تحت یک تراژدی دلخراش در افغانستان اتفاق افتاد و جان تعداد قابل چشمگیری را فقط به حکم اینکه زن هستند گرفت، مسئله تمام زنانی است که تحت ستم‌اند، ستمی که جهانشمول است. امروز تمام زنان آزاده و فعال جنبش زنان، تمام مردانی که معتقدند هیچ جامعه‌ایی بدون رهایی زنان آزاد نخواهد شد، در افشای این جنایت و فاشیست‌های مرتجع اسلامی همچون طالبان و جمهوری اسلامی نباید ساکت بنشینند."

 

متن بیانیه‌ی پلاتفورم زنان دموکراتیک و آزادیخواه به شرح زیر است:

"چند روز پیش خبر انفجار مدرسه‌ایی دخترانه در غرب کابل افغانستان در سر تیتر خبرها قرار گرفت. در این فاجعه‌ی ضدبشری دست کم ۵۵ نفر کشته و ۱۵۰ نفر زخمی شدند. صحنه‌های دلخراش این تراژدی توجه بسیاری از فعالین جنبش زنان، نیروهای آزادیخواه و مترقی، و هر انسان آزاده‌ایی که قلبش برای آزادی و رهایی بشریت از این بربریت می‌تپد را جلب نمود.

این اولین بار نیست که فاجعه‌ایی به این هولناکی در افغانستان اتفاق می‌افتد. از زمانیکه امپریالیسم آمریکا نیروهای خود را در افغانستان پیاده نمود و با جنگ‌طلبی در این کشور سعی نمود به اهداف شوم خود، که همانا چپاول منابع طبیعی، استثمار کار ارزان، تامین بازار برای کالاهای تولیدی‌ و تسلیحاتی­شان می‌باشد دست یابند، این جنگهای تحمیلی اولین قربانیان خود را از میان زنان و کودکان می‌گیرد. این زنان تا به امروز همیشه قربانی دست نیروهای بنیادگرایان اسلامی هستند که بوسیله‌ی امپریالیست‌ها پرورده شده و تغذیه می‌شوند. آمریکا زمانی به نام دموکراسی و مدافع دروغین حقوق زنان به افغانستان لشکرکشی نمود، در حالیکه نیروهای نظامی آمریکایی یک پایه‌ی اصلی تجاوز و اذیت و آزار جنسی به زنان افغانستان بودند، در کنار آن هم به تقویت نیروهای واپسگرا و ضد زن دست نشانده‌ی خود همچون القاعده و طالبان پرداختند. از زمان جنگ افغانستان تاکنون هزاران غیرنظامی کشته شده‌اند و در این میان زنان بالاترین آسیب را از عوارض جنگ، و عملکرد نیروهای ارتجاع محل را متحمل شده‌اند. زنان از تمام فعالیتهای اجتماعی، تحصیلی، شغلی محروم‌اند و نه تنها زندگی برده‌واری در خانواده‌ها تحت سلطه‌ی خانواده و همسر دارند، در بیرون هم مدام با خطر سنگسار و کشته شدن روبرو هستند. نیمی از جمعیت  این جامعه‌ی بشری از امنیت جانی برخوردار نیست، و به معنای واقعی در زندانی که توحش و بربریت اسلامی آن را پاسداری می‌نماید بسر می‌برند. طی مذاکرات دو ساله‌ایی که آمریکا با جنایتکاران طالبان تحت توافقنامه‌ی دوحه انجام داد و در این رابطه حدود چهار تا پنج هزار نفر از نیروهای آدمکش طالبان از زندان آزاد شدند و به جامعه رها شدند، سبب فعال شدن این فاشیست‌های آدمکش شد و با دست زدن به عملیات انتحاری و انفجار در نقاط مختلف افغانستان تعدادی از انسانهای بی‌دفاع را هر روز به مسلخگاه مرگ می‌فرستند. دولت اشرف غنی این غلام حلقه به‌گوش امپریالیست آمریکا ناتوان و درمانده در امر حکومت بدون احساس مسئولیت در قبال امنیت و جان شهروندان افغانستانی، در مقابل طالبان و نیروهای مسلحش عاجز است.

طالبان و دار و دسته‌اش تنها از طرف امپریالیست‌ها حمایت نمی‌شوند، بلکه جمهوری اسلامی آز آنجایی‌که خود ماهیتا از نظر ایدئولوژی اسلامی، مرتجع بودن و جنایتی که تا کنون در مورد زنان و نیروهای انقلابی و مترقی در ایران مرتکب شده دقیقا همسویی و اشتراکات زیادی با گروه تروریستی طالبان دارد، بهمین دلیل است ایران از زمان قدرت گرفتن دوباره‌ی طالبان در افغانستان جولانگاه نیروهای طالبان شده و با اعمال نفوذ در منطقه هر روزی جنایتی می‌آفریند.

 زن‌ستیزی، خشونت بر علیه زنان در افغانستان به اوج خود رسیده است. آمریکا و ناتو قرار است نیروهای خود را بعد از شکست مفتضحی که در این منطقه و افغانستان خورده‌اند، بزودی خارج نمایند. اما قبل از این برنامه در زد و بند مذاکراتی که با طالبان و نیروهای ارتجاعی‌اش داشته‌اند، در واقع آمریکا، طالبان را به نیابت خود گمارده که تا می‌توانند با قساوت و آدمکشی هر صدایی را با گلوله و بمب جواب دهند. این فضای بشدت ناامن و خطرناک مانعی برای فعالین جنبش زنان در افغانستان است. از سوی دیگر، کنشگران و فعالان چپ مشتت و پراکنده‌اند، که بتوانند متحدانه بر علیه این جنایت بشری بپا خیزند.

البته این خشونت سیستماتیک در هر جامعه‌ایی که حکومت‌های اسلامی در قدرتند در مورد زنان یکسان عمل می‌کند. تا به ایران هم بر می‌گردد، حاکمیت ارتجاع اسلامی، با نهادینه نمودن قوانین پوسیده‌ی ضدزن، بیشترین تبعیض جنسیتی و طبقاتی را بر زنان اعمال نموده و از نظر اقتصادی – سیاسی و اجتماعی آنها را در موقعیت درجه دوم قرار داده است. فرودستی و تبعیض و نابرابری، فقدان تامین اجتماعی و سرکوب و خشونت بر زنان که ریشه در نظام سرمایه‌داری دارد، شرایط دشواری را برای زنان، تحت سلطه حکومت‌های ارتجاعی مذهبی در ابعاد گسترده‌ای ایجاد نموده است.

اما با رشد جنبش زنان و فعالین چپ و سوسیالیست‌ها و مبارزه‌ی پیگیر آنها از یک سو و از سوی دیگر موقعیت‌هایی که زنان از نظر سیاسی، اقتصادی و تحصیلی بدست آورده‌اند کمک نموده در مبارزه‌ایی هر روزه برعلیه این ارتجاع هار اسلامی آنها را در موقعیت متفاوت‌تر و برتری قرار دهد. 

آنچه امروز تحت یک تراژدی دلخراش در افغانستان اتفاق افتاد و جان تعداد قابل چشمگیری را فقط به حکم اینکه زن هستند گرفت، مسئله تمام زنانی است که تحت ستم‌اند، ستمی که جهانشمول است. امروز تمام زنان آزاده و فعال جنبش زنان، تمام مردانی که معتقدند هیچ جامعه‌ایی بدون رهایی زنان آزاد نخواهد شد، در افشای این جنایت و فاشیست‌های مرتجع اسلامی همچون طالبان و جمهوری اسلامی نباید ساکت بنشینند. ما زنان صدای این عزیزان قربانی هستیم، باید این توطئه‌های امپریالیست‌ها را که نصفی از جامعه‌ی بشری را با سرکوب و حاکم کردن ارتجاع به بردگی کشیده‌اند افشاء و رسوا کنیم.

ما زنان باید زنان مبارز کوبانی را الگوی مبارزات خود در مقابل ارتجاع حاکم قرار دهیم همانطور که آنها با متوحش‌ترین گروه‌های ارتجاعی و بربر داعش در منطقه  به مبارزه پرداختند. آنها با اتحاد و همبستگی و برقرارنمودن مناسبات شورایی در مقابل دشمن تا دندان مسلح به پیشرفته‌ترین سلاح‌ها مقاومت و مبارزه نمودند. زنان کوبانی در کنار مردان مبارز کوبانی با مقاومت و رزمندگی، استقامت و از جان‌گذشتگی ارتجاع را شکست دادند و سازمانده‌ی یک جنبش عظیم توده‌ای شدند.

امروزه سرمایه‌داری و دولت‌های حامی آن، بهره‌کشی و ستم غیر قابل تصوری را بر زنان، که تنها به آزار و اذیت جنسی و جسمی و روحی محدود نبوده، روا داشته‌اند؛ سیستم سرمایه‌داری همواره ستم بر زنان و مردسالاری را به عناوین مختلف در جامعه بازتولید و تشدید می‌کند، پس مبارزه بر علیه ستم بر زنان، نمی‌تواند از مبارزه‌ی طبقاتی با سیستم سرمایه‌داری و بدون دست بردن به ریشه‌های تاریخی ستم‌کشی زن با آغاز طبقات و روابط و مناسبات سرمایه‌داری جدا باشد. برای خاتمه دادن به این جنایات برای رفع اینمهه تبعیض و ستم و نابرابری بر زنان باید متشکل شویم، باید هم صدا شویم. این فاجعه‌ی بشری را هر چه سریع‌تر به گوش سازمان‌ها و نهادهایی که این جنایات را محکوم می‌کنند باید رساند.

در پایان، این فاجعه‌ی دلخراش را به مردم افغانستان‌، تمامی نیروهای مترقی و مدافع حقوق زنان و به خانواده‌های قربانیان این حادثه تسلیت می‌گوییم."

۱۳می ۲۰۲۱    
پلاتفورم دموکراتیک زنان مبارز و آزادیخواە