مرکز خبر – زنان زندانی سیاسی بصورت آنلاین در شب پنج‌شنبه (۱.۲.۱۴۰۰) از طریق برنامه‌ی "زوم" به تحلیل و واکاوی سیاست‌های ایران و تاثیرات آن پرداخته‌اند.

برنامه با حضور منصوره بهکیش، از مادران و خانواده‌های خاوران و فعال در جنبش دادخواهی و جنبش زنان و زینب بایزیدی،‌ مدافع حقوق بشر و فعال حوزه‌ی زنان و اجرای خانم نگین شیخ‌الاسلامی انجام گرفت.

 

منصوره بهکیش از مادران خاوران و عضو مادران پارک لاله، حدود ۳ سال است که پناهنده‌ی ایرلند جنوبی می‌باشد. در طول سال‌های ۱۳۶۷-۱۳۶۰، ۶ عضو خانواده‌اش بدست رژیم ایران یا کشته و یا اعدام شده‌اند. ایشان حکم ۱۱ سال زندان داشته و همچنین سابقه‌ی زندانی سیاسی را نیز دارند.

منصوره بهکیش، در سخنانش در این برنامه به سیاست‌های رژیم ایران اشاره کرده و گفت:‌ "‌رژیم ایران با سیاست‌های خود خواهان تحمیل نظام موجود بوده،‌ در غیر اینصورت یا بایستی آنچه را که ایران و دولت‌مردانش می‌گویند، قبول کنیم یا اینکه چنانکه آنها خواستارند از ایران خارج شویم. منصوره در مورد تجربه‌ی زندان خویش و مقاومت خانواده‌ی خویش و که مدتی را در زندان ایران بسر برده، پرداخت و این چنین ادامه داد: "برای گرفتن اعتراف در زندان از گونه شکنجه و تهدیدی ابا نداشته و با سیاست اعدام خواستار ایجاد ترس و رعب و به تسلیمیت درآوردن بوده و هستند. البته تنها شکنجه‌های جسمی نبوده، بلکه از لحاظ روانی نیز مداوم ما را شکنجه می‌کردند. زندان شاید سرکوب بکند،‌ اما از جنبش‌های اجتماعی نمی‌تواند جلوگیری کند."

همچنان ذکر کرد:‌ "خشونت جمهوری اسلامی در حال حاضر نه تنها کاهش نیافته، بلکه اشکال آن شاید از خیلی نظر تغییر کرده باشد. البته هنوز هم اعدام وجود دارد و بخاطر مطالبه‌ی ساده‌ی یک شهروند، با زندان تهدید و روبرو می‌شود. آزادی‌های جامعه را در سطح غیرقابل توجهی محدود کرده است. جمهوری اسلامی ایران نمی‌توان از نکات مثبت آن بحث کرد، چون نکات مثبتی وجود ندارد."

منصوره بهکیش در پایان سخنانش امیدوار شد که مردم ایران بتوانند در انتخابات با تحریم جمهوری اسلامی ایران به حقوق خویش دست یافته و موضع‌شان را آشکارا نشان دهند و گفت: "برای تغییر در سیاست و نظام جمهوری اسلامی ایران، اعتراضات مردمی باید فراگیر و همگانی شود و مشارکت میدانی انجام گیرد." و همچنین اشاره کرد که:‌ "در زندان و خارج از زندان تجربیات زیادی گرفته و این مورد در پیشبرد مبارزاتم نقش بسزایی داشته است."

همچنین در این برنامه از مقاومت‌های مادران خاوران و خانواده‌ی ایشان ویدیوهایی منتشر شد.

 

زینب بایزیدی از فعالین حقوق بشر کورد و زندانی سیاسی می‌باشد. اهل مهاباد است. ۴.۵ سال را در زندان بسر برده است و بعد از آزاد شدنش به کشور آلمان پناهنده شده و در حال حاضر در حوزه‌ی زنان فعالیت دارد.

در ادامه‌ی برنامه زینب بایزیدی، در شروع سخنانش سلام و درود خود را به تمام مادران مقاومی که فرزندانشان را در راه آزادی از دست داده و از خویش مقاومت بی‌پایانی نشان داده، تقدیم کرد. و چنین به سخنانش ادامه داد:‌ "زندان ابعاد وحشتناکی از شکنجه داشته، در این راستا هیچ کدام از سازمان‌های حقوق بشر و زندانی سیاسی به فکر منافع و حقوق زندانیان و خانواده‌های آنها نبوده، بلکه خانواده‌ها و زندانیان را قربانی سیاست مابین دولت‌ها کرده و آماده نیستند از منافع خویش دست بردارند."

همچنان ذکر نمود که:‌ "هر کدام از ما حتما یا خود تجربه‌ی زندان داشته یا اینکه یکی از اعضای خانواده و فامیل دور و نزدیک این را تجربه کرده و شنیده‌ایم. جمهوری اسلامی همیشه تداعی شکنجه،‌ اعدام و ظلم بوده است." در سخنانش به فرزندان مفقودالاثری اشاره کرد که با سرکار آمدن جمهوری اسلامی ربوده شده‌اند و تاکنون نیز هیچ خبری از زنده‌بودن یا نبودن آنها در دسترس نیست و خانواده‌هایشان هنوز چشم انتظار گرفتن خبری از آنها هستند.

زینب بایزیدی به سیاست اصلاح‌سازی جمهوری اسلامی ایران در زندان اشاره کرد و گفت:‌ "کسانی که در ایران خلاف کرده‌اند، جمهوری اسلامی برای آنها دارای چنان برنامه‌ایی نبوده که بتواند آنها را به نُرم معمولی جامعه برگرداند. سیاست زندان جمهوری اسلامی ایران برای سرکوب آزادی و پیش‌کوست‌های جامعه است. اشخاص روشنفکر، سیاسی و پیشگام که خواستار تغییر و تحول در جامعه هستند، در زندان بسر می‌برند. برای همین زندان در ایران بعنوان ابزار سرکوب و شکنجه بکار برده شده است و تنها این موارد را در ذهن تداعی می‌کند. در زندان کشتار جنسیتی انجام می‌شود. زنانی که برای حقوق خویش مبارزه کرده و جمهوری اسلامی از هر شگردی برای سرکوب و خفه نمودن صدای اعتراض آنها استفاده می‌کند. بعلاوه کشتار فرهنگی، زبانی، اتنیکی، علمی و تاریخی نیز انجام می‌گیرد."   

همچنین در سخنانش به تاثیراتی که بر روحیه‌ی ایشان گذاشته، اشاره کرد و گفت:‌ "تا قبل از زندان اعتقاد داشتم که می‌توان با گفتگو و بحث خیلی از مسائل را حل کرد، اما بعد از این مدت متوجه شدم که نظامی که با حیله و نیرنگ سرکار آمده درکی از گفتگو ندارد. آنها تنها برای ماندگاری اقتدار خود در تلاشند. جمهوری اسلامی بجز فریب چیز دیگری برای خلق‌های ایران ندارد."

و ذکر کرد:‌ "در تمام اعتراضاتی که خلق و جنبش‌های زنان به جمهوری اسلامی "نه" گفته‌اند،‌ بیشترین ضربه را از این نظام خورده‌اند. سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران از دهه‌ی ۶۰ تا به امروز همچنان ادامه دارد، اما چیزی که تغییر کرده، خلق ایران بیشتر به این سیاست‌های آگاه شده و دیگر فریب وعده‌های ایران را نخواهند خورد."

زینب در پایان در مورد اهمیت مقاومت‌های زندان و خارج از زندان این چنین گفت:‌ "هر اندازه سرکوب در زندان بیشتر می‌شود، مقاومت در زندان‌ها نیز بیشتر و افزایش می‌یابد. البته مقاومت به تنهایی در زندان کافی نیست، تمام فعالین و آزادیخواهان باید بتوانند این مقاومت را گسترده‌تر نمایند. چون قسم زیادی از مطالبات مردم ایران با خواسته‌های زندانیان سیاسی مرتبط است. پس هر چه بیشتر اعتراض و نفرت افزایش می‌یابد، انعکاس آن نیز بیشتر و نتیجه‌بخش خواهد شد. چون دیگر موضوع زندان به قسم محدود یا منطقه‌ایی محدود از ایران مربوط نمی‌شود. معلمان، اصناف، کشاورزان، جان‌باختگان، بازنشستگان، روزنامه‌نگار و ... به کلی در موضوع زندان جای گرفته و هنوز هم در زندان‌ها بسر می‌ّبرند.

زندانی سیاسی همچون زینب جلالیان و سپیده قلیان و امثال آنها که در زندان‌ها مبارزه نموده، با مقاومت خویش این را به ما می‌گویند که خودسازماندهی تمام خلق‌های ایران تنها از راه دمکراتیک نمودن ایران و از بین بردن سیاست موجود می‌باشد و باید تمام این مبارزات در یک خط‌مشی و بر اساس یک هدف مشخص طی مسیر نماید."